Τις τελευταίες εβδομάδες είχε δημιουργηθεί η εντύπωση σε Ευρώπη και ευρύτερα ότι ο πρόεδρος Τραμπ είχε επιτέλους κατανοήσει ότι ο μόνος τρόπος για να τερματισθεί ο πόλεμος στην Ουκρανία με δίκαιο τρόπο ήταν η άσκηση ισχυρότερης πίεσης στον πρόεδρο Πούτιν. Στη λογική αυτή μάλιστα επέβαλε αυστηρότερες κυρώσεις σε δύο ενεργειακούς ρωσικούς κολοσσούς και προετοίμαζε και νέες. Ενώ παράλληλα επέμενε στην πλήρη απεξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο. Και γι’ αυτό υπογράφτηκε στη συνάντηση των Αθηνών (P-TEC) η συμφωνία για την εισαγωγή/επανεξαγωγή Αμερικανικού φυσικού αερίου το οποίο μέσω του Κάθετου Διαδρόμου (Vertical Corridor) θα τροφοδοτούσε την Ουκρανία. Η δε τελευταία είχε προχωρήσει σε σύναψη μιας ανισοβαρούς συμφωνίας για σπάνιες γαίες με τις ΗΠΑ με την ελπίδα ότι με τον τρόπο αυτό θα διεσφάλιζε ότι η Ουάσιγκτον θα ήταν στο πλευρό της στον πόλεμο με τη Ρωσία. Όλη όμως αυτή η αρχιτεκτονική κατέρρευσε ως χάρτινος πύργος. Ο Ντόναλντ Τραμπ που το πρωί λέγει Α, το μεσημέρι Β και το βράδυ Γ προετοίμασε ένα σχέδιο τερματισμού του πολέμου και ειρήνευσης της Ουκρανίας σε συνεργασία με τους Ρώσους που άνετα θα μπορούσε να το είχε γράψει ο ίδιος ο πρόεδρος Πούτιν μόνος του. Με άλλα λόγια, το εν λόγω σχέδιο των 28 σημείων (δημοσιεύτηκε όλο στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς) είναι τόσο προκλητικά φιλορωσικό που κανένας Ουκρανός πρόεδρος (λιγότερο απ’ όλους ο Ζελένσκι) θα μπορούσε να το υπογράψει ως έχει. Θα ισοδυναμούσε με ταπεινωτική συνθηκολόγηση της Ουκρανίας και με προδοσία για τον υπογράφοντα. Και μόνο το γεγονός ότι η πρώτη ρύθμιση του προβλέπει την παραχώρηση Ουκρανικών εδαφών στη Ρωσία (του συνόλου του Donbas εκτός από την Κριμαία) τα λέγει όλα σε ότι αφορά την αντίληψη Τραμπ – Πούτιν για το διεθνές δίκαιο και το απαραβίαστο των συνόρων. Το σχέδιο επομένως αυτό δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό χωρίς ουσιαστικές τροποποιήσεις. Καταρτίσθηκε πίσω από την πλάτη Ουκρανίας και Ευρώπης και μόνο με τη συμμετοχή των δύο αυτών μερών σε μια διαπραγμάτευση (συνάντηση Γενεύης) θα μπορούσε να διορθωθεί προκειμένου να γίνει αποδεκτό . Θα ήταν βέβαια καλύτερα εάν η Ευρώπη – που στήριξε τόσο αποφασιστικά την Ουκρανία – είχε επεξεργασθεί ‘ήδη το δικό της σχέδιο ειρήνευσης. Βεβαίως ο πρόεδρος Τραμπ επιχειρεί με τρόπο ωμά εκβιαστικό να επιβάλει το σχέδιο στον πρόεδρο Ζελένσκι ο οποίος αναδεικνύεται σε πραγματικά τραγικό ήρωα της παγκόσμιας σκηνής.
Το σχέδιο όμως περιέχει ένα ισχυρό μήνυμα και προειδοποίηση για χώρες όπως η Ελλάδα. Ο Ντόναλντ Τραμπ μπορεί να έχει μια συναλλακτική προσέγγιση της παγκόσμιας πραγματικότητας (με την υπογραφή οικονομικών συμφωνιών, κλπ.). Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεσμεύεται στις επιλογές εξωτερικής πολιτικής για τις οποίες ισχύει το δίκαιο του ισχυρότερου (might makes right). Και στη λογική αυτή «να διευθετούνται» καταστάσεις με την αλλαγή των συνόρων, την παραγνώριση διεθνούς δικαίου, θεμελιωδών δικαιωμάτων ή άλλων αξιών.
Η Ελλάδα που πανηγύρισε πρόσφατα με άκρατο ενθουσιασμό τις συμφωνίες που υπέγραψε με τις ΗΠΑ, καλό είναι να σκεφθεί όλα αυτά. Ούτως ή άλλως η εμπειρία της Ουκρανίας από μόνη της επιβάλλει περισυλλογή. Και διδάσκει. Με το σχέδιο Τραμπ μπορεί να τραυματισθεί όχι μόνο η ασφάλεια της Ουκρανίας, αλλά της Ευρώπης συνολικά και της Ελλάδας.
Πηγή: www.tanea.gr