Το δικαίωμα της υπεράσπισης της ανθρώπινης ζωής σε έκτακτες υγειονομικές συνθήκες, υπερτερεί του δικαιώματος της ατομικής επιλογής & στην άρνηση του εμβολιασμού/

Έχει πραγματικά μεγάλο ενδιαφέρον να δει κανείς πως το 1952 στην Ελλάδα η πολιτεία αντιμετώπιζε τους εμβολιασμούς αναφορικά με τα κρούσματα τύφου που είχαν υπάρξει σε περιοχές της χώρας όπως ο Βόλος. Από δημοσίευμα του Ταχυδρόμου στις 4-7-1952 που έστειλε στο istigmes.com φίλος αναγνώστης, προκύπτει πως, μόλις εντοπίστηκαν τα κρούσματα τύφου στην Ν.Ιωνία το κράτος κάλεσε σε μαζικό εμβολιασμό στα εμβολιαστικά κέντρα που δημιούργησε, όλους τους κατοίκους της Ν.Ιωνίας χωρίς να υφισταται η έννοια της εθελοντικής συμμετοχής των πολιτών στον εμβολιασμό που σήμερα παρουσιάζεται ως δικαίωμα.

Το ερώτημα που τίθεται δεν είναι εάν η δημοκρατία και η ατομική ελευθερία του ατόμου παραβιάστηκαν το 1952, αλλά εάν οι έννοιες αυτές υπερτερούν στρεβλά σήμερα, της υποχρέωσης του κράτους δικαίου και των υγειονομικών αρχών μιας χώρας να προστατεύσει την δημόσια υγεία από μεταδοτική ασθένειες που θέτουν σε κίνδυνο την ανθρώπινη ζωή.

Το παράδειγμα της Ν.Ιωνίας του Βόλου του 1952 οπως φυσικά και οι μαζικοί εμβολιασμοί των πληθυσμών των χωρών στην πορεία της ιστορίας , δείχνουν ποιο είναι το σωστό και πότε υπερτερούν της λάθους ερμηνείας της ατομικής ελευθερίας, η επιστήμη και η οργανωμένη πολιτεία. Το κράτος δικαίου άλλωστε δεν μπορεί παρά να αναγνωρίζει ως υπέρτερο το δικαίωμα της υπεράσπισης της ανθρώπινης ζωής σε έκτακτες υγειονομικές συνθήκες όπως η πανδημία, από το δικαίωμα της ατομικής επιλογής στην άρνηση του εμβολιασμού, χωρίς να παύει να παραμένει δημοκρατικό και δίκαιο.