Οι οθόνες γέμισαν μωλωπισμένα πρόσωπα. (Βιαστικό το photoshop, ή ατζαμήδες οι χρήστες). Με ονοματεπώνυμο όλα, με εμφάνιση του καιρού τους, με ενοχοποιητικά προσωνύμια και βαρύ για την ηλικία τους «ιστορικό». Οι δύο αποφεύγουν το φακό (εσκεμμένα; ή δεν μπορούν λόγω κακώσεων;), οι άλλοι δύο κοιτάζουν την κάμερα -ο ένας με στωικότητα και ο δεύτερος με όση οργή μπορούν να επιστρατεύσουν τα νιάτα του. Γεννημένοι μεταξύ ’88 και ’93, μεγαλωμένοι στις δεκαετίες της τρυφηλής Ελλάδας, σε «ευηπόληπτα» προάστια.
«Οι ληστές της Κοζάνης». Περί αυτού, καμία αμφιβολία. Πιάστηκαν σχεδόν επ’ αυτοφώρω. Μέχρι πού ήταν αποφασισμένοι να φτάσουν αν κάτι πήγαινε στραβά στη ληστεία; Θα πυροβολούσαν;
Προσπαθώ να συνδυάσω τα αγόρια στις φωτογραφίες με ό,τι έκαναν και όσα τους προσάπτουν. Να φανταστώ τα χέρια τους με βαριά όπλα, αντί για video games. Αταίριαστοι. Πότε πρόλαβαν να περάσουν από την άλλη πλευρά; Τι και πώς συνέτρεξε, συνέδραμε, συνέβαλε να μην φοβηθούν να περάσουν την κόκκινη γραμμή που συγκρατεί χιλιάδες ομήλικούς τους, αν και έχουν την ίδια οργή για το σύστημα που τα απορφάνεψε από αξίες και ιδανικά, από όνειρα και προοπτικές, από λογική και ευαισθησία; Ποια είναι τα μικρά και μεγάλα γεγονότα της ζωής τους, οι μοιραίες συγκυρίες που τους ώθησαν στην άλλη πλευρά; Ποια ήταν τα σημάδια που έδωσαν, αλλά κανείς δεν κατάλαβε; Ποιος ήταν ο καταλύτης; Ο Δεκέμβρης του 2008; Μήπως απλώς η στατιστική; Κάθε γενιά βγάζει και τους εξτρεμιστές της; Προσπαθώ να τους σκεφτώ να οργανώνουν τη ληστεία, να κάνουν εξάσκηση στα όπλα, να υπολογίζουν ρίσκα και διαφυγές. Να γεμίζουν τις μέρες και τις νύχτες τους με το τυφλό μίσος για την εξουσία και με το όραμα των μοναχικών τιμωρών της. Να αναγνωρίζουν μόνο μία συλλογικότητα, της οργανωμένης βίας. Και πάλι αταίριαστοι. Ποια πορεία θα είχαν πάρει αν δεν συλλαμβάνονταν; Έχει γυρισμό αυτός ο δρόμος, άπαξ και τον ακολουθήσεις; «Τρομοκράτες» ή «Ήρωες» της ζωής τους, ελλείψει άλλων;
Δεν είναι ψυχογράφημα, δεν είναι φιλιππικός, δεν είναι συνηγορία. Μόνον απόπειρα να καταλάβω, να μην προσπεράσω, να διερμηνεύσω τη λύπη που νιώθω γι’ αυτά τα παιδιά και την βίαιη ενηλικίωσή τους.