Στο καθοριστικό ρόλο του Μ. Ντράγκι στην ελληνική κρίση και τη διατήρηση της χώρας εντός ευρώ αναφέρεται ο γνωστός αρθρογράφος Χ. Ντίξον με άρθρο του στους New York Times.
«Οι κεντρικοί τραπεζίτες κάνουν κάποιες φορές έναν διαχωρισμό ανάμεσα σε καιρούς ειρήνης, όταν οι οικονομίες λειτουργούν σχετικώς κανονικά, και σε καιρό πολέμου, όταν υπάρχει οικονομική κρίση» αναφέρει ο Ντίξον και προσθέτει:
Ο κ. Ντράγκι, πρόεδρος της ΕΚΤ, έκανε σχεδόν ό,τι μπορούσε για να κρατήσει την Ελλάδα στον ευρώ χωρίς να «σπάσει» του κανόνες του οργανισμού. Παρά το γεγονός ότι δέχθηκε επίθεση από την Αθήνα ότι οδήγησε τη χώρα σε ασφυξία, αλλά και από τους σκληροπυρηνικούς ότι ήταν χαλαρός, διατήρησε τη σωστή ισορροπία.
Η ελληνική κυβέρνηση παραπονέθηκε ότι η ΕΚΤ διέκοψε τη χρηματοδότηση προς τις τράπεζες της χώρες για να την κάνει να γονατίσει και να αποδεχθεί περαιτέρω λιτότητα. Κάποιες πιο άγριες φωνές είπαν ακόμη και ότι η ΕΚΤ ηθελημένα να προκαλέσει φυγή καταθέσεων για να έχει μια δικαιολογία για το κλείσιμο των τραπεζών.
Στην πραγματικότητα, ο κ. Ντράγκι συγκρατούσε τους σκληροπυρηνικούς στο ΔΣ της ΕΚΤ που ήθελαν να κοπεί ολοκληρωτικά η ρευστότητα προς τις ελληνικές τράπεζες .
Είναι εύκολο οι επικριτές να παρεξηγήσουν ή να αποτύχουν να καταλάβουν τις πράξεις της ΕΚΤ λόγω της περιπλοκότητας της λειτουργίας της κεντρικής τράπεζας. Μια παρανόηση είναι ότι ο ρόλος της ΕΚΤ είναι να δρα ως τελευταίο καταφύγιο δανεισμού για τις τράπεζες σε όλες τις περιστάσεις. Καμία κεντρική τράπεζα δεν λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο γιατί αλλιώς οι τράπεζες δεν θα είχαν κανένα κίνητρο να συμπεριφέρονται υπεύθυνα και οι φορολογούμενοι θα έπρεπε να τις διασώζουν για πάντα.
Αντιθέτως, η ΕΚΤ λογικά επιμένει στην αξιοπιστία των τραπεζών και στην ικανότητα τους να παρέχουν επαρκείς εγγυήσεις για την παροχή ρευστότητας. Τους τελευταίους μήνες επειδή οι ελληνικές τράπεζες είναι συνδεδεμένες με την κυβέρνηση, υπήρχαν αμφιβολίες για την αξιοπιστία τους και για τις εγγυήσεις που παρείχαν.
Όσο αυξανόταν ότι ο φόβος ότι η Αθήνα θα πτωχεύσει τόσο αυξανόταν και ο κίνδυνος ότι το χρηματοπιστωτικό σύστημα θα χρεοκοπήσει, σημειώνει ο Χ. Ντίξον.
Μπορεί κάποιος να συζητήσει το αν οι υπουργοί οικονομικών έκαναν σωστά να μην δώσουν παράταση στο παλιό πρόγραμμα μετά την προκήρυξη του δημοψηφίσματος στην Ελλάδα -αναφέρει μεταξύ άλλων ο Ντίξον- αλλά από τη στιγμή που το έκαναν η ΕΚΤ δεν είχε άλλη επιλογή από το να περιορίσει την έκτακτη ρευστότητα.
Η ΕΚΤ είχε ωστόσο μια σημαντική απόφαση να πάρει: είτε να παγώσει τη ρευστότητα στο υπάρχον τότε επίπεδο, είτε να την διακόψει. Αν έκανε την τελευταία επιλογή αυτό θα προκαλούσε την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος και θα οδηγούσε την Ελλάδα έξω από το ευρώ. Ο Μ. Ντράγκι και οι σύμμαχοί του πάλεψαν ενάντια σε αυτήν την επιλογή και επικράτησαν. Ωστόσο ακόμη και το πάγωμα της ρευστότητας σήμαινε ότι οι ελληνικές τράπεζες έπρεπε να κλείσουν και να επιβληθούν περιορισμοί στις αναλήψεις.
Τώρα που ο κ. Τσίπρας επέστρεψε στις συνομιλίες με τους δανειστές για ένα νέο πρόγραμμα η ΕΚΤ άρχισε να ξετυλίγει ορισμένες από τις δράσεις της. Την Πέμπτη ενέκρινε επιπλέον 900 εκ. Έκτακτης ρευστότητας, κάτι που θα επιτρέψει στις τράπεζες να ανοίξουν τη Δευτέρα.
Αλλά πριν τα capital controls αρθούν, περαιτέρω βήματα θα χρειαστεί να γίνουν. Ο κ. Ντράγκι θα πρέπει να συνεχίσει να βρίσκει μια ισορροπία ανάμεσα στα γεράκια που υποστηρίζουν τη σκληρή γραμμή και τα περιστέρια που ζητούν επιείκεια. Η Ευρώπη θα πρέπει να ελπίζει ότι θα συνεχίσει να βρίσκει την ισορροπία.