Ο διχαστικός λόγος του Σύριζα δεν πρέπει να ξαφνιάζει. Δεν είναι ευκαιριακός. Εκπορεύεται από την κοσμοθεωρία του της πάλης των τάξεων σαν κινητήριας δύναμης της ιστορίας και τη λενινιστική σύλληψη του’’αδύναμου κρίκου της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας’’.Επειδή αυτός ο λόγος ούτε εύληπτος ήταν ,ούτε αποδεκτός από την συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου- άλλωστε και άλλοι πουλούσαν το ίδιο ‘’εμπόρευμα’’- ο Σύριζα με μεγάλη ευκολία τον αντικατέστησε με τον αντιμνημονιακό λόγο , εκμεταλλευόμενος το δώρο της ιστορικής συγκυρίας. Μάλιστα, καταλόγισε όλες τις παθογένειες και τα δεινά της ελληνικής κοινωνίας σε αυτούς που χαρακτήρισε ‘’μνημονιακούς’’, τους οποίους και δαιμονοποίησε.
Αυτή η νέα συγκρουσιακή λογική , όταν οδήγησε το κόμμα αυτό στην εξουσία ,ήταν απολύτως φυσιολογικό να μεταφερθεί και στις σχέσεις μας με τους εταίρους που έγιναν πλέον δανειστές. Η συνέχεια γνωστή. Το ελληνικό Μπρέστ- Λιτόφσκ έχει αναγορευθεί σε σημείο – σταθμό για την αριστερή διακυβέρνηση, σε κορυφαίο τακτικό ελιγμό , σε στρατηγική αναδίπλωση. Ολα αυτά βέβαια προμηνύουν νέα σύγκρουση, νέες εντάσεις, νέους τυχοδιωκτισμούς.
Συνεπώς, όσοι πιστεύουν πως ο Σύριζα ενηλικιώθηκε και ο Τσίπρας ωρίμασε, νομίζω πως πλανώνται. Ο Σύριζα και ο αρχηγός του ουδέποτε υπήρξαν έφηβοι ή ανώριμοι. Απλώς ήταν και παραμένουν μαρξιστές. Και ο Σύριζα αποτελεί ένα κόμμα ιδεολογικής ενότητας με όλα τα χαρακτηριστικά της αριστερής γκρούπας .Γι αυτό και διασπάσθηκε και θα ξαναδιασπασθεί. Ποτέ δεν εγκολπώθηκε την ευρωπαϊκή ιδέα, ούτε πίστεψε στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Αλλωστε, αν εξαιρέσουμε ένα φωτεινό διάλειμμα, αυτό της ανανεωτικής αριστεράς , η αριστερά συνολικά, βρισκόταν απέναντι στην Δ.Ευρώπη και στις αξίες της. Και σήμερα η αλαζονική πεποίθηση πως παρά την πρόσκαιρη ήττα, επήλθε ρηγμάτωση στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα , προδίδει προθέσεις περαιτέρω σύγκρουσης, λογικές νέας αντιπαράθεσης.
Κι όμως, τα ευρωπαϊκά κεκτημένα βασίζονται στο διάλογο, στο συμβιβασμό, στις συναινέσεις. Στην αντίληψη πως σε αυτό το κομμάτι του πλανήτη μας μπορούμε όλοι να συνυπάρξουμε με τις διαφορετικότητες μας. Εκφράσεις ‘’θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν’’ βρίσκονται έξω από αυτήν την κουλτούρα, ανακαλώντας τις πιο σκοτεινές πτυχές της ευρωπαϊκής ιστορίας, γιατί υπήρχαν και τέτοιες. Εποχές μίσους για το διαφορετικό.
Και επειδή αρκετοί πιστεύουν στη σοσιαλδημοκρατικοποίηση του Σύριζα , οφείλω να υπενθυμίσω πως η σοσιαλδημοκρατία εμφανίσθηκε στον ευρωπαϊκό χώρο πρωταγωνιστικά, κυρίως μετά τον Β΄παγκόσμιο πόλεμο, την πιο θλιβερή περίοδο της ευρωπαϊκής ιστορίας , αποτελώντας την ιστορική αναγκαιότητα του ενδιάμεσου χώρου, του απορροφητήρα των κοινωνικών κραδασμών με την άμβλυνση των αντιθέσεων. Και σήμερα ακόμα παρά την κρίση ταυτότητας που διέρχεται , είναι η φωνή του μέτρου και της λογικής , της αναζήτησης νέων ισορροπιών και πανευρωπαϊκών συγκλίσεων, που την καθιστά έναν από τους βασικούς πυλώνες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Μία φωνή που δεν έχει σχέση με τις τσιρίδες του Σύριζα και των περιθωριακών ευρωπαϊκών ομάδων που τον στηρίζουν.
Οι ευρωπαϊκές αξίες που προανέφερα προφανώς και δεν μπορούν να υπηρετηθούν στο εσωτερικό της χώρας μας από πολιτικές δυνάμεις που πρεσβεύουν τα εντελώς αντίθετα ιδεώδη. Από κόμματα που επαγγέλλονται δήθεν μίαν άλλη Ευρώπη που όμως δεν υπάρχει ούτε στην εμβρυακή της μορφή, καθιστώντας έτσι την ουτοπική επαγγελία τους άρνηση της Ευρώπης, όπως υπάρχει και όπως εξελίσσεται. Τελικά τα διλήμματα για την Ευρώπη, είναι διλήμματα και για την ίδια την Ελλάδα.