Ξεκάθαρα μη βιώσιμο χαρακτηρίζει το ελληνικό χρέος το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο σε ειδική έκθεσή του που έδωσε σήμερα στη δημοσιότητα και σημειώνει πως ήταν λάθος η αλλαγή του καταστατικού του 2010, ώστε να δοθούν στην Ελλάδα περισσότερα χρήματα από όσα εδικαιούτο. Η κίνηση αυτή είχε ως αποτέλεσμα να αποτραπεί η αναδιάρθρωση του χρέους, η οποία ήταν αναγκαία ώστε στη συνέχεια να είναι βιώσιμο.
Στην ίδια έκθεση οι αναλυτές του Ταμείου αναφέρουν πως η συστημική εξαίρεση – όπως χαρακτηρίστηκε η περίπτωση της Ελλάδας το 2010 – δεν ήταν ορθή. Εκείνη την περίοδο είχε επιλεγεί η αλλαγή του καταστατικού
Ο Χιου Μπρέντενκαμπ, διευθυντής της δ/νσης Στρατηγικής, Πολιτικής και Επιθεώρηση του ΔΝΤ, δήλωσε πως το 2010 η ελληνική κρίση θα έπρεπε να είχε αντιμετωπιστεί καλύτερα και πιο αποτελεσματικά. Ουσιαστικά το υψηλόβαθμο στέλεχος του Ταμείου, αμφισβητεί τη μεθόδευση του ΔΝΤ, η οποία έγινε σε συνεργασία τόσο με την τότε ελληνική κυβέρνηση όσο και με τους Ευρωπαίους.
«Όταν η ελληνική κρίση κορυφώθηκε στις αρχές του 2010, ούτε οι θεσμικές ρυθμίσεις στη ζώνη του ευρώ, ούτε οι χρηματοοικονομικές αγορές ήταν έτοιμες για αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους σε μια νομισματική ένωση στην οποία μετείχαν στενά συνδεδεμένες προηγμένες οικονομίες. Σε αυτό το πλαίσιο, η συστηματική εξαίρεση αγόρασε χρόνο για να αποκτηθούν οι απαραίτητες αντιπυρικές ζώνες. Όμως, η αποτελεσματικότητα του ελληνικού προγράμματος διάσωσης στον μετριασμό της μετάδοσης της κρίσης ήταν μειωμένη», αναφέρεται χαρακτηριστικά στην έκθεση.
Στο ίδιο κείμενο σημειώνεται ότι αργότερα οι ηγέτες της ευρωζώνης έλαβαν πολιτική απόφαση αποδεχόμενοι πως οι όροι χρηματοδότησης της Ελλάδας από τον επίσημο τομέα έπρεπε να βελτιωθούν για να ενισχυθεί η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους.
Στην έκθεση ζητείται να ανακληθεί η εξαίρεση που εισήγαγε το 2010 στους κανόνες του, βάσει της οποίας αποφάσισε να χορηγήσει στην Ελλάδα δάνειο ύψους περίπου 30 δισ. ευρώ, επικαλούμενο τον «συστημικό κίνδυνο» από μια πτώχευση της χώρας μας. Την αντικαθιστά, όμως, με μια ευελιξία στον τρόπο με τον οποίο θα χειρίζεται δύο θεμελιώδεις όρους για τη δανειοδότηση χώρας: τη βιωσιμότητα του χρέους της και την πρόσβασή της στις αγορές. Αφήνει, έτσι, ανοικτό ένα παράθυρο για συμμετοχή του στη δανειοδότηση της Ελλάδας, υπό τον όρο ότι θα υπάρξει επιμήκυνση στην αποπληρωμή του ελληνικού χρέους.
Επισημαίνει, μάλιστα, πως μια επιμήκυνση ή άλλη αλλαγή στους όρους αποπληρωμής αποτελεί ένα είδος αναδιάρθρωσης χρέους, αλλά είναι σίγουρα λιγότερο επιζήμια τόσο για την ίδια τη χώρα όσο και για τους πιστωτές της, από μια πλήρη αναδιάρθρωση χρέους.
Εξακολουθεί, ωστόσο, να θεωρεί την αναδιάρθρωση του χρέους μιας χώρας την βέλτιστη δυνατή λύση με το μικρότερο δυνατό κόστος για τις περιπτώσεις που το χρέος μιας χώρας κρίνεται σαφέστατα μη βιώσιμο.