Δέκα πέντε (15) χρόνια μετά τον εμπρησμό της Τράπεζας Μαρφίν η μνήμη των τριών εργαζομένων που δολοφονήθηκαν όχι μόνο δεν δικαιώθηκε, αλλά παραμένει τραγικά σιωπηλή. Ήταν τρείς νέοι εργαζόμενοι (η μία κοπέλα έγκυος) που έχασαν τη ζωή τους σε μια μοιραία στιγμή. Και όμως δεν ήταν τυχαίο.

Ο θάνατος τους είναι το αποτέλεσμα μιας κουλτούρας βίας που σε μια πολύ δύσκολη στιγμή για την Ελλάδα και την κοινωνία, εκκολάφθηκε μέσα στον λαϊκισμό, την ηρωοποίηση της οργής και την αποδοχή της ακρότητας, ως «δημοκρατική αντίσταση».

Η βία με διάφορες μορφές δεν ανήκει δυστυχώς στο παρελθόν. Αυτή την εβδομάδα υπήρξαν επεισόδια στον Ιανό και στη Νομική Σχολή που έδειξαν ότι το φάντασμα της πολιτικής βίας πλανάται πάνω από την πόλη και τίποτε δεν αλλάζει.

Δυστυχώς υπάρχει ανοχή απέναντι στη βία ακόμη και δικαιολόγηση της,  ενώ συχνά δεν αποδοκιμάζεται – όπως συνέβη στη περίπτωση της Μαρφίν – από προβεβλημένα πρόσωπα του πολιτικού μας βίου.

Έτσι διατηρείται ο φανατισμός ο οποίος επηρεάζει ιδιαίτερα νέους ανθρώπους,  που μέσα στην κρίση αξιών και ιδεών, ντύνουν τη βία με ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Και η πολιτεία;;;;

Ο Πλάτων στην «Πολιτεία» διατύπωνε πως η ευνομία και η ισορροπία της ψυχής του πολίτη καθρεφτίζονται στην αρμονία της πολιτείας. Όταν η λογική σιωπά και το θυμικό κυβερνά , όταν το συναίσθημα κυριαρχεί χωρίς φραγμούς, τότε ο άνθρωπος μετατρέπεται σε όργανο βίας.

Η πολιτεία έχει τεράστια ευθύνη. Η βία δεν είναι απλά «ακραίο φαινόμενο» είναι καθημερινό πρόβλημα, όταν δεν αντιμετωπίζεται από την Κυβέρνηση, τους θεσμούς, το κοινωνικό σύνολο .

Η δημοκρατία μας δεν απειλείται μόνο από τους εξωτερικούς εχθρούς της, αλλά και από τις εσωτερικές ανοχές της. Όταν η πολιτεία επιδεικνύει αδράνεια  ή ανικανότητα, όταν η δημόσια καταδίκη δεν είναι καθολική, όταν η κοινωνία επιλέγει να κοιτά αλλού, όταν οι πολιτικοί μπορούν να οργανώνουν «προσωπικές καριέρες» πάνω στην οργή, τότε η επανάληψη είναι μονάχα θέμα χρόνου.

Η μνήμη των νεκρών της Μαρφίν δεν ζητά εκδίκηση. Ζητά απόδοση δικαιοσύνης (που τόσο έχει αργήσει ή μάλλον έχει ξεχαστεί),  ζητά αλήθεια και μια συλλογική υπόσχεση:  Ποτέ ξανά!  Ζητά ένα κοινό μέτωπο όλων των δημοκρατικών αλλά και κοινωνικών δυνάμεων πέρα από παρατάξεις ενάντια σε κάθε μορφή βίας. Ζητά από τους διανοούμενους και όσους επηρεάζουν την κοινή γνώμη να παρουσιάσουν το τέρας της βίας με την αληθινή του μορφή. Ζητά να επιμένουμε στην αναζήτηση μιας καθαρής πολιτικής πρότασης για την αλλαγή , ακόμη και την ανατροπή αυτής της τραγικής πραγματικότητας.. Να επιλέξουμε συλλογικά ως πολίτες το φως απέναντι στο σκοτάδι. Αυτό δεν είναι απλά ζήτημα ασφάλειας. Είναι ένα ζήτημα βαθύτατα πολιτικό, ηθικό και ανθρώπινο.

Πηγή: www.tanea.gr