Διαγράφονται κάποια από τα βασικά σημεία σύγκλισης κυβέρνησης-δανειστών χωρίς να δείχνουν ότι πρόκειται σύντομα να υπάρξει συμφωνία. Η πιο βολική δικαιολογία είναι ότι την πολεμά ο κακός Σόιμπλε. Η πανωλεθρία του 18-1 έχει ξεχαστεί χωρίς να μας διδάξει τίποτα απολύτως.
Με δεδομένο ότι οι διαπραγματεύσεις, ή όπως αλλιώς τέλος πάντων μπορεί κανείς να ονοματίσει την Ιώβειο υπομονή των Ευρωπαίων στους ανεκδιήγητους μα και ύποπτους Βαρουφακισμούς της ελληνικής κυβέρνησης, παρουσιάζονται ως πολεμική μάχη επιβεβαιωτική του ακατάβλητου αντιστασιακού ήθους του ελληνισμού και της πολεμικής αρετής των Ελλήνων, είναι χρήσιμες μερικές πρώτες παρατηρήσεις:
Σχετικά πάντως με τον ελληνισμό καλό είναι να ξεκαθαρίσουμε ότι είναι μία ανάδελφη στον χώρο των εθνικών αυτοπροσδιορισμών ιδεολογική κατασκευή δεδομένου ότι αντίστοιχό της πχ Γαλλισμός, Ιταλισμός, Σουηδισμός, Βελγισμός, Ολλανδισμός κλπ δεν υπάρχει ούτε καν στον λεξικογραφικό χώρο.
Σχετικά με το ΦΠΑ:
Η κυβέρνηση δίνει «τη μάχη του ΦΠΑ» σε λάθος πεδίο. Ο ΦΠΑ είναι ένας άμεσος φόρος που επειδή είναι ευκολότερα και τακτικότερα εισπράξιμος από τους άμεσους φόρους πρέπει να έχει μεταχείριση εργαλείου άμεσης άντλησης κρατικών εσόδων.
Η «μάχη των συντελεστών» που δίνει η κυβέρνηση, μετατρέπει τον ΦΠΑ περισσότερο σε εργαλείο αναδιανεμητικής πολιτικής, με αποτέλεσμα να αυτοπεριορίζεται η ίδια, στη χρήση άλλων φόρων αλλά και μη φορολογικών δημοσιονομικών εργαλείων καταλληλότερων γι αυτόν το σκοπό. Μάλιστα η αναδιανεμητική χρήση του ΦΠΑ δεν είναι πάντα και δίκαια όπως για παράδειγμα το χαμηλό ΦΠΑ σε νησιά όπου τα εισοδήματα είναι πολλαπλάσια άλλων περιοχών.
Είναι γεγονός ότι το φτωχότερο 10% του πληθυσμού δαπανά σε ΦΠΑ για τρόφιμα, φάρμακα και δαπάνες ΔΕΚΟ το 4% των εισοδημάτων του, ενώ για το πλουσιότερο 10% το ποσοστό αυτό είναι 1.7% σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ.
Αλλά αν υποθέσουμε ότι το γάλα μένει σε χαμηλό συντελεστή (μετά την κυβερνητική μάχη) ενώ οι ηλεκτρικές συσκευές μεταβαίνουν σε υψηλότερο, ποιος είναι εκείνος και με ποια στοιχεία, που μπορεί να βεβαιώσει ότι οι δεύτερες δεν αποτελούν βασικά αγαθά για το φτωχότερο 10%.
Το να μπορείς ν’ αγοράσεις γάλα, αλλά ως αποτέλεσμα της φορολογικής πολιτικής να μην μπορείς να έχεις ψυγείο για να το συντηρήσεις είναι δείγμα πολιτικής σχιζοφρένειας.
Εξ άλλου όσο περισσότεροι διαφορετικοί συντελεστές ΦΠΑ υπάρχουν, τόσο δυσκολότερη και επισφαλέστερη γίνεται η είσπραξή του, ενώ προφανώς συνεπάγεται και μεγαλύτερο μισθολογικό κόστος, δηλαδή μικρότερο ποσό που δύναται να επιστραφεί αναδιανεμητικά σε όσους έχουν μεγαλύτερες ανάγκες.
Πρέπει επίσης να παρατηρήσουμε ότι τα πιο αποτελεσματικά αναδιανεμητικά εργαλεία, προϋποθέτουν κοινό νου και ανατροπή των πελατειακών σχέσεων, πράγματα που δεν συνιστούν τα δυνατότερα σημεία των κυβερνήσεων της χώρας μας, πόσο μάλλον του σημερινού νεοπερονικού κυβερνητικού υβριδίου, που μοναδική του συγκολλητική ουσία είναι δυστυχώς η αποφυγή του ενδεχομένου σύντομης απώλειας της βουλευτικής αποζημίωσης των μερών του.
Προφανώς αδυνατούν να κατανοήσουν ότι η επερχόμενη λογοδοσία τους συνιστά πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο για τους ίδιους.
Σχετικά με τη ρήτρα μηδενικού ελλείμματος:
Η διατήρησή της προβάλλεται από την κυβέρνηση ως κόκκινη γραμμή. Αλλά το κόστος της δεν θα το πληρώσουν οι δανειστές, εμείς θα το πληρώσουμε και πιο συγκεκριμένα τα παιδιά μας με την απόφαση που σήμερα αύριο υπογράφει ο Κος Στρατούλης για εκταμίευση 50 εκ. ευρώ από το Α.Κ.Α.Γε. (Ασφαλιστικό Κεφάλαιο Αλληλεγγύης Γενεών) με σκοπό το Ε.Τ.Ε.Α. (Ενιαίο Ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης) να πληρώσει τις επικουρικές συντάξεις του Μαΐου.
Και τον Ιούνιο; Τον Ιούλιο; Τον Αύγουστο; Το 2016…………..;
Η αντιστροφή αυτή της διαγενεακής ροής πόρων χρειαζόταν προφανώς έναν ΣΥΡΙΖΑ και έναν Στρατούλη για να υπάρξει.
Η κυβέρνηση διαχειρίζεται το θέμα επικοινωνιακά με σκοπό να παρουσιάσει τη μη επανακαταβολή της 13ης σύνταξης, ως αναγκαία υποχώρηση ώστε να μην ισχύσει η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος στις επικουρικές συντάξεις. Είναι φανερό ότι οι επιλογές και οι επικοινωνιακές της προτεραιότητες είναι να ικανοποιήσει συνταξιούχους του δημοσίου, που είναι στο σύνολό τους δικαιούχοι επικουρικών συντάξεων (και μάλιστα των υψηλότερων) δίνοντας σήμα και στους εργαζόμενους δημοσίους υπαλλήλους να μην ανησυχούν.
Φαίνεται ότι υποτιμά τη νοημοσύνη των τελευταίων που καταλαβαίνουν πια ότι απαραίτητη προϋπόθεση για να λαμβάνουν τους μισθούς και τις συντάξεις τους είναι να υπάρχουν χρήματα που προέρχονται από την ιδιωτική οικονομία.
Η κυβέρνηση φαίνεται να πιστεύει ότι την αδυναμία υπεράντλησης πόρων από τον στραγγαλισμένο δημόσιο τομέα οφείλουν να καλύπτουν οι δανειστές εις το διηνεκές απαιτώντας μία εντελώς ιδιότυπη σχέσης αλληλεγγύης τους με το ελληνικό κράτος σύμφωνα με την οποία εκείνοι θα πληρώνουν και το κράτος θα μοιράζει.
Με προτεραιότητα προς όσους έχουν δύναμη να του επιβάλλουν προς όφελός τους τη μοιρασιά που από τη μη κανονική εφαρμογή των μνημονίων από την προηγούμενη κυβέρνηση έγινε επικίνδυνα άδικη.
Και θεωρεί ασέβεια προς την εντολή του ελληνικού λαού (λες και της έδωσε τέτοια εντολή) και περιφρόνηση στη Δημοκρατία το ότι ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ έχουν διαφορετική άποψη από αυτήν!
Ο μεγαλύτερος φόβος των λογικών Ελλήνων είναι πια το ενδεχόμενο να υπάρξει μεν συμφωνία, αλλά η εφαρμογή της να μην «σκαλώσει» τόσο στους «Λαφαζάνηδες» όσο στην εξ ίσου δημοκρατική εντολή που θα δώσουν οι ευρωπαίοι στις δικές τους κυβερνήσεις, ιδιαίτερα μετά την ξαφνική δήλωση του Βαρουφάκη ότι κατέγραφε κρυφά τις συνομιλίες στο Γιούρογκρουπ που ξεσήκωσε μεγάλη ανησυχία ακόμα και εντός ΣΥΡΙΖΑ. Όχι μόνο για την καθολική ευρωπαϊκή αντίδραση που πυροδότησε, αλλά και για τη δράση εξωθεσμικών συμμοριών που αντικειμενικά εξυπηρετεί η συνειδητή συμπεριφορά του. Σε αντίθεση λ.χ. με τον Λαπαβίτσα που δεν είναι παρά ένας κομμουνιστάκος που κάνει θόρυβο στα κανάλια τα οποία κατηγορεί για διαπλοκή, ενώ τον φιλοξενούν συχνά-πυκνά!
Σχετικά με τις ομαδικές απολύσεις:
Η κυβέρνηση γνωρίζει πολύ καλά ότι οι Ευρωπαίοι δεν ζητούν αυτό το μέτρο στο σημερινό πλαίσιο λειτουργίας της οικονομίας, αφού αφ’ ενός δεν υπάρχουν μεγάλες επιχειρήσεις και αφ’ ετέρου οι υπάρχουσες ή κλείνουν οπότε δεν χρειάζονται κανένα νόμο για ομαδικές απολύσεις, ή ο αριθμός των εργαζομένων σ’ αυτές είναι τόσος ώστε οι απολύσεις που ενδεχομένως θα έκαναν δεν θα προσέκρουαν στην υπάρχουσα νομοθεσία. Γενικώς είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη η πεποίθηση ότι το κράτος μπορεί και πρέπει να υποχρεώσει έναν επιχειρηματία να κρατά ανοικτή μία επιχείρηση πληρώνοντας τις ζημιές της εν ονόματι της κοινωνικής δικαιοσύνης!
Είναι φανερό ότι αυτό ζητείται από την Ευρώπη περισσότερο ως παράγοντας ευνοϊκού επενδυτικού κλίματος σε μία χώρα που παρουσιάζεται εχθρική στις μεγάλες ξένες επενδύσεις, τη στιγμή που γειτονικές χώρες κάνουν το πάν για να τις προσελκύσουν, στο πεδίο εργασιακών, φορολογικών και αντιγραφειοκρατικών κινήτρων. Δικαίωμά μας είναι βέβαια να μιλάμε για εργασιακό μεσαίωνα τη στιγμή που ζούμε (προς το παρόν τουλάχιστον) σε εκείνη την πλευρά του κόσμου που το ερώτημα για την εργασία ως καθολικό δικαίωμα έχει τεθεί και πάλι στο προσκήνιο, υπό την πραγματικότητα της ολοένα και μεγαλύτερης συμμετοχής μηχανών στην παραγωγική δραστηριότητα, πράγμα που θέτει την ανάγκη νέων απαντήσεων στο παράλληλο ερώτημα περί των νέων συνθηκών δίκαιας αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου.
Αλλά τι μπορείς να συζητήσεις από αυτά με τη σημερινή κυβέρνηση ενός αμόρφωτου πρωθυπουργού, ενός Λενινιστή Αντιπροέδρου, ενός σκοτεινού υπουργού οικονομικών και μιας στρατιάς ιδεοληπτικών εθνολαϊκιστών υπουργών και βουλευτών;
Είναι πια φανερό ότι αυτή η κόκκινη γραμμή είναι απαίτηση των σκληρών συνδικαλιστικών συντεχνιών του δημοσίου και των ΔΕΚΟ που φοβούνται μελλοντική επέκταση του μέτρου και στο δημόσιο, παρά της ίδιας της κυβέρνησης που αν εξαιρέσουμε όσους, εντός της, ονειρεύονται λαϊκή δημοκρατία ή άλλου είδους ολοκληρωτικές εθνικοσοσιαλιστικές εκτροπές, δεν θα είχε καμία αντίρρηση να δει ένα μέρος της ανεργίας να απορροφάται από μεγάλες ξένες ή και ΣΔΙΤ επενδύσεις, ακόμα και με δυνατότητα ομαδικών απολύσεων, θεωρώντας το απροϋπόθετη αύξηση της εκλογικής της επιρροής.
Κανένας δεν στήνει επιχείρηση για να έχει τη «χαρά» να απολύσει πολλούς μαζί ενώ η επιχείρησή του πηγαίνει καλά!
Πολλά θα μπορούσαμε να πούμε ακόμα για τις κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης.
Είναι όμως πιο χρήσιμο να εντοπίσουμε το πρωταρχικό πρόβλημα της χώρας μας και αυτό δεν είναι πια οι κόκκινες γραμμές της.
Είναι η κυριαρχία μιας κοινής ακροδεξιάς/ακροαριστερής αντιευρωπαϊκής συναντίληψης στα δύο κόμματα που συγκυβερνούν. Μιας λογικής που εξυπηρετείται ευσυνείδητα από τις νεοκομμουνιστικές ιδεοληψίες της πλατφόρμας του Παναγιώτη Λαφαζάνη, τις ψυχοπαθολογικές και πάντως πεμπτοφαλαγγίτικες συμπεριφορές της Ζωής Κωνσταντοπούλου και τις ρατσιστικές και πατριδοκάπηλες συμπεριφορές του Πάνου Ψεκασμένου. Μιας λογικής που σέρνει πια τη χώρα εκτός ευρώ και εντός δραματικής χειροτέρευσης των συνθηκών ζωής των ασθενέστερων στρωμάτων. Συμπεριλαμβανομένης της τεράστιας πλειοψηφίας των δημοσίων υπαλλήλων.
Η 6η Ιουνίου είναι κοντά.
Θα ζήσουμε μέχρι τέλους τις συνέπειες αυτού που για αδιευκρίνιστους λόγους συνεχίζουμε να ονομάζουμε επιλογές του λαού «μας» μαζί με τους άσπονδους φίλους του.
Όλα αυτά καθώς όλο και αυξάνονται οι πιθανότητες, μετά την επίσημη κλήση του Τρικέ Ζεάν Κλαούντ κάποια καινούργια συμπαθής κυριούλα του ΣΥΡΙΖΑ ή των ΑΝΕΛ, να καλέσει τον Γκόλφγκανγκ Σχαεούμπλε και τον Γερόεν Ντιτζσελμπλόεμ, νέους μάρτυρες στο βωμό της λογικής.
Η 6η Ιουνίου είναι κοντά.