«Αφαίρεση όλης της δικαιοδοσίας, πάνω στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και πάνω στην ακίνητη περιουσία του Δημοσίου που περιέρχεται στον ουσιαστικό έλεγχο των πιστωτών, στο διηνεκές» συνιστά το υπερΤαμείο διαχείρισης της δημόσιας περιουσίας, τόνισε ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Όπως είπε ο πρ. πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ εδώ δεν πρόκειται για ιδιωτικοποιήσεις, «δεν έχει σημασία το ελληνικό δίκαιο ή η ΓΣ και ο υπουργός Οικονομικών, σημασία έχει ότι η διοίκηση δεν διορίζεται, χωρίς την συναίνεση της τρόικας, και καμία απόφαση δεν λαμβάνεται χωρίς την δική τους συμφωνία.

Όπως επίσης είπε δε, οι δανειστές ζητούσαν πάντα αυτού του τύπου το υπερΤαμείο για την δημόσια περιουσία, ουδέποτε όμως η προηγούμενη κυβέρνηση το αποδέχθηκε. «Βεβαίως είμαστε υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων. Εδώ όμως δεν πρόκειται για ιδιωτικοποιήσεις», αλλά για παραχώρηση του ελέγχου της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου στους πιστωτές στο διηνεκές.

«Το ερώτημα που τίθεται αντικειμενικά – τόνισε- και που απασχολεί τον κάθε Έλληνα πολίτη είναι αν αυτό που συνέβη τους τελευταίους 18 μήνες, η υπαγωγή στο τρίτο μνημόνιο και όλα όσα ακολούθησαν και ακολουθούν ήταν κάτι το αναπόφευκτο.  Εάν εσείς συνεχίζατε στις 26 Ιανουαρίου του 2015, όταν πρωτοσχηματίσατε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, στο πλαίσιο που βρήκατε τον Ιανουάριο του 2015 από την προηγούμενη κυβέρνηση, πού θα βρισκόταν σήμερα η χώρα; Σε καλύτερο ή σε χειρότερο σημείο; Οι πάντες το καταλαβαίνουν, το συνομολογούν ότι η χώρα θα βρισκόταν σε ασυγκρίτως καλύτερο σημείο. Εάν  η απόλυτη μεταστροφή, η επαφή με το ρεαλισμό γινόταν 18 μήνες πριν, ξέρετε ποιο θα ήταν το όφελος της χώρας, τί θα είχαμε αποφύγει;

Προκαλέσατε εν ψυχρώ, για λόγους αμιγώς πολιτικούς, κομματικούς, για λόγους μικρούς, μεγάλη και βαθιά βλάβη στον τόπο, στην οικονομία, στη νέα γενιά, στην ίδια την εθνική ισχύ.

Και τώρα, ενάμισι χρόνο μετά, μετά από δύο χαμένα οικονομικά έτη, αυτό που έχουμε να αντιμετωπίσουμε δεν είναι απλώς η επιστροφή στην ύφεση, η απώλεια της χρηματιστηριακής αξίας των τραπεζών, νέα μέτρα σκληρά, με υφεσιακές επιπτώσεις. Μακάρι να ήταν μόνον αυτά.

Δεν πρόκειται για ένα τρίτο μνημόνιο που άντε, έγινε τέταρτο.  Μακάρι να ήταν αυτό. Τώρα πλέον πρόκειται για μνημόνιο στο διηνεκές. Χωρίς πρόσθετες παραμετρικές αλλαγές στο χρέος, οι οποίες να είναι διασφαλισμένες και να εφαρμόζονται εκ προοιμίου. Χωρίς πραγματική πολιτική για ανάπτυξη, για ανταγωνιστικότητα, για ανάκτηση της ισότιμης θέσης της χώρας μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.