Διάβασα την ανάρτηση του Δημήτρη Παπαστεργίου που αποτέλεσε αφορμή για διαδικτυακή αντιπαράθεση.

Ηλεκτρολόγος μηχανικός ο ίδιος, δήμαρχος που μεταμόρφωσε τα Τρίκαλα αξιοποιώντας πρωτοποριακά το διαδίκτυο, υπουργός ψηφιακής διακυβέρνησης σήμερα και ομολογεί ότι παρόλο «που πιάνουν τα χέρια του», τώρα που λείπει η σύζυγός του και παρά τις προσπάθειές του, πνίγηκε σε μια κουταλιά νερό με τον χαμό στην κουζίνα, τους ακατάστατους εφήβους στο σπίτι, ακόμη και με τη λειτουργία του πλυντηρίου πιάτων. Και αφού αποδώσει τον σεβασμό του «σε εκείνες και εκείνους» που καταφέρνουν να κουμαντάρουν τον κόσμο του σπιτιού και της κουζίνας, αστειευόμενος παρακαλεί τη γυναίκα του να γυρίσει μια ώρα αρχύτερα «Σούλα, γύρνα».

Αν και η ανάρτησή του συγκέντρωσε χιλιάδες λάικ, δέχθηκε σφοδρές επικρίσεις. Κάποιοι έγραψαν ότι δεν είναι αθώα, άλλοι αντέδρασαν θυμωμένα, ούλτρα φεμινιστικά κατηγορώντας τον για σεξισμό, άλλοι τον ειρωνεύτηκαν. Δε συμμερίζομαι τις επικρίσεις. Είναι προφανές ότι ο Παπαστεργίου αυτοσαρκάζεται, κοτζάμ υπουργός ψηφιακών σου λέει και σχολιάζει ότι υστερεί εκεί όπου η σύζυγός του τα καταφέρνει και της το αναγνωρίζει δημοσίως.

Τώρα ας κάνουμε ένα βήμα πέρα από τις φωνές και ας αναλογιστούμε. Τα ζευγάρια (παντρεμένα ή όχι) που ζουν κάτω από την ίδια στέγη τραβάνε κουπί από κοινού. Αν έχουν και παιδιά, κωπηλατούν σε ρωμαϊκή τριήρη. Δουλειές, φράγκα, φαγητά, πλυντήρια, καθαριότητα, τακτοποίηση, σχολεία, φροντιστήρια, διαβάσματα παιδιών, μετακινήσεις, πάρτι κλπ. Η ρουτίνα είναι εξαντλητική και πάντα παρούσα για όλους. Μας ρουφάει, μας θυμώνει, μας φθείρει. Μέσα σ’ αυτή τη συνθήκη οι γυναίκες, εργαζόμενες ή όχι, που ανταπεξέρχονται με καθημερινή προσπάθεια έχουν όλο τον σεβασμό και την αγάπη μας, όπως ακριβώς θα την έχουν για πάντα οι ολιγογράμματες μανάδες που μας φρόντιζαν.

Ωστόσο, ας μη μεροληπτούμε. Οι ρόλοι σήμερα μοιράζονται, διασταυρώνονται, επικαλύπτονται. Οι φεμινίστριες που βλέπουν ακόμη μόνο ρόλους προκαθορισμένους από το φύλο μέσα στα αστικά σπίτια των πόλεων έχουν χάσει επεισόδια. Χιλιάδες άνδρες από τη γενιά μου ανέλαβαν τον ρόλο του πατέρα (ορισμένοι αργά, άλλοι «εγκαίρως») πολύ πέρα από τα παραδοσιακά πρότυπα. Κατέβηκαν από την έδρα που είχε ο δικός τους πατέρας και με δική τους βούληση ασχολήθηκαν με τα παιδιά όσο και οι μητέρες, Μαγειρεύουν (σκόπιμα χρησιμοποιώ εξακολουθητικό χρόνο), δίνουν γάλα με μπιμπερό, νανουρίζουν, αλλάζουν πάνες, τρέχουν σε γιατρούς, είναι παρόντες, έστω και αμήχανοι, στα παιδικά πάρτι, πηγαίνουν σε σχολεία να ενημερωθούν, κάθονται μαζί με τα παιδιά πάνω από βιβλία και τετράδια, καθησυχάζουν κλαμένα παιδιά λέγοντας λόγια παρηγοριάς. Όποιος δεν τα βλέπει αυτά πρέπει να πλύνει τα μάτια του. Γυναίκες και άνδρες σήμερα μοιράζονται τις δουλειές μέσα στο εργοστάσιο που λέγεται σπίτι, εκεί που τα συναισθήματα παίρνουν την όψη της καθημερινότητας. Γίνονται φροντίδα.

Σε ένα άρθρο επικριτικό για την ανάρτηση του Παπαστεργίου διάβασα «ότι δεν χρειάζεται να συγχαίρουμε κανέναν επειδή κάνει δουλειά στο σπίτι». Γιατί παρακαλώ ; Όταν επισκέπτομαι φιλικά σπίτια και μου προσφέρουν φαγητό που το απολαμβάνω, μαγειρεμένο από γυναίκα ή άντρα, λέω πάντα «γεια στα χέρια σου!»

*Στη φωτογραφία η εικόνα της κουζίνας του Παπαστεργίου και στο πρώτο σχόλιο το κείμενο της ανάρτησής του.

H ανάρτηση του υπουργού

Δεν είναι η Τεχνητή Νοημοσύνη το δύσκολο, ούτε τα δίκτυα και οι υπερυπολογιστές. Το δύσκολο είναι αυτά τα μηχανήματα του διαβόλου στην κουζίνα και την αποθήκη!

Η Σούλα αυτό το ΣΚ λείπει, οπότε για πρώτη φορά στα χρονικά, έμεινα μόνος με τα παιδιά στο σπίτι!

Νταξ, στα βασικά τα πήγα καλά. Να μαζέψω κρεβάτια, να βρω τα πεταμένα ρούχα των αγοριών, ακόμη και το να κάνω το "mission impossible", να ανακαλύψω τη δεύτερη κάλτσα κάθε ζευγαριού, που μπορούσε να ήταν οπουδήποτε!

Είδαμε και την πρώτη Χριστουγεννιάτικη ταινία της σεζόν!!! Κομπλέ!

Δεν χρειάστηκε να μαγειρέψω γιατί τα ταπεράκια στο ψυγείο έκαναν δουλίτσα, όμως η επιρροή του Master Chef στην Ελληνική οικογένεια ήταν σαφής, όταν χθες το πρωί αντίκρισα αυτή την εικόνα στην κουζίνα (ναι υπάρχει τηγάνι στο πάτωμα!).

Και έτσι μπήκε επιτακτικά το ζήτημα του πλυντηρίου πιάτων.

Σοκ.

Πώς δουλεύουν αυτά τα πράγματα;

Γιατί έχουν τόσα προγράμματα; Γιατί δεν έχουν μόνον ένα κουμπί που θα γράφει "Πλύσιμο" ή ακόμη καλύτερα "Δημήτρη, πάτα εδώ". Δηλαδή γιατί ο μακαρίτης ο Jobs έβαλε μόνον ένα κουμπί στο iPhone;

Ομολογώ ότι ενώ στο σπίτι μαστορεύω τα πάντα, πλυντήριο πιάτων δεν είχα βάλει ποτέ.

Ένοιωσα άχρηστος! Τελικά η λύση δόθηκε τηλεφωνικά και πλέον μένει η απόλυτη καταξίωση του πλυντηρίου ρούχων, κάτι που ελπίζω να μη χρειαστεί.

Ρε σεις, δεν κρατιέται εύκολα ένα σπίτι, ειδικά όταν οι σίφουνες της ακαταστασίας το σαρώνουν καθημερινά.

Τιμή και δόξα σε εκείνες και εκείνους που το κάνουν τόσα χρόνια. Respect!

(Σούλα, δεν έχει καμία πτήση νωρίτερα, για ψαξ' το λίγο!!! Δεν μπορεί, θα σου λείψαμε!)