Μέρα που είναι διαβάζω μετά από 52 χρόνια τις ίδιες κακεντρεχείς ανοησίες περί εξαργύρωσης της γενιάς του πολυτεχνείου. Από ανθρώπους συνήθως ανέπαφους με το θέμα ή και κρυπτοχουντικούς. Για τα παιδιά της εποχής εκείνης που «έβαλαν το κεφάλι τους στο ντορβά» και έπαιξαν με τη ζωή τους για να δηλώσουν ανοικτά και στα κάγκελα την αντίθεσή τους με τη χούντα. Λες και ήξεραν τι θα ακολουθήσει. Εδώ δεν ήξεραν αν θα ζήσουν ή αν θα είναι αρτιμελείς την επόμενη μέρα. Απλώς κάποιοι ελάχιστοι έφτασαν να γίνουν βουλευτές. Σιγά τα λάχανα. Εδώ πάτε και ψηφίζετε για βουλευτές τόσους σκερβελέδες και ανέπαφους, η Δαμανάκη σας μάρανε. Άνθρωποι πολιτικοποιημένοι, ικανοί, με λόγο και σκέψη που αντιτάχθηκαν στην δικτατορία, μπήκαν μετά σε κόμματα και έγιναν στελέχη τους. Και αν δεν γίνονταν αυτοί ποιοι θα γίνονταν; Και λοιπόν; Αυτό αμαυρώνει την αντιδικτατορική τους δράση; Αλλά ποιος έχασε τη ντροπή για να τη βρουν, όποιοι τα λένε.