«Φιλέειδέκωςπροσημαίνειν, εὖτ’ ἂνμέλλῃ μεγάλα κακὰ ἢ πόλι ἢ ἔθνεϊἔσεσθαι», είναι έτσι που μας το προαναγγέλλει, όποτε πρόκειται να επέλθουν συμφορές ή σε πολιτείες ή σε λαούς, όπως γνωμοδοτεί ο αγαπημένος Ηρόδοτος, VI 27, στις Ιστορίες του. Και μας αφήνει, σκόπιμα, με την αμηχανία προσδιορισμού τού υποκειμένου. Ποιος στέλνει τα προμηνύματα; Ή: ποιος τα ερμηνεύει; Εμείς θα σταθούμε στη βασική αρχή του αποκαλυπτικού (και του χρησμικού) λόγου, όπως προκύπτει από το σύνολο της σχετικής γραμματείας: Τα γεγονότα (και η αιτιώδης διαδοχή και συμπλοκή τους) κρίνονται εκ των υστέρων. Η δύναμη του κριτή συνιστά την αναλογική δύναμη της προφητείας.

            Πώς συνεπώς να μην αισιοδοξούμε με την επίτευξη της συμβολικής και πρακτικής «νίκης τού ανθρωπισμού», όπως είναι το ένταλμα που εκδόθηκε εις βάρος τού θηρίου τής Μόσχας! Εγκληματίας πολέμου και με τη βούλα τού Διεθνούς Δικαστηρίου. Κάπως έτσι ξεκίνησε και η πτώση τού βαλκανικού θηρίου που τον έλεγαν Μιλόσεβιτς. Με το ίδιο σημείο.

            Είναι όμως η ρωσική κοινωνία και η κατάσταση εξουσίας αντίστοιχη της σερβικής τού τότε; Ή απλώς, κατά εναλλασσόμενους ρόλους και μοτίβα το Διεθνές Δικαστήριο ενσαρκώνει την Κοινωνία τών Εθνών και τις καταδίκες Ιαπώνων και Ιταλών στα τέλη τού ’30; Θα μου πείτε η ανθρωπότητα θριάμβευσε έτσι κι αλλιώς. Μοιάζει ευχολόγιο.

            Για την κατάσταση στη Ρωσία δεν έχω πολλά να πω. Ούτε στο ελάχιστο η πάλαι Νέα Γιουγκοσλαβία μπορεί να παραβληθεί με το σημερινό φέουδο του θηρίου. Πολλά πράγματα σίγουρα τα αγνοούμε για την εσωτερική κατάσταση στη Ρωσία. Ένα πράγμα όμως, κάνοντας τις συγκρίσεις, με τρομάζει ανυπερθέτως: ποτέ στη διάρκεια των πολέμων και της φρίκης που επίνευσε ο Μιλόσεβιτς δεν επικαλέστηκε τον υπέρ πάντων, τον ολοκληρωτικό αγώνα τών συμπατριωτών του για την επιβίωσή τους ως έθνους. Ούτε η σύμμαχός του Ορθόδοξη εκκλησία τής Σερβίας σιγόνταρε παραπομπές στο χριστιανικό αποκαλυπτικό λόγο, και δη στην Αποκάλυψη. Στην τρέχουσα περίπτωση, ωστόσο, της Ρωσίας οι αποκαλυπτικοί υπαινιγμοί, η ρητορεία του «πολέμου μέχρι τέλους», περιγράφουν όλο και συχνότερα, με σταθερή επαυξητική ορμή τη στάση και την οπτική Πούτιν.

            Άλλωστε, ο Μιλόσεβιτς ούτε που διέθετε πυρηνικά, πόσω μάλλον πρόσκαιρη (;) αλλά προφανώς αξιοσημείωτη υπεροχή ιδίως στα τακτικά αλλά και τα στρατηγικά πυρηνικά επιθετικά όπλα. Σαν όλα να κινούνται στη Ρωσία με την τύφλωση της πίστης πως ενεργοποιούν τα θεία γραμμένα, επιταχύνοντάς τα. Ποιος είναι ο καλός, ποιος ο κακός ανάγεται στις προθετικές ορέξεις και τη βουλιμία του αλαζόνα. Εδώ μάλιστα του παράλογου.

            Και ενώ η μάχη στην Μπαχμούτ και η μοίρα τής Μολδαβίας φέρονται πως κλίνουν στη δυστοπική τους εκτροπή η Δύση δέχτηκε μια ανυπολόγιστη διπλωματική και σημασιολογική ήττα. Η Κίνα, ο ολοένα και προθυμότερος στυλοβάτης τού ρωσικού ιμπεριαλισμού πέτυχε την προσέγγιση Ιράν και Σαουδικής Αραβίας, αποδεικνύοντας, όχι μόνο τον ενεργό της ρόλο αλλά ξεγυμνώνοντας τους παντοδύναμους μοναρχικούς Άραβες και τη σύμπλευσή τους με τον Πούτιν. ΗΑΕ και Σαουδάραβες παίζουν με τον ανορθολογισμό στις τιμές τού πετρελαίου (που σε καταπληκτική ομοιότητα με τις πουτινικέςαντινοηματοδοτήσειςπερί ναζισμού-αντιναζισμούπαρουσιάζουν ως «ορθολογική» τιμολόγηση).

            Θα οφείλαμε, αν ήμασταν ειλικρινείς προς τις διακηρύξεις μας, να συζητούμε ενώπιον του πολέμου για το απόλυτο μέσο επιβολής και επικράτησης του ανθρωπισμού. Η δημοκρατία θα σωζόταν αν εδώ και τώρα εκκινούσαμε τις ενέργειες προς ένα μηχανισμό «Νομισματικής Συνομοσπονδίας» τής Δύσης, που θα περιλάμβανε σταθερή ισοτιμία Ευρώ Δολαρίου Γεν και Λίρας, και θα μεριμνούσε για την εισδοχή σε αυτόν των νομισμάτων τής Αυστραλίας, του Καναδά, της Ν. Κορέας, της Ν. Ζηλανδίας. Η πραγματική υπεροπλία τής Δύσης είναι το ΑΕΠ της, που υπερβαίνει πλέον του διπλάσιου εκείνου Κίνας, Ρωσίας, Ινδίας, Βραζιλίας, αραβικών μοναρχιών και άλλων «ουδέτερων» ή «αντιουκρανών».

            Έτσι η αποσταθεροποιητική και κοινωνικά επικίνδυνη αρχόμενη πιστωτική κρίση θα μπορούσε να καθοδηγηθεί πολιτικά εις όφελος της παγκόσμιας ειρήνης, σταθερότητας και δημοκρατίας (πρώτους ενσύνειδουςυπέρμαχους της οικονομικής ενότητας τής Δύσης θα περιμέναμε ημάς, τους Έλληνες, που ακάλυπτοι από το πρόσφατο παρελθόν ατενίζουμε ανέλπιδα τα απόνερα της διακυβέρνησης του νέου δεύτερου Καραμανλή, όπως μας προέκυψε ευθαρσώς ο Κυ. Μητσοτάκης). Πιστωτική κρίση, βέβαια, σημαίνει ακόλουθη χρηματιστηριακή κρίση και επίμοχθη δοκιμασία των κρατικών χρεών, δηλαδή κοινωνική διάσειση.

            Απομένουν σκόρπιες οι περαιτέρω επισημάνσεις μας. Θα τις παραθέσουμε δίχως ερμηνεία με μόνο σχόλιο πώς η σύμπραξη δυσοίωνων δεδομένων αρκετές φορές αντί να κατατείνει στο αποτρόπαιο εκλαμβάνεται ως σύνολο περιδεές σημείο, που λειτουργεί, κάποιες –τις λιγότερες-φορές, ως προκαταρκτικός αφετηριασμόςτής αντίρροπης αφύπνισης. Υπό άλλες παραστάσεις και υπόβαθρα προσδιοριζόταν ως κορεσμός. Παραθέτουμε:

—η Σουηδία θα παραμείνει ελέω Τουρκίας-Ουγγαρίας εκτός ΝΑΤΟ για κρίσιμο ακόμη διάστημα,

—ο Ερντογάν και η διακυβέρνησή του φαίνονται σε αποδρομή,

—η ευρωπαϊκή σύσφιγξη των σχέσεων που ενεργοποίησαν οι ουκρανικές τύχες τείνει να αλλοτριωθεί σε «αντιμεταναστευτικήΑντάντ» (βλ. τις συμφωνίες Μακρόν-Σούνακ, την ιταλική μελόνεια εμμονή, την ελληνική κώφευση, τη βρετανική αντιδίκαια νομοθετική μεταρρύθμιση),

—οι εποχές του φθηνού χρημάτος, ευρωπαϊκά οπωσδήποτε παρέρχονται,

—Βορειοκορεάτες και Κινέζοι επιμένουν στην ακατανόμαστη επιθετικότητα,

—η ΟΔΓ δεν εμπνέει εμπιστοσύνη, καθώς η σταθερότητα του κυβερνητικού συνασπισμού βάλλεται περισσότερο από την ασυνεννοησία και την σινοανοχή του καγκελαρίου παρά από τις ιδεολογικές διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό τούτρικομματικού συνασπισμού,

—στη Γαλλία Μελανσόν και Λεπέν ομόθυμα συγκροτούν ενιαία απορριπτική αντιπολίτευση κατά της αξιότιμης πρωθυπουργού,

—η Κύπρος μετά από δύο εκλογές (προεδρικές και… αρχιεπισκοπικές) ρέπει στη ρωσική αγκάλη,

—η συμφωνία AUKUSμε την επικέντρωσή της στον αβέβαιο στρατιωτικό εξοπλισμό περισσότερα προβλήματα δημιουργεί παρά επιλύει, κρίνοντας και από τη θωπεία προς την Ινδία και τον γαλλικό παραμερισμό,

—οι ΗΠΑ δεν απαντούν, φανερά τουλάχιστον, με ένα απτό πρόγραμμα που θα ανταποκρίνεται στην ενίσχυση των αντιβαλλιστικών δυνατοτήτων έναντι της ρωσικής υπεροχής η οποία επιτεύχθηκε σταδιακά τα τελευταία χρόνια κατά παραβίαση των σχετικών συνθηκών,

—με την εξαίρεση της Πολωνίας και της Σλοβακίας η ουκρανική αεροπορία παραμένει δυτικόθεν αβοήθητη,

—η Ελλάδα διστάζει φιλορωσικώς και εις βάρος των ίδιών της συμφερόντων (έρχονται και εκλογές) να παράσχει τα αναγκαία προς την Ουκρανία (είχαμε πρόσφατα εξηγήσει πώς η άμεση και επιτακτικά αναγκαία αντεπίθεση των Ουκρανών εξαρτάται από την αποδέσμευση στρατιωτικού υλικού που μόνη η Ελλάδα από τις χώρες τού ΝΑΤΟ διαθέτει σε αφθονία και αχρησία),

—οι ΗΠΑ βρίσκονται σε προεκλογική περίοδο,

—ο πουτινόφιλοςΤραμπ γίνεται επιθετικότερος υπό το φάσμα τής πιθανής σύλληψής του, ενώ ο «ευγενής» Ντε Σάντις κάθε άλλο παρά λιγότερο συντηρητικός προβάλλει (για φιλοουκρανός ούτε λόγος),

—ο Γέρος τής Δημοκρατίας Μπάιντεν προβάλλει ισχυρός διεκδικητής μιας επανεκλογής, όμως οφείλει συμβιβασμούς και στην εξωτερική πολιτική λόγω της προεκλογικής περιόδου,

—το Ιράν αποσύρεται φαινομενικά από την Υεμένη, όμως οι τιμές τού πετρελαίου κρατούν ακόμη ισχυρό το καθεστώς και δεν αναχαιτίζουν την πυρηνική επιθετικότητά του,

—η Κίνα θα προχωρήσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στον εξοπλισμό τής Ρωσίας,

—η δυτική παραγωγή και πρόθεση δεν επαρκεί στη συντήρηση του διαρκούς μάχιμου των ουκρανικών δυνάμεων,

—η Μολδαβία λαμβάνει ευρωπαιονατοϊκά ευχολόγια ως μοναδική στήριξη, κι ας έρχονται χειρότερα,

—η πιθανή μεταπολίτευση των Εργατικών στο ΗΒ δε φαίνεται να συνδέεται με εύγλωττες δεσμεύσεις στο Ουκρανικό,

—σημειώθηκε η πρώτη βάναυση επίθεση από τη Ρωσία προς τις ΗΠΑκαθεαυτές με την κατάρριψη (κι ανάκτηση;) του μη επανδρωμένου αεροχήματος στη Μαύρη Θάλασσα,

—το καθεστώς Άσαντ δείχνει ισχυρό όσο ποτέ μετά το ξέσπασμα του συριακού εμφυλίου,

—το Ισραήλ σύρεται στην αστάθεια από τις αντιδημοκρατικές επιδιώξεις τής κυβέρνησης Λικούντ και ακρότατης ακροδεξιάς,

—η σινική (και η αραβική) παρεμβολή στην ευρωπαϊκή οικονομία παραμένει αδιαμφισβήτητη: ως εκ τούτου ακλόνητη,

—ο πόλεμος των κατασκόπων και της κατασκοπευτικής τεχνολογίας γίνεται προφανέστερος από ποτέ,

—οι σινοαπειλές τείνουν τελευταία να αφορμούν από τα ενεργειακά αλλά να οριοθετούν και τα νομισματικά.