Οι εξελίξεις είναι πια ραγδαίες.Οι ταχύτητες ανάλογες των επεξεργαστών των σημερινών ηλεκτρονικών υπολογιστών.
Η κυβέρνηση αλλά και όλο πια το πολιτικό μας σύστημα λαχανιάζει να τις ακολουθήσει
Εμβρόντητο από τη διαπίστωση της απόστασής του από την ευρωπαϊκή ταυτότητα, την ευρωπαϊκή κανονικότητα, της αδυναμίας του να υπερασπίσει το ευρωπαϊκό αξιακό σύστημα του ορθολογισμού και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.
Ο Πρωθυπουργός σε κατάσταση πανικού ομολόγησε ότι η κυβέρνησή του είχε ανάψει το φυτίλι ανατίναξης του κράτους.
Αλήθεια λέει.
Ομολόγησε έμμεσα ότι οι τρομοκράτες/εμπρηστές της κυβέρνησής του είναι πολύ περισσότεροι από τις διαρροές στην προχθεσινή ψηφοφορία στη Βουλή.
Αλήθεια είναι.
Ομολόγησε έμμεσα ότι οι 15 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που λίγο πριν τη συνεδρίαση της Βουλής υπόγραψαν δήλωση ότι δεν θα ψηφίσουν τους εφαρμοστικούς νόμους της όποιας συμφωνίας, οδηγούν συνειδητά τη χώρα στον όλεθρο και τους εαυτούς τους στο εδώλιο για εσχάτη προδοσία
Αλήθεια είναι.
Ομολόγησε ότι εκείνοι που στήριξαν με την ψήφο τους το μαγικό 251 και τον προμήθευσαν με το μοναδικό κάπως πειστικό επιχείρημα προς μία καθολικά δύσπιστη πια Ευρώπη, ότι το πολιτικό μας σύστημα μπορεί να τιμήσει την υπογραφή του, ήταν οι 106 «γερμανοτσολιάδες» της ΝΔ, του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ!
Αλήθεια είναι.
Ομολόγησε ότι οι 106 «τσολάκογλου» στήριξαν τον ίδιο και την κυβέρνησή του στην πιο κρίσιμη στιγμή για τη χώρα.
Ο πρωθυπουργός διαπίστωσε ότι ο επί πεντάμηνο γκουρού των διαπραγματεύσεων πήρε, μόλις σφίξανε τα γάλατα, το μίνι κούπερ του και πήγε στο εξοχικό του, αφήνοντας σύξυλους και βαθιά προσβεβλημένους όλες τις Έλληνίδες και τους Έλληνες και όχι μόνο όσους ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και τον δόξαζαν στα ΜΜΕ, στο face book και στο tweeter.
Διαπίστωσε ότι αυτοπαγιδεύθηκε παγιδεύοντας ταυτόχρονα και ολόκληρη τη χώρα στο ιδεοληπτικό σύμπαν ενός είτε ημίτρελλου είτε ύποπτου Γιάννη με ένα (ν).
Έτσι είναι.
Διαπίστωσε ότι δεν είναι μόνο η Ελλάδα γεμάτη από αντιευρωπαϊκά ιδεολογικά μπάζα, αλλά όλη η εκπροσώπηση της λεπενοειδούς «κοινής γνώμης» που τον προέτρεπε να βγάλει τη χώρα από την Ευρώπη, αναρτώντας μαζί με το ναζιστή Μιχαλολιάκο τα καρτελάκια με το περήφανο ΟΧΙ στα έδρανά τους.
Έτσι είναι.
Διαπίστωσε ότι η πολυετής πλειοδοσία του κόμματός του σε αντιευρωπαϊκά συνθήματα, δημαγωγία και ψέματα έναντι των ναζιστών της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ και των σταλινικών απολιθωμάτων του ΚΚΕ δεν ήταν μόνο πολιτικά αδιέξοδη αλλά και εθνικά επικίνδυνη.
Έτσι είναι.
Ο πρωθυπουργός διαπίστωσε ότι ο επί πέντε χρόνια εγκλωβισμός του ίδιου και του ΣΥΡΙΖΑ σε έναν αντιμνημονιακό διχαστικό λόγο, οδήγησε τη δημοκρατική Ευρώπη να αποσύρει οριστικά την εμπιστοσύνη της στο σύνολο του πολιτικού μας συστήματος και ένα μεγάλο τμήμα της αριστεράς να εκφασίζεται καθημερινά αποδιδόμενο σε ένα Μακαρθικού τύπου κυνήγι όσων διατύπωναν διαφορετική άποψη.
Έτσι είναι.
Διαπίστωσε πάνω απ’ όλα ο πρωθυπουργός, ότι όσα παιδάκια (μαζί και το δικό του) είχαν την ατυχία να γεννηθούν στην Ελλάδα από το 2010 μέχρι σήμερα, δεν έχουν καμία προοπτική να απολαύσουν μέχρι να ενηλικιωθούν, τη σταθερότητα, την ασφάλεια και την κοινωνική μέριμνα που θα απολαμβάνουν τα παιδάκια στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες είτε βρέθηκαν σε καθεστώς μνημονίων είτε όχι.
Έτσι είναι.
Δεν ξέρω τι σκέφτεται για το αύριο ο πρωθυπουργός.
Η δήλωσή του ότι δεν θα γίνει Παπαδήμος με ανησυχεί.
Γιατί είναι δήλωση που δείχνει ότι τα ιδεοληπτικά αριστερά σύνδρομα συνεχίζουν να κυριαρχούν στο μυαλό του, ανεξάρτητα από την πειστικότητα με την οποία η πραγματικότητα τον υποχρέωσε στις παραπάνω παραδοχές.
Αν είναι έτσι δεν του μένει παρά να φύγει.
Να αποσυρθεί από την πρώτη γραμμή.
Να παραιτηθεί.
Με την παραίτησή του να βοηθήσει τους ψηφοφόρους του να ανασάνουν, να απαλλαχθούν από τις ψευδαισθήσεις των ιδεολογικών αναμορφωτών της Ευρώπης, του μοναδικού «αγνού λαού που συνθλίβεται στις νεοφιλελεύθερες συμπληγάδες», του αδικημένου και μονίμως διωκόμενου. Να βοηθήσει τη χώρα του, τη χώρα μας, να απαλλαγεί επιτέλους από την καρικατούρα μιας α λα καρτ συμμετοχής μας στο εγχείρημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Στο δυσκολότερο, στο πιο ντελικάτο, στο πιο δημοκρατικό εγχείρημα του 21ου αιώνα.
Αλλά εκείνοι που θα τον διαδεχτούν, αν τολμήσουν να συνεχίσουν τις ίδιες υπεκφυγές, την ίδια δειλία να ελαττώσουν δραματικά τα μισθολογικά έξοδα του κράτους, την ίδια άρνηση να ελαττώσουν την επιβάρυνση του προϋπολογισμού από ένα χρεοκοπημένο και ακραία άδικο συνταξιοδοτικό σύστημα, την ίδια αδιαφορία να καταργήσουν τη γραφειοκρατία, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι θα παρακαλάνε να προλάβουν να λογοδοτήσουν στα δικαστήρια πριν τους προλάβει ο όχλος που δημιούργησε η αριστερά.