Η επίθεση των κουκουλοφόρων τραμπούκων στη Νομική σχολή του ΕΚΠΑ ήρθε να υπενθυμίσει, με τον πιο ντροπιαστικό για τη χώρα τρόπο, ότι τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα εξακολουθούν να αποτελούν άβατο για τον ελεύθερο δημοκρατικό διάλογο τον οποίο θα έπρεπε να διασφαλίζει το ακαδημαϊκό άσυλο. Η πολιτεία, τα πολιτικά κόμματα, η ακαδημαϊκή κοινότητα και η κοινωνία παραμένουν άβουλοι και παθητικοί θεατές της δράσης κακοποιών στοιχείων που καταλύουν τους θεσμούς της δημοκρατίας. Αντιφατικό και ταυτόχρονα τραγικό είναι το γεγονός ότι, περισσότερο από μισό αιώνα μετά την πτώση της χούντας, η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών εξακολουθεί να λιθοβολείται στους χώρους που είχαν τη μεγαλύτερη συμβολή στον αντιδικτατορικό αγώνα.
Οι ρίζες της αντίφασης πρέπει να αναζητηθούν στο ξεκίνημα της μεταπολίτευσης, τότε που οι φοιτητικές παρατάξεις της -κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής- Αριστεράς, με νωπές ακόμα τις αντιστασιακές τους δάφνες, έδωσαν στην αναγεννημένη δημοκρατία έναν ιδιότυπο ρεβανσιστικό χαρακτήρα. Δυστυχώς, ο απόλυτος ιδεολογικός και πολιτικός έλεγχος που επέβαλαν στα πανεπιστημιακά ιδρύματα είχε σαν αποτέλεσμα τη στρέβλωση μιας σειράς αντιλήψεων για τις σπουδές, το εκπαιδευτικό σύστημα, την αριστεία κ.λπ. Η στρέβλωση αυτή οδήγησε σε ακραίες ιδεοληψίες και στην ουσιαστική παράδοση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στο καθεστώς των καταλήψεων και των βανδαλισμών που επέβαλε η ανεξέλεγκτη δράση των «μπαχαλάκηδων».
Το φοιτητικό κίνημα που είχε ορθώσει ενωμένο το ανάστημά του απέναντι στα τανκς της χούντας εκφυλίστηκε σταδιακά καθώς δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες. Η Ε.Φ.Ε.Ε., η ίδρυση της οποίας είχε αποτελέσει προχουντικά συλλογική κατάκτηση του φοιτητικού κινήματος, διαλύθηκε μέσα σε ατμόσφαιρα χαοτικών διαδικασιών και ανούσιων αντιπαραθέσεων. Οι φοιτητικές νεολαίες των κεντροαριστερών κομμάτων διεκδίκησαν, καθεμία για λογαριασμό της, την αυθεντικότητα της έκφρασης των ιδανικών του «Πολυτεχνείου» ενώ το ανιστόρητο σύνθημα «Η χούντα δεν τελείωσε το ‘73» οριστικοποίησε το διαζύγιο του φοιτητικού κινήματος με τη μεταπολιτευτική πραγματικότητα. Η πολυετής κυριαρχία της -απούσας από το Πολυτεχνείο- νεοδημοκρατικής ΔΑΠ εξέφρασε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο την απουσία νέου οράματος.
Διαβάστε τη συνέχεια
Πηγή: www.athensvoice.gr