Η διάβρωση της πραγματικότητας, από την παράνοια, συμβαίνει όταν ο νους στήνει δικά του σενάρια και οδηγεί τον άνθρωπο σε σκοτεινές, αυτοκαταστροφικές διαδρομές.
Το Death by Lightning, που προβάλλεται στο Netflix, δεν είναι άλλη μια τυπική ιστορική σειρά που ξεφυλλίζει την αμερικανική ιστορία σαν άχρωμο σχολικό βιβλίο. Είναι μια αναμέτρηση με την ίδια την ιδέα της εξουσίας, μέσα από τη διασταύρωση δύο αντρών που δεν θα έπρεπε ποτέ να βρεθούν στο ίδιο πλάνο, του Τζέιμς Α. Γκάρφιλντ (Μάικλ Σάνον), ενός προέδρου που δεν διεκδίκησε το μεγαλείο αλλά έπεσε πάνω του, και του Τσαρλς Τζ. Γκιτώ (Μάθιου Μακφάντιεν), ενός ανθρώπου που διεκδίκησε την αναγνώριση τόσο απεγνωσμένα ώστε την καταβρόχθισε σαν δηλητήριο.
Η σειρά στηρίζεται στο βιβλίο της Candice Millard Destiny of the Republic και ανασυνθέτει με ακρίβεια την πολιτική ταραχή των ΗΠΑ στα τέλη του 19ου αιώνα. Στο επίκεντρο βρίσκεται η απροσδόκητη άνοδος του Γκάρφιλντ στην προεδρία. Δεν προωθείται σαν σωτήρας ούτε σαν χαρισματικός προφήτης. Αντίθετα, αποτυπώνεται ως ένας άνθρωπος που αντιμετωπίζει την εξουσία σαν βάρος ευθύνης, με βαθιά απέχθεια για τα συστήματα διαφθοράς και τις κομματικές μηχανές που στραγγάλιζαν την πολιτική ζωή.
Η σειρά χαράζει με λεπτομέρεια την καθημερινότητα ενός προέδρου που προσπαθεί να στήσει έναν πιο δίκαιο διοικητικό μηχανισμό, να ενισχύσει τα πολιτικά δικαιώματα και να καθαρίσει ένα κράτος βαλτωμένο στη συναλλαγή. Η πολιτική σκηνή παρουσιάζεται σαν θέατρο σκιών, όπου ο ιδεαλισμός μοιάζει να καίγεται στα φώτα των παρασκηνίων. Ο Γκάρφιλντ όμως δεν υποχωρεί, κι εδώ η σειρά βρίσκει τον ιδεαλιστικό πυρήνα της.
Στον αντίποδα, αχνοφαίνεται ο Γκιτώ, ένας άνθρωπος με σαφείς ψυχοπαθολογικές διαταραχές, που πιστεύει ότι ο Θεός τον έχει ορίσει προσωπικό σύμβουλο του προέδρου. Το πορτρέτο του δεν ζωγραφίζεται με υπερβολές, ούτε με διάθεση δαιμονοποίησης, είναι μια μελέτη εμμονής και αυταπάτης. Ο Γκιτώ βλέπει στον Γκάρφιλντ ένα είδωλο, έναν φανταστικό προστάτη, κι όσο η πραγματικότητα δεν ανταποκρίνεται στη φαντασίωση, η λατρεία μετατρέπεται σε οργή. Η σειρά καταγράφει αυτή την κλιμάκωση με ψυχρή καθαρότητα, ο άνθρωπος που θεωρεί ότι αξίζει μια θέση στον δημόσιο μηχανισμό γίνεται ο άνθρωπος που σκοτώνει για να αποδείξει ότι δεν είναι ασήμαντος.
Το ίδιο το έγκλημα παρουσιάζεται χωρίς θεατρινισμούς. Η σκηνή στον σταθμό της Ουάσιγκτον έχει τη βαρύτητα ενός ιστορικού σεισμού, κανένας ήχος δεν υπερβαίνει την αίσθηση ότι το δολοφονικό χέρι δεν κινήθηκε από μίσος, αλλά από μια διεστραμμένη μορφή δικαίωσης. Αυτή είναι και η πιο τρομακτική διάσταση της σειράς, δείχνει πώς η ανάγκη για αναγνώριση, όταν υπερτροφίσει, μπορεί να γίνει εκρηκτικό υλικό.
Η μεταχείριση του τραυματισμού και της αργής, επώδυνης κατάληξης του Γκάρφιλντ είναι από τις πιο συγκλονιστικές γραμμές της αφήγησης. Η σειρά δεν υπερβάλλει ούτε δραματοποιεί πέρα από τα ιστορικά δεδομένα, οι ιατρικές πρακτικές της εποχής, χωρίς αποστείρωση και με λανθασμένη αντιμετώπιση, οδήγησαν τον πρόεδρο σε θάνατο εβδομάδες μετά την επίθεση. Είναι μια τραγωδία που δεν στηρίζεται στη σφαίρα του δράματος, αλλά στη σφαίρα των γεγονότων, κι αυτό την κάνει ακόμη πιο βαριά.
Ο Μάικλ Σάνον ενσαρκώνει τον Τζέιμς Α. Γκάρφιλντ με μια ήρεμη, υποδόρια ένταση, χτίζοντας έναν πρόεδρο που μοιάζει ταυτόχρονα ευάλωτος και ακλόνητος, σχεδόν σαν άνθρωπος φτιαγμένος από φως και πείσμα. Ο Μάθιου ΜακΦέιντεν, ως Τσαρλς Τζ. Γκιτώ, παραδίδει μια ερμηνεία που κινείται ανάμεσα στο κωμικοτραγικό και το σκοτεινό, αιχμηρή σαν ξυράφι, ένας άντρας που βυθίζεται στην παράνοια όχι με κραυγές, αλλά με σιωπές που τρίζουν.
Ο δημιουργός της σειράς του Netflix είναι ο Μάικ Μάκοφσκι, η σκηνοθεσία του Ματ Ρος και η φωτογραφία του Αντριάνο Γκόλντμαν οι οποίοι χτίζουν ένα οπτικό σύμπαν που θυμίζει λάδι πάνω σε σκοτεινό καμβά, βαθιοί, κορεσμένοι τόνοι, φως που μοιάζει να ανασαίνει, κάδρα που παγιδεύουν τους ήρωες μέσα στη δική τους ιστορική μοίρα. Η μουσική του Ραμίν Τζαουάντι λειτουργεί σαν υπόγειος παλμός, ένα μείγμα θρησκευτικού βηματισμού και αδιόρατης απειλής. Όλα μαζί συνθέτουν μια προσέγγιση αυστηρή, κινηματογραφική, σχεδόν τελετουργική.
Το Death by Lightning είναι μια σειρά που δεν καταφεύγει σε εύκολα διλήμματα. Χτίζει μια ιστορία για το πώς η πίστη στην πολιτική μπορεί να συνθλιβεί από την εμμονή, και για το πώς η Ιστορία συχνά γράφεται από ανθρώπους που ποτέ δεν θα έπρεπε να κρατούν πένα. Γιατί παραφροσύνη είναι σαν τον μεθυσμένο που τον πηγαίνεις στο σπίτι του, επιμένει ότι «ξέρει τον δρόμο», σε οδηγεί από στενά που οδηγούν αλλού γι αλλού και μετά σε κατηγορεί επειδή χαθήκατε.