Ο Καποδίστριας ίσως υπήρξε το τραγικότερο πρόσωπο της νεοελληνικής ιστορίας. Από την άρνησή του να αναλάβει την Ανώτατη Αρχή της Φιλικής Εταιρείας, μέχρι τον θάνατό του πάνω στο καθήκον ως εκλεγμένος Κυβερνήτης της χώρας, όταν επιχείρησε να τρέψει το απόλυτο Χάος σε Κόσμο, είναι μία ιστορία απροσδόκητων πολιτικών πράξεων, των οποίων ήταν αδύνατον να ελέγξει το αποτέλεσμα.

Και πέφτει πάνω στο καθήκον του, συνεπαρμένος από αυτό, σχεδόν με την αυταπάτη ότι η μοίρα θα τον προστάτευε. Διδάσκοντας μαζί με το προσωπικό του ήθος και τον ορθολογισμό της εποχής του.

Απέναντι σε τεράστιες επίσης προσωπικότητες, επιπέδου και ήθους Μαυροκορδάτου, που ήταν η άλλη όψη του ίδιου κόσμου, με το φορτίο του ευρωπαϊκού φιλελευθερισμού, απέναντι στην πολιτική του πεφωτισμένου δεσποτισμού.

Αυτή λοιπόν η τεράστια και τραγική προσωπικότητα, ήθελε αντίστοιχου μεγέθους ιστορικό-σεναριογράφο και σκηνοθέτη.

Και έπεσε στα χέρια ενός εθνολαϊκιστή σκηνοθέτη, με την ρηχότητα της ψεκασμένης και συνωμοσιολογικής σκέψης, ο οποίος, όπως θα έλεγε και ο Κονδύλης, υπολαμβάνει τις μυθολογικές φαντασιώσεις για τον εαυτό μας, σαν ρεαλιστική αυτεπίγνωση. Πράγμα όμως που τον κάνει "αρμόδιο" μεν για σχολικές παραστάσεις δημοτικού σχολείου του περασμένου αιώνα, όχι όμως για τον Καποδίστρια.

Μπορεί λοιπόν η ταινία να ξύπνησε ένα νέο ρεύμα ψεκασμένων, ξανασκοτώνει όμως τον Καποδίστρια.

ΥΓ: Το μόνο θετικό που μένει, είναι η επιβεβαίωση ότι ο Καποδίστριας της Ιστορίας δεν έχει καμία σχέση με τον Καποδίστρια των ψεκασμένων.

Ούτε όμως με τον αναχρονισμό ανεπίγνωστων αριστερών, που επιχειρούν να τον εντάξουν στις σημερινές δικές τους προκαταλήψεις και πολιτικά στερεότυπα, επινοώντας και αυτοί έναν Καποδίστρια που δεν υπήρξε.