Με αφορμή τη διπλή ένοπλη τρομοκρατική επίθεση στον Βελβεντό, ένα μέρος της κοινωνίας αλλά και πολλοί με δημόσιο λόγο επιδόθηκαν στο προσφιλές και εύκολο σπορ της εκούσιας ή ακούσιας σύγχυσης, της εξίσωσης παράνομων πράξεων και της Λαζοπούλιας τακτικής του ρηχού συναισθηματισμού και της υποκρισίας που θολώνει την κρίση μας αλλά χειροκροτείται… Ωστόσο, νομίζω, ότι οι διαφορετικές πράξεις του ίδιου έργου που παρακολουθήσαμε είναι δύο και είναι ευδιάκριτες και ότι ο χειρότερος τρόπος για να τις κρίνουμε είναι να βάλουμε και τις δύο στο ίδιο μίξερ.
Πράξη πρώτη: Μια τρομοκρατική οργάνωση με βαρύ οπλισμό και εγκληματικό παρελθόν σχεδίασε μια ακόμα ληστεία που μπορεί να είχε και νεκρούς. Η παράνομη δράση χρειάζεται πολλά χρήματα και τα καλάσνικωφ δεν τα πουλάνε στις λαϊκές. Τα διακινούν οι μαφίες των όπλων που δεν τα δίνουν με κουπόνια. Τυπική ιστορία συμβίωσης «πολιτικού» και κοινού εγκλήματος για πολλοστή φορά, άρα περίπτωση άκρως επικίνδυνη. Για όσους πιστεύουν, λοιπόν, ότι η ζωή μας δεν καλυτερεύει με χύτρες-βόμβες, με θανάτους ανύποπτων πολιτών, με διάλυση των πόλεων και γενικά με « ένοπλο αγώνα», τα πράγματα (πρέπει να) είναι ξεκάθαρα: Οργανωμένες ομάδες που τινάζουν στον αέρα τη ζωή μιας χώρας και συχνά ανθρώπους, αντιμετωπίζονται από την κοινωνία και την πολιτεία με διαρκή δράση και με όλα τα νόμιμα μέσα.
Κουβέντιαζα παλαιότερα με ένα φίλο μου, που υπερασπίστηκε δημόσια τον Κουφοντίνα και του ζήτησα να μου θυμίσει έστω και μία περίπτωση που κάποιο από τα αντάρτικα πόλεων είχε θετικό αποτέλεσμα και βελτίωσε τη ζωή των ανθρώπων. Μου ανέλυε συνεχώς τα, κατά τη γνώμη του, αίτια αλλά απέφευγε με πείσμα την απάντηση που ακόμα περιμένω. Τι γίνεται τώρα στην πρόσφατη περίπτωση; Διαβάσαμε αναλύσεις κοινωνιολογικές, ταξικές, έως και φροϊδικές, πολλές με ευαισθησία και αγωνία. Στην περίπτωση των «Πυρήνων» είναι φανερό πως ερέθισε περισσότερο η ταξική προέλευση και η ηλικία των τρομοκρατών. Ωστόσο τα ίδια, αλλά από την ανάποδη, διαβάζαμε και με αφορμή τη δράση άλλων τρομοκρατών, διότι οι Ξηροί δεν φοίτησαν στο Κολλέγιο, ο Μαζιώτης δεν ήταν, νομίζω, απόφοιτος του Μωραΐτη και ο Γιωτόπουλος δεν ήταν οργισμένος νέος. Δεν συμφωνούμε άραγε ότι όλοι αυτοί, ανεξαρτήτως αναλύσεων, έβλαψαν και βλάπτουν τη χώρα το ίδιο;
Αισθάνομαι ότι καλοπροαίρετοι γραφιάδες ανακυκλώνουν το αυτονόητο: Τρομοκράτης ή δολοφόνος, μαφιόζος ή απατεώνας δ ε ν γ ε ν ι έ σ α ι α λ λ ά γ ί ν ε σ α ι. Οι αιτίες για τις πράξεις αυτών που προσχωρούν στην παραβατικότητα είναι διαφορετικές και οι ερμηνείες ποικίλες και συχνά δυσερμήνευτες. Μήπως όμως, έως ότου αυτές οι ερμηνείες και οι ατέρμονες αναλύσεις οδηγήσουν σε λύσεις (ποιος γνωρίζει σε τι βάθος χρόνου;), πρέπει απλά να παραδεχτούμε πως η τρομοκρατία είναι παρούσα και είναι δρώσα; Με άλλα λόγια: Άλλο αιτιολογώ τις τρομοκρατικές πράξεις και άλλο τις ανέχομαι, έστω και έμμεσα, έστω και με συναισθηματικό πανωφόρι.
Πράξη δεύτερη: Η Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία κατόρθωσε το ακατόρθωτο. Την επιτυχημένη επιχείρηση στον Βελβεντό να την μετατρέψει σε αποτρόπαιο θέαμα με τα παραμορφωμένα, από βάρβαρα χτυπήματα, πρόσωπα των νεαρών τρομοκρατών. Δεν υπάρχουν πολλοί ηλίθιοι σ’ αυτό τον τόπο που θα πιστέψουν ότι οι σκληρά εκπαιδευμένοι δίμετροι της Αντιτρομοκρατικής δεν θα μπορούσαν με ζυγισμένες κινήσεις και σεβασμό(ναι, σεβασμό προς κρατούμενους) να ακινητοποιήσουν ή να ανακρίνουν εικοσάχρονους. Εκτός και αν τα τραύματα έγιναν κατά την συμπλοκή όπου οι τρομοκράτες ήταν οπλισμένοι. Θα μάθουμε όμως τι ακριβώς συνέβη;
Συναφώς παραμένει το πιο σημαντικό, κατά τη γνώμη μου, ερώτημα: Δημοσιοποιήθηκε η φωτογραφημένη βαρβαρότητα με ή δίχως τη άδεια του υπουργού; Αν ισχύει το πρώτο πρέπει να αμφιβάλουμε για την πολιτική οξύνοια και για την αντίληψή περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Δένδια. Αν ισχύει το δεύτερο πρέπει να ανησυχούμε για τις σκοτεινές προθέσεις ή για την ανικανότητα μελών και στελεχών της Αντιτρομοκρατικής αφού δρουν ανεξέλεγκτα. Δεν ξέρω ποια εκδοχή είναι χειρότερη. Είμαι βέβαιος πάντως ότι τέτοιες πρακτικές ευνοούν κάποιους άλλους που βρίσκονται εκτός του πλαισίου που περιγράψαμε και που παραμονεύουν από διάφορες σκοπιές.