Δυστυχώς όλα δείχνουν πως το συνέδριο του Πασόκ αντί να είναι το συνέδριο- αφετηρία της ενότητας του κατακερματισμένου σοσιαλδημοκρατικού χώρου, θα είναι το συνέδριο-αφετηρία μιάς ακόμα διάσπασης. Γιατί απλούστατα οι δύο πολιτικές προτάσεις που διαφαίνονται, είναι θεαματικά αποκλίνουσες .
Η μία πρόταση, που εκφράζει το αρχέγονο Πασόκ, νοσταλγώντας τις παλιές καλές εποχές και αναμασώντας την αντιδεξιά ρητορεία, αναζητεί την νέα φυσιογνωμία του κινήματος στα βάθη της δεκαετίας του 80. Ουσιαστικά περιχαρακώνεται ακόμα πιο πολύ απέναντι στα συγγενή ρεύματα και κινήσεις , που τα βλέπει αφ΄υψηλού, και μάλλον ονειρεύεται μία σύμπραξη με τον Σύριζα, αν το φέρει η στιγμή. Αλλωστε υπόγεια ρεύματα επικοινωνούν ιστορικά, τους εκφραστές του’’ Πασόκ των σπηλαίων ‘’με τους παλιούς συντρόφους που το εγκατέλειψαν και μετακόμισαν στο κυβερνών κόμμα. Βέβαια δεν τολμούν να το πούν ευθέως αλλά ο αντιδεξιός λόγος τους , εξ αντικειμένου, εμποδίζει κάθε συνεργασία των φιλοευρωπαικών δυνάμεων και ευνοεί εμφανώς την διακυβέρνηση Σύριζα. Φαίνεται πως η συγκεκριμένη πολιτική πρόταση συγκεντρώνει την σχετική πλειοψηφία των συνέδρων καθώς πίσω από την εκφράστρια της στοιχίζονται τα εναπομείναντα ιστορικά στελέχη του κινήματος.
Η άλλη αντίληψη για το Πασόκ, αντιλαμβάνεται πως αυτό είναι ένα πτώμα σε αποσύνθεση, επιζητεί την αυτοδιάλυση του και την συγκρότηση ενός ενιαίου σχήματος που θα περιλαμβάνει ό,τι ζή και κινείται στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας. Η πολιτική προμετωπίδα των εκφραστών αυτής της άποψης είναι οι βαθιές τομές που πρέπει να γίνουν στην ελληνική κοινωνία για να θεραπευθούν οι χρόνιες παθογένειες της, αποτέλεσμα εν πολλοίς της διακυβέρνησης Πασόκ της δεκαετίας του 80. Βαθειές τομές όμως που βρίσκονται έξω από τις ιδεολογικές και πολιτικές ορίζουσες του αρχέγονου Πασόκ. Φαίνεται πως αυτή η πολιτική πρόταση είναι μειοψηφική στο σώμα των συνέδρων.
Μια ενδιάμεση πρόταση που διακινείται για την διατήρηση του υφιστάμενου σχήματος Πασόκ – Δημοκρατική Παράταξη, στερείται σοβαρότητος καθ΄όσον η Δη-Πάρ είναι ένα πολιτικό φάντασμα. Η πρόταση αυτή θυμίζει τις πρακτικές των κομμουνιστικών κομμάτων που δημιουργούσαν κόμματα- σφραγίδες και στην συνέχεια συνεργαζόταν μαζί τους. Οσοι την προωθούν εκτίθενται, γιατί ψάχνουν για ‘’πρόθυμους συνοδοιπόρους’’.Ουσιαστικά είναι η πρώτη πρόταση, με φύλλο συκής.
Αυτές οι δύο αντιλήψεις είναι προφανές πως δεν μπορούν να συνυπάρξουν στο ίδιο κόμμα. Δεν πρόκειται για διαφορές σε επί μέρους πολιτικές – έστω σημαντικές- που μπορούν να συντεθούν ή να συστεγασθούν ως πλειοψηφία-μειοψηφία, αλλά πρόκειται για την θεμελιώδη διαφορά που αφορά την ύπαρξη ή όχι του κινήματος. Τη ζωή του ή το θανατό του. Είναι δύο διαφορετικές απαντήσεις σε ένα υπαρξιακό ερώτημα. Δεν συντίθενται, δεν συμβιβάζονται.
Και τι θα γίνει ; Το μοιραίο, που είναι και το σωστό. Οι λιγότεροι θα αποχωρήσουν και θα πάνε να βρούν τους ομοιδεάτες τους που τους περιμένουν πολύ καιρό εκτός Πασόκ, για να συμπήξουν ή να προσπαθήσουν να συμπήξουν τον φορέα της σοσιαλδημοκρατίας. Και αυτοί που απέμειναν στο κίνημα ;Θα ακολουθήσουν την μοναχική πορεία είτε προς την άβυσσο είτε προς τον Σύριζα ( μάλλον είναι το ίδιο.)
Το αξιοπερίεργο είναι πως οι δυνάμεις που εκπροσωπούν την μεταρρυθμιστική-σοσιαλδημοκρατική πρόταση, θα μπορούσαν να δώσουν την μάχη ένα χρόνο πρίν , με πολύ καλύτερους όρους και να την κέρδιζαν πανηγυρικά. Με ευθύνη της απερχόμενης ηγεσίας αυτό δεν έγινε.
Ούτως ή άλλως ο χώρος αυτός διανύει τα πέτρινα του χρόνια.
ΥΓ. Το άρθρο γράφτηκε με δεδομένη την αποχώρηση του Β. Βενιζέλου από την ηγεσία του Πασόκ.