Μια περσινή εμπειρία, η συνεργασία για διερεύνηση συγκλίσεων, μεταξύ Ποταμιού, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, επανέρχεται φέτος σαν άσκηση καλών προθέσεων αλλά και εξαναγκασμένου αρραβώνα. Η βασική απόφαση με στροφή πια στην κοινωνία ,ουσιαστικά είναι μια εθνική έγκληση. Ένα κάλεσμα σε όλο το έθνος, ενεργοποίησης και δέσμευσης για μια νέα πορεία, πάνω στις στάχτες κραυγαλέων συνολικών αποτυχιών, υποσχέσεων ηθελημένα υπερβολικών, ενεργειών εσκεμμένα πολωτικών. Η πρόσκληση αυτή θέλει να δημιουργήσει μια νέα αξιόπιστη προοπτική ξανασυνδέοντας ανθρώπους με συγκρουσιακό παρελθόν, με πολλούς προσωπικούς τραυματισμούς, αστοχίες και αποτυχίες. Καλεί όμως και πολλούς άλλους, που το βάρος της εποχής, η αίσθηση ευθύνης, η νεότητα τους μπορεί και τους στρατεύει στην πολιτική.
Είναι προφανές ότι το βάρος και η επίγνωση της κρίσης αλλά και οι εμπειρίες τους (πολιτικές, συνδικαλιστικές, επαγγελματικές αλλά και κοινωνικές) προσδιορίζουν ή αντανακλούν συμπεριφορές ανοικτότητας και ανεκτικότητας, διερεύνησης και δυσπιστίας, κάποτε εύκολης απόρριψης και αμφιθυμίας, αλλά και ιδιοτέλειας και διαχείρησης. Η συνεργασία σε όλη την χώρα τέτοιων ανθρώπων είναι ένα ανοικτό στοίχημα σύνθεσης παρά τον φανατισμό, την μικρότητα, τον παλαιοκοματισμό και τον ελιτισμό που εκπέμπεται από «οπαδούς» που νομίζουν έτσι ότι προσφέρουν καλές υπηρεσίες στους υποψήφιους
Αναμφίβολα κάποιες υπερβολές, ατυχείς δηλώσεις ή ενέργειες όπως και κινήσεις εντυπωσιασμού, αυτών των τελευταίων, κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, φορτίζουν περισσότερο τέτοιες αντιπαραθέσεις. Η μάχη των καθημερινών αντιπαραθέσεων και η καταιγιστική συνεχής κριτική –και συχνά η παραποίηση απ τα μμε- που μεγενθύνει κάθε ασημαντότητα, σε ένα βαθμό οξύνει τα πνεύματα. Η σταδιακή προσπάθεια μιας συνεργασίας όλων για την έμπνευση κάθε τοπικής κοινωνίας, σε αυτό καθεαυτό το γεγονός της συμμετοχής, με τέτοιες πρακτικές ακυρώνεται. Η ανάγκη της εποικοδομητικής κριτικής, της επισταμένης ανίχνευσης των προτάσεων αλλά και πρωτοβουλιών των υποψηφίων, εκφυλίζεται συχνά σε διαδικαστική διεκπεραίωση
Η ανάγκη αρχηγού, από την πρόσφατη παράδοση του διπολισμού, όλη την περίοδο της μεταπολίτευσης, με την ιδεοληψία του λαϊκισμού, κατατρύχει πολλούς ως ψυχαναγκαστικό στερεότυπο παραταξιακής ένταξης. Πόσο δίκιο έχει ο Κ. Σημίτης για την ανάγκη χειραφέτησης και ωρίμανσης σαν προϋπόθεση εισόδου στην νέα εποχή των πολιτικών συνεργασίας, στην συνολική κίνηση μιας κοινωνίας για έξοδο απ την κρίση
3 –Οι καιροί έχουν αλλάξει.Ένας ολόκληρος κόσμος ζει μια νέα καθημερινότητα, μια άλλη πραγματικότητα, αποδραματοποιημένη, μια νέα αναζήτηση αυτοπροσδιορισμών χωρίς αναγκαστικές εξαρτήσεις, πελατειακές,συντεχνιακές, συναισθηματικές, ταυτοτήτων. Η κατανόηση της κρίσης οδηγεί υπόγεια πολλούς σε νέες προσωπικές πρακτικές, αλλά και σε άλλες προσδοκίες και απαιτήσεις, μια άλλη στάση απέναντι στους άλλους, αλλά και την πολιτεία. H χώρα είναι μικρή, οι κραδασμοί ήταν ισχυρότατοι, η ευρωπαϊκή εμπειρία διαχέεται πια παντού,η κινητικότητα, το διαδίκτυο, η καινοτομία, η πρόσβαση δίνουν άλλες, απελευθερωτικές δυνατότητες στις νεώτερες γενιές, παλιά σχήματα καταρρέουν. Οι κληρονόμοι και οι ευνοημένοι αμφισβητούνται όπως και οι διαχρονικές πρόσοδοι, οι εγκατεστημένες υπόγειες ανισότητες, οι στρεβλώσεις που υποκρύπτουν ιδιοτέλειες.
Ο ηγέτης πια δεν χρειάζεται ναναι πατέρας- προστάτης, ούτε παντογνώστης ούτε καν πανίσχυρος, μπορεί να αποφεύγει το λαϊκισμό και την πόλωση, πρέπει να συνεργάζεται και να αξιοποιεί όλους. Η συλλογική διαβούλευση και η κουλτούρα συναινέσεων, δεν έχει ανάγκη πια από σκληρούς κομματικούς στρατούς, μπλοκ εξουσίας, μεγαλόπνοες στρατηγικές συμμαχιών. Αλλά ούτε και από μοίρασμα προνομίων σε ιδιώτες ή αναλογικούς διορισμούς στο δημόσιο, εξισωτισμό και άρνηση κάθε αξιολόγησης. Όλα αυτά,παρωχημένα απομεινάρια στρέβλωσης του νεοελληνικού κράτους, εγκαταλείπονται σταδιακά απ τον κόσμο, ως αναχρονιστικός παλαιοκομματισμός μπροστά στην πίεση της απαίτησης για αξιοκρατία, αποτελεσματικότητα και κυρίως αξιοπρέπεια. Μπορούμε εμείς να εγκαταλείψουμε τις κραυγές, τις μικρότητες τον οπαδισμό και τις λαϊκιστικές αθλιότητες που εξάλλου έχουν περισέψει γύρω μας αυτή την εποχή; Να ανταποκριθούμε με νέα μυαλά και νέους τρόπους στην τωρινή προσπάθεια μιας άλλης σχέσης με την πολιτική, να δούμε την ευκαιρία αναδιατύπωσης των αξιών μας με νέους τρόπους και σε νέους τόπους; Νομίζω αυτό πρέπει να είναι το κεντρικό μήνυμα της εκλογής ηγεσίας.