Τα ελληνικά πανεπιστήμια δεν είναι ούτε πίσω ούτε πέρα από τις παθογένειες της συγκρότησης του σύγχρονου ελληνικού κράτους…

Κατάφεραν σε δύσκολες συνθήκες, άλλα λιγότερο και άλλα περισσότερο, να κρατήσουν επαφή με τις διεθνείς τάσεις και εξελίξεις. Το επιστημονικό και ερευνητικό τους προσωπικό, εφόσον επιλεγεί ως στρατηγική επιλογή των δομών τους, μπορεί να ανταποκριθεί στις διεθνείς προκλήσεις ανταγωνιστικότητας, απόδοσης και επίδοσης…

Σε όλες τις διεθνείς αξιολογήσεις για τα ελληνικά πανεπιστήμια (το καθένα ξεχωριστά αλλά και ως μέση δυναμική για το σύνολό τους), από τότε που ελέω αξιότιμης κας Γιαννάκου ξεκινήσαμε κάπως να μετριόμαστε, βρίσκονται πάνω και μπροστά από όλους τους άλλους τομείς, δράσεις, φορείς και επιδόσεις της ελληνικής πραγματικότητας και του κράτους μας.

Η σύγκριση δε με τα όποια, όσα, υπαρκτά και ανύπαρκτα, ιδιωτικά ή παραρτήματα ξένων πανεπιστημίων είναι σαν «να κλέβεις εκκλησία» και καταλυτική ως προς την ανωτερότητά τους, σε σχέση με αυτά στη πλειοψηφία τους, σε όλα τα επίπεδα και πεδία…

Το πολιτικό σύστημα, παρασυρόμενο από στρεβλώσεις και στρεψοδικίες underdawn διαμορφωτών της κοινής γνώμης, τα χρησιμοποίησε, ιδιαιτέρως τα τελευταία χρόνια, ως πεδίο πολιτικού ανταγωνισμού και κομματικής αντιπαράθεσης. Αποτέλεσμα, ανάλογα με τον κυβερνητικό κύκλο, να περνάμε από το « … πάμε καλά κατόπιν των κυβερνητικών πρωτοβουλιών…» στην πλήρη απαξίωση και μηδενισμό τους, λόγω «… της ανευθυνότητας και κυβερνητικής αδράνειας…» των εκάστοτε αντιπάλων…

Η ευθύνη για το μεγάλο αριθμό πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και την ακατανόητη «σπορά» ανά την επικράτεια, ατεκμηρίωτης ανάγκης και βιωσιμότητας, επί μέρους τμημάτων, είναι συνολική και καμιά πολιτική παράταξη δεν απείχε του «εγκλήματος»…

Τα πανεπιστήμια ως πρώτο και ίσως μοναδικό, στόχο ύπαρξής τους πρέπει να έχουν την εκπαίδευση και την έρευνα. Οι όποιες «εξωτερικότητες» θα είναι ένα από τα παρεμπίπτοντα αποτελέσματα, που θα λαμβάνονται υπόψη στη λειτουργία τους αλλά ποτέ δεν πρέπει να αποτελούν την αποκλειστική αιτία δημιουργίας τους.

Η προσπάθεια, λοιπόν, περιορισμού των δομών και των ιδρυμάτων αυτών στη χώρα μας, στο επίπεδο των αναγκών της και της όποιας πρόσθετης εξωτερικής Ζήτησης, είναι στόχος ορθολογικής ηθικής και εκσυγχρονισμού στη λειτουργία τους.

Προφανώς αυτή η προσπάθεια πρέπει να συμβαδίσει ή και να συμπληρωθεί άμεσα ακολούθως, με την οργάνωση της τεχνικής και τεχνολογικής εκπαίδευσης στη χώρα μας, που υπολείπεται και των δυνατοτήτων του επιστημονικού και ανθρώπινου δυναμικού της χώρας αλλά και των αναγκών της και εδώ είναι που πράγματι υστερεί διεθνώς. 

Η επιλογή αυτή για να έχει μέλλον, αποτέλεσμα και αντοχή δεν μπορεί παρά να διεκδικήσει συναινέσεις και κοινωνική αποδοχή. Διαδικασίες ωρίμανσης και συνευθύνης. Διαβουλεύσεις και συμμέτοχή, πρώτα και κύρια, της ίδιας της πανεπιστημιακής κοινότητας

Με σηκωμένο το «δάκτυλο» απέναντι σε μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, με επίδειξη κυβερνητικής αλαζονείας, χωρίς διατυπωμένο σχέδιο, βήματα και στόχους, ενδυναμώνεις τον κυβερνητικό λαϊκισμό που αποτέλεσε την αιτία διαμόρφωσης της παρούσης αρχιτεκτονικής στο χάρτη της ανώτατης εκπαίδευσης στη χώρα από το σύνολο των προηγούμενων κυβερνήσεων της μεταπολιτευτικής μας φάσης και νομιμοποιείς τον όποιο αντίστοιχο αντικυβερνητικό «σαλτιμπαγκισμό»….