—της Ρούλας Καλαρά—
Χιλιάδες λέξεις έχουν γραφτεί και θα γραφτούν ακόμα για το πώς πρέπει να διδάσκονται τα Αρχαία στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Και άκρη δεν έχει βγει. Πειράματα επί πειραμάτων, με όλο και χειρότερα αποτελέσματα.
Όταν διορίστηκα, θυμάμαι, στο Δημόσιο, αρχές της δεκαετίας του ’80, δεν διδάσκονταν Αρχαία στο Γυμνάσιο παρά μόνο από μετάφραση. Αυτή η επιλογή είχε, κατά τη γνώμη μου, αποδώσει πολύ σε ό,τι αφορά την αρχαιογνωσία των μικρών μαθητών. Τη μοναδική χρονιά που δίδαξα εγώ σε Γυμνάσιο, στο Κιάτο, την εποχή που ήμουν σε δυσμένεια και γινόταν η ΕΔΕ μου για το ζήτημα των «άθεων καθηγητριών» του 3ου Λυκείου της Κορίνθου, ήταν μια υπέροχη εμπειρία. Σε αντίθεση με τους λυκειόπαιδες, τα παιδιά δεν είχαν άγχος, υπήρχε αγάπη για το μάθημα, καλές επιδόσεις. Ιλιάδα και Οδύσσεια, Ιστορίες απ’ τον Ηρόδοτο επιλεγμένες με φρόνηση. Πέταγε η τάξη. Και μάθαινε και χαιρόταν. Είκοσι χρόνια πέρασαν μέχρι να ξαναβρεθώ σε Γυμνάσιο. Και όλα είχαν αλλάξει.
Τα Αρχαία από το πρωτότυπο είχαν επιστρέψει στο Γυμνάσιο με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Ήταν λες και κάποιος το είχε βάλει στόχο να μισήσουν τα παιδάκια τα Αρχαία και να μη μάθουν απολύτως τίποτα, ούτε για τη γλώσσα ούτε για τον αρχαίο πολιτισμό. Έτσι, όταν κλήθηκα να διδάξω το μάθημα στην Α’ Γυμνασίου στο Μαράσλειο, βρέθηκα σε αδιέξοδο. Κυριολεκτικά, τραβούσα τα μαλλιά μου. Έπρεπε να δουλέψω με ένα Ανθολόγιο Αρχαίων Κειμένων απίστευτης δυσκολίας για παιδάκια 12 χρονών και μικρότερα, που είχαν ακόμα προβλήματα με τα Νέα Ελληνικά και αγνοούσαν στοιχειώδεις κανόνες ορθογραφίας και σύνταξης. Να σημειώσω εδώ ότι στο σχολείο μου φοιτούσαν παιδιά από διάφορες γειτονιές της Αθήνας και από ποικίλα Δημοτικά και ήταν ολοφάνερη η διαφορά στο επίπεδο γνώσης της μητρικής γλώσσας…
Διαβάστε τη συνέχεια στο dim/art