Ο πολιτισμένος κόσμος έχει επιδείξει αδιαφορία σε ανελεύθερα καθεστώτα που προκαλούν ανθρωπιστικές κρίσεις και δυστυχία.Τα παραδείγματα είναι πολλά και διαχρονικά: Αιθιοπία, Ερυθραία… Οι Ταλιμπάν επέστρεψαν και μαζί τους ο τρόμος πάνω από τη χώρα του Αφγανιστάν, που επί 20 χρόνια προσπαθούσε να ορθοποδήσει με εκατομμύρια ανθρώπους να μεγαλώνουν και να ζουν με δυτικό τρόπο ζωής, αξίες και αρχές σαν αυτές που έχουμε και εμείς που βασίζονται στον Διαφωτισμό…
Και τώρα τί γίνεται;
Αυτή τη στιγμή το διακύβευμα για όσους παρακολουθούμε το δράμα ενός λαού με τα δικά μας ματιά πολιτισμού, είναι εάν θα φορέσουν μπούρκα οι γυναίκες του Αφγανιστάν ή εάν θα βιαστούν, εάν θα μπορούν να σπουδάσουν ή να ζουν με στοιχειωδεις ατομικες και ανθρωπινεςελευθεριες; Η Διεθνής Κοινότητα θα εξακολουθήσει να παρατηρεί όπως παρατηρεί τη φτώχεια στην Αφρική; Θα παρατηρεί την δημιουργία μιας νέας γενιάς τρομοκρατών φονταμενταλιστών μιας νέας Αλ Κάιντα, μια νέα προσφυγικά και ανθρωπιστική κρίση, ή στο όνομα της Δημοκρατίας και των ατομικών δικαιωμάτων και των αξιών του δυτικού πολιτισμού που κυριαρχεί σε παγκόσμιο επίπεδο, θα παρέμβει για την προάσπιση εν τέλει στο δικαίωμα της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσης;
Το ερώτημα που τίθεται είναι ένα και πρέπει να το απαντήσει ο καθένας μας ξεχωριστά….και μετά από μας οι κυβερνήσεις του δυτικού κόσμου και οι μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη. Έχουμε υποχρέωση να παρέμβουμε ως ΟΗΕ εκ νέου στο Αφγανιστάν για την προάσπιση του δυτικού τρόπου σκέψης και ζωής ή θα αφήσουμε αυτή τη χώρα να χαθεί … θα αφήσουμε την εποχή της παγκοσμιοποίησης, του διαδικτύου, ακόμη ένα κομμάτι γης του πλανήτη να επιστρεψει στην εποχή της βαρβαρότητας; Θα δράσει η Διεθνής Κοινοτητα ως άλλοι σταυροφόροι για την προάσπιση της ελευθερίας των ανθρώπων εκεί. Μήπως είναι σήμερα προοδευτικό η Αμερική, η Ρωσία, η Κίνα η Γερμανία, η Ιαπωνία, η Ινδία, να παρεμβαίνουν σε χώρες όπως το Αφγανιστάν , ή είναι προτιμότερο στο όνομα της λανθασμένης αντίληψης περί αυτοδιάθεσης των λαών να επιλέγεται ως στάση η αδιαφορία στα ουσιώδη μιας ανελεύθερης διακυβέρνησης;
Με τους Ταλιμπάν δεν ανέβηκε ο λαός του Αφγανιστάν στην εξουσία, αλλά τρόμος. Η αυτοδιάθεση των λαών μην ξεχνά κανείς συνδέθηκε με τα κινήματα της αριστεράς απέναντι στον καπιταλισμό και τις κυβερνήσεις μαριονέτες που χρησιμοποιησαν την ανελευθερία και τη βία για την επίτευξη των στόχων τους…
Η τοποθέτηση του καθενός μας απέναντι σε αυτά τα γεγονότα σήμερα διαφέρει: Θα επιτρέψει η παγκόσμια κοινότητα την επιστροφή του τρόμου; Τι θα πει στα εκατομμύρια των νέων Αφγανών που θα βρεθούν στα σύνορα της Ευρώπης και παλι:”συγνώμη λάθος που σας δειξαμε επι 20 χρονια ποιο είναι το πλαίσιο που έχουμε συνομολογησει στο πλανήτη για να ζούμε αλλά για σας αυτό δεν υφίσταται γιατί δεν είστε γυναίκες παιδιά άνθρωποι με αισθήματα και όνειρα… αλλά παιδιά ενός κατώτερου θεού”;
Η παγκόσμια κοινότητα και όχι τα γεράκια αυτής, πρέπει να δράσει και τούτο δεν είναι απλώς αναγκαίο, σήμερα αποτελεί επιλογή στην πλευρά της προόδου.
Μόνον εάν αυτό γίνει σαφές θα αποφευχθεί μια νέα πολυεπίπεδη τραγωδία για τον λαό του Αφγανιστάν και τον λοιπό πολιτισμένο κόσμο που ίσως βρεθεί σύντομα απέναντι εκ νέου στο φαινόμενο έξαρσης του παγκόσμιου φοντανενταλισμού, της διεθνούς τρομοκρατίας και των μεταναστευτικών ροών προς την. Ευρώπη.