Η «γραμμή Μαζινό» (Ligne Maginot), το μεγαλύτερο οχυρωματικό έργο που κατασκευάστηκε στην Ευρώπη, έχει μείνει στην ιστορία ως συνώνυμο της πανωλεθρίας και της κατάρρευσης της Γαλλίας. Τα γερμανικά στρατεύματα παρέκαμψαν τη γραμμή Μαζινό και κατέλαβαν σχεδόν αμαχητί τη Γαλλία τον Ιούνιο του 1940. Για το γαλλικό στρατό ήταν η μεγαλύτερη ήττα στρατηγικής στην ιστορία του, αφού «αντί να υπερασπίζεται τη Γαλλία, υπερασπιζόταν τα οχυρά που δεν χρησίμευσαν σε τίποτα τελικά».
Η γαλλική Δημοκρατία βρίσκεται και σήμερα μπροστά σε μια νέα γραμμή Μαζινό, σε ένα κρίσιμο πολιτικό και οικονομικό αδιέξοδο. «Τα χρόνια της αφθονίας πέρασαν» ήταν η δραματική προειδοποίηση του Προέδρου Em. Macron. Η απόπειρα της Κυβέρνησης Bayrou να περάσει το σχέδιο προϋπολογισμού με ένα «εθνικό μνημόνιο» εξοικονόμησης 44 δις, ώστε να μειώσει το έλλειμα από το 5,8% του ΑΕΠ σήμερα στο 4,6% το 2026, με περικοπές δαπανών στο δημόσιο τομέα (ακόμα και με το αμφιλεγόμενης αποτελεσματικότητας μέτρο της κατάργησης δύο αργιών) και συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους προκάλεσε την οργισμένη απάντηση της αντιπολίτευσης με λαϊκές κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα στις 10 Σεπτεμβρίου και με το σύνθημα «Bloquons tout», «να μπλοκάρουμε τα πάντα!». Το ετερόκλητο μέτωπο της άκρας δεξιάς και της άκρας αριστεράς επανεμφανίστηκε με στόχο την πτώση της Κυβέρνησης και την παραίτηση του Πρόεδρου Macron.
Η τέλεια οικονομική και πολιτική καταιγίδα βρίσκει τη Γαλλία να υφίσταται τις συνέπειες της πολυκρίσης, γεωπολιτικής, δημοσιονομικής, κρίσης του κοινωνικού μοντέλου και της αξιοπιστίας του ίδιου του πολιτικού συστήματος. Το χάος που θα προκληθεί από μία τέτοια οικονομική και πολιτική κατάρρευση θα είναι τεράστιο για την Ευρώπη και τη Γαλλία. Η σημερινή πολιτική αστάθεια στη Γαλλία θυμίζει περισσότερο την καχεκτική 4η Δημοκρατία των δεκαετιών του ’50 και του ‘60, παρά την ανθεκτική 5η Δημοκρατία των ισχυρών κοινοβουλευτικών θεσμών. Η μείωση του δημόσιου χρέους που υπερβαίνει πλέον τα 3,5 τρις ευρώ, καθώς και ο κίνδυνος προσφυγής στο ΔΝΤ ή στην ΚΕΤ απαιτεί μεγάλες θυσίες από τους Γάλλους πολίτες και ανάληψη της ευθύνης από ένα τριχοτομημένο και βαθιά απονομιμοποιημένο πολιτικό σύστημα, που μοιάζει αρκετά με αυτό της Ελλάδας του 2012-2015. Οι αντισυστημικές και αντιευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις των δύο άκρων φλερτάρουν επικίνδυνα με το πολιτικό χάος. Η επιλογή του Πρωθυπουργού Fr. Bayrou να αιφνιδιάσει τη γαλλική Εθνοσυνέλευση ζητώντας ψήφο εμπιστοσύνης πριν την πρόταση δυσπιστίας της αντιπολίτευσης δημιουργεί νέα κρίσιμα δεδομένα, με τις δυνάμεις των κεντρώων και του Σοσιαλιστικού Κόμματος στο επίκεντρο. Αν η Κυβέρνηση αποδοκιμαστεί και καταρρεύσει, τότε ο Πρόεδρος Macron έχει την επιλογή είτε να διορίσει νέο Πρωθυπουργό (πολιτικό ή τεχνοκράτη σε αναζήτηση κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας) είτε να προκηρύξει πρόωρες εκλογές. Είναι σίγουρο ότι ο Em. Macron δεν θα παραιτηθεί. Ωστόσο, σε περίπτωση νέων εκλογών, είναι επίσης σίγουρο ότι το ακροδεξιό RN και μέρος της λαϊκής δεξιάς θα έχουν πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση και θα συμπιεστούν πολύ οι κοινοβουλευτικές δυνάμεις του Κέντρου και το Σοσιαλιστικού Κόμματος. Η θεωρία που θέλει ένα σοκ του πολιτικού συστήματος στη Γαλλία με την εκλογή της ακροδεξιάς στην Κυβέρνηση μέχρι τις επόμενες Προεδρικές εκλογές είναι η νέα γραμμή Μαζινό για τη Δημοκρατία, με προδιαγεγραμμένη την κατάρρευση του πολιτικού, οικονομικού, ευρωπαϊκού και κοινωνικού υποδείγματος της Γαλλίας. Όπως τόνισε ο σοσιαλιστής ευρωβουλευτής R. Glucksmann, σε περίπτωση καταψήφισης της Κυβέρνησης στις 8/9, χρειάζεται χρόνος για τη διαμόρφωση μιας νέας πολιτικής συμμαχίας που θα παρουσιάσει ένα προϋπολογισμό κοινωνικά δικαιότερο, αλλά σε περίπτωση πρόωρων εκλογών το Σοσιαλιστικό Κόμμα δεν πρέπει να συμπράξει σε οποιοδήποτε εκλογικό μέτωπο με την FI του Mélenchon, γιατί μια τέτοια επιλογή θα ήταν καταστροφική για τη χώρα και θα άνοιγε την πόρτα της εξουσίας στην ακροδεξιά. Και έχει δίκιο, γιατί οποιαδήποτε επιλογή είναι καλύτερη από τη νέα γραμμή Μαζινό, ιδιαίτερα τώρα που η τριχοτόμηση του πολιτικού συστήματος γεννάει πολιτικά τέρατα. Η ευθύνη του κέντρου και του Σοσιαλιστικού κόμματος είναι ιστορική για να εμποδιστεί η «παράκαμψη» της Δημοκρατίας στη Γαλλία.