Η συνήθης αντίδραση της εκάστοτε αντιπολίτευσης όταν συμβαίνουν αρνητικά γεγονότα, όπως το πρόσφατο με την επίθεση των νεοναζί χούλιγκανς, είναι η απαίτηση για παραίτηση υπουργού.  Πράγματι σε ορισμένες περιπτώσεις είναι η παραίτηση πράξη αναγνώρισης της πολιτικής ευθύνης.

Μόνο πως στη χώρα μας κυριαρχεί η υπερβολή και από τις δύο πλευρές. Αν κατέγραφε κάποιος τις απαιτήσεις της εκάστοτε αντιπολίτευσης για παραιτήσεις υπουργών, ο κατάλογος θα ήταν εξαιρετικά μεγάλος, ενώ οι παραιτήσεις από την κυβερνητική πλευρά είναι σπάνιες

Και εκεί ολοκληρώνεται η πολιτική αντιπαράθεση και σύντομα ξεχνιέται και το πρόβλημα εν αναμονή της επόμενης ευκαιρίας να ξαναβγούν τα ξίφη για τον αποκεφαλισμού του αρμόδιου υπουργού ή και του πρωθυπουργού.

Ας δούμε την τελευταία περίπτωση  των τραγικών γεγονότων  στη Ν. Φιλαδέλφεια που στοίχησε τη ζωή σε έναν 29χρονο.

Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι παραιτήθηκε ο υπουργός  Προστασίας του Πολίτη, λόγω της ανικανότητας της ΕΛ. ΑΣ η οποία παρά τις προειδοποιήσεις και τις πληροφορίες που είχε απέτυχε να αντιμετωπίσει προληπτικά το πρόβλημα.

Και μετά;

Θα αναλάβει κάποιος άλλος υπουργός – όπως συνέβη  και με τον ίδιο τον Οικονόμου που αντικατέστησε τον Μηταράκη. Ο νέος υπουργός θα προσεύχεται να μην του τύχη μια «στραβή», διότι τίποτε δεν εγγυάται ότι θα έχει μια αστυνομία που θα δράσει αποτελεσματικά.

Και εάν του τύχει; Ε, τότε θα ξαναζητήσει η αντιπολίτευση να παραιτηθεί και να αντικατασταθεί από κάποιον άλλον, ο οποίος επίσης θα απεύχεται να του τύχει η «αναποδιά». Και δεν αφορά μόνον στην ΕΛ.ΑΣ, αλλά σε όλη την δημόσια διοίκηση.

Έτσι λειτουργεί το πολιτικό μας σύστημα.

 Χρόνια τώρα όλοι παραδέχονται ότι δεν καταφέραμε να έχουμε μια αποτελεσματική Δημόσια Διοίκηση.Ωστόσο, πολύ λίγα πράγματα έγιναν προς την κατεύθυνση αυτή/

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επαγγέλλεται  το «Επιτελικό κράτος».

Επιτελικό κράτος, σημαίνει, όπως αναφέρω σε προηγούμενο άρθρο μου, μια δημόσια διοίκηση που λειτουργεί με αποτελεσματικότητα και αποδοτικότητα για την παροχή υπηρεσιών και την εκτέλεση πολιτικών αποφάσεων.

Η κυβέρνηση δίνει το πολιτικό πλαίσιο και η Διοίκηση – αυτόνομη από την κυβέρνηση- εξειδικεύει όπως καλύτερα πρέπει να ξέρει και υλοποιεί τις αποφάσεις… Δεν χρειάζεται δηλαδή να παίρνει κάθε φορά εντολή από τον εκάστοτε υπουργό για το πώς θα δράσει. Διότι αυτή γνωρίζει πώς να δρα στο πεδίο.

Προϋπόθεση βέβαια  είναι  η διοίκηση να είναι στελεχομένη από την κορυφή έως τον τελευταίο υπάλληλο με αξιοκρατικά κριτήρια. Με γυναίκες και άνδρες εξειδικευμένους στο αντικείμενό τους με τις απαραίτητες γνώσεις και δεξιότητες για να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των πολιτών.

Ιδιαίτερα η κορυφή της κάθε διοικητικής δομής. Για το λόγο αυτό, πιο χρήσιμο για τη χώρα θα ήταν κυβέρνηση και κόμματα να μην εξαντλούν την συζήτηση για τη «σφαγή» ή όχι κάποιων υπουργών, αλλά πώς να πάψει να γίνεται η επιλογή των στελεχών με κομματικά ή άλλα συναφή κριτήρια, αλλά με βάση τις ικανότητες και δεξιότητες των υποψηφίων.

Να συζητήσουν για την  πραγματική και αντικειμενική αξιολόγηση σε όλη την βαθμίδα των διοικητικών δομών… Για την συνεχή κατάρτηση και επαναξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων και για την αξιοποίηση της τεχνολογίας.

Η διαδικασία οργάνωσης ενός επιτελικού κράτους είναι μια συνεχής προσπάθεια βελτίωσης και προσαρμογής στις μεταβαλλόμενες ανάγκες της κοινωνίας και της οικονομίας με την χρήση των νέων τεχνολογιών, αλλά και με την αξιολόγηση της μέχρι τώρα αποτελεσματικότητάς τους….

Η επικοινωνιακή διαχείριση των κρίσεων, όπου πχ ο πρωθυπουργός ή ο αρμόδιος υπουργός πηγαίνει στο Κέντρο Επιχειρήσεων για να «συντονίσει», είναι μια απαράδεκτη κοροϊδία προς τους πολίτες… Τι να συντονίσει δηλαδή;  Γνωρίζει καλύτερα από τα επιχειρησιακά στελέχη το τι και πώς πρέπει να γίνει;

Είναι και αυτό ένα χαρακτηριστικό του πολιτικού μας συστήματος  που δεν έχει την πολιτική βούληση να κάνει πραγματικές μεταρρυθμίσεις και βαθιές τομές ώστε να αποκτήσει η χώρα μια αποτελεσματική δημόσια διοίκηση και ένα πραγματικό επιτελικό κράτος.