1. Με τη συμφωνία που ο Πρόεδρος Αναστασιάδης αποδέχτηκε στις
Βρυξέλλες, η Κυπριακή Δημοκρατία πρέπει ασφαλώς, τουλάχιστον για ένα μεγάλο διάστημα, να αποχαιρετήσει ένα τραπεζικό σύστημα που πρώτα την πλούτισε και στη συνέχεια, όχι μόνο την ατίμασε (ξέπλυμα μαύρου χρήματος), αλλά και την οδήγησε, μαζί με άλλα αίτια, σε ουσιαστική χρεοκοπία. Συνεπώς, δεν της απομένει παρά μόνον ο τουρισμός. Θα βρει κάτι άλλο; Ίσως, γιατί οι Κύπριοι δεν απελπίζονται τόσο εύκολα όσο οι Ελλαδίτες.
2. Με την ίδια συμφωνία αλλά και με τα όσα προηγήθηκαν, οι Κύπριοι και μαζί τους κι εμείς, πρέπει επιτέλους να καταλάβαμε ότι τα «όχι», σε
ορισμένες λίγες στιγμές απαραίτητα (π.χ. το 1940), δεν αποτελούν καλό
σύστημα εξωτερικής πολιτικής, το αντίθετο μάλιστα: οδηγούν σε ήττες
και βαθύτατες απογοητεύσεις του λαού.
3. Η κρίση έθεσε τέρμα στην αυθαίρετη θεωρία ότι η Μόσχα ή το Πεκίνο
προσφέρονται να μας βοηθήσουν, δανείζοντάς μας όσα μας χρειάζονται για να συνεχίσουμε να ζούμε όπως «πριν» (στην Ελλάδα) και για να
συνεχίζουν οι κυπριακές τράπεζες να ενεργούν ως «καζίνο», για να
χρησιμοποιήσω την προσβλητική δήλωση του γάλλου υπουργού οικονομικών Μοσκοβισί, που προφανώς ξεχνά τα όσα άλλα «κράτη-καζίνο», ευρωπαϊκά και μη, γαλλόφωνα και γερμανόφωνα, που βέβαια, για την ώρα, δεν έχουν υπερβεί τα όρια του δανεισμού τους από τις «αγορές», αλλά αυτό δεν αλλάζει τα δεδομένα του προβλήματος, περιορίζει μόνο το επιλεκτικό επείγον των διαδικασιών επίλυσής του.
4. Αυτοί που διαχειρίστηκαν την κρίση -με ανάρμοστο για την Ευρωπαϊκή Ένωση αποικιακό λεξιλόγιο και νεοαποικιακές εκβιαστικές μεθόδους- δημιούργησαν ένα νέο και πολύ σοβαρότερο από το «κυπριακό» πρόβλημα για τη ζώνη του ευρώ: άλωσαν και το ύστατο οχυρό της τραπεζικής πίστης, θίγοντας όχι μόνο το «μαύρο χρήμα», αλλά
χαρατσώνοντας την απόδοση των νόμιμων καταθέσεων και μαζί τις ίδιες
τις καταθέσεις. Όπως το έπραξαν πριν με τα ομόλογα. Κάποιοι, λίγοι, θα
κερδίσουν πολλά με αυτό, κάποιοι άλλοι, πολλοί, θα χάσουν, παρά την
«ασφάλεια» που προσφέρθηκε την ύστατη στιγμή σε καταθέσεις ύψους ως εκατό χιλιάδες ευρώ. Ποιος θα τους πιστέψει όμως, μόλις ξεσπάσει μια νέα κρίση, κυρίως σε αδύναμες χώρες;
5. Η κυπριακή κρίση, που δεν έχει τερματιστεί, αποκάλυψε και τραγικές
για τις δημοκρατίες μας πολιτικές αλήθειες. Όπως το μικροκαραμανλικό
παιχνίδι του Χριστόφια, που άφησε τα πράγματα να πάνε από το κακό στο χειρότερο, καθυστερώντας κάθε λύση, για να φιλέψει με αυτά τον βέβαιο διάδοχό του. Και όπως την ανερυθρίαστη τακτική του Σύριζα, που από δήθεν αριστερό μετερίζι, πίεζε τους Κυπρίους να θυσιαστούν -και εμείς μαζί τους- για να σωθούν μεγάλοι και μικροί Ρώσοι και δικοί μας «κεφαλαιούχοι» μαύρου χρήματος.
6. Τέλος, για όσους δεν το κατάλαβαν ως τώρα, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι με αναφορά στους λόγους ύπαρξής της προβληματική, ενώ οι περισσότεροι εταίροι της παραπαίουν (Γαλλία, Βρετανία, Ιταλία, Ισπανία, με την κ. Μέρκελ να «εκλογοπαθεί»). Και αυτό, ας μου επιτραπεί να το γράψω, είναι κατά πολύ πιο ανησυχητικό από όλα τα άλλα…