Κάτι μοιάζει να κινείται σε διεθνές επίπεδο σε σχέση με το Παλαιστινιακό ζήτημα. Απανωτές αναγνωρίσεις από μεγάλες και ισχυρές Δυτικές χώρες.
Σας παραθέτω όμως μια ανάλυση ενός καλού φίλου από το Facebook, (στο Facebook βρίσκεις συχνά διαμαντάκια) από τους πιο σοβαρούς και μετρημένους που τον παρακολουθώ χρόνια , του Γιώργου Μιχαηλίδη, σύμβουλου αναπτυξιακών πολιτικών και ενεργού πολίτη. Λέει τα εξής :
«Η μόνη ενδεχομένως εφικτή λύση, μετά από 7 πολέμους και μετά τη διαπιστωμένη αποτυχία του Ισραήλ εδώ και 2 χρόνια να καταστρέψει ολοκληρωτικά τη Χαμάς αλλά και την απόλυτη ανάγκη να διασφαλίσει εσαεί την ασφάλεια του, είναι η δημιουργία και παλαιστινιακού κράτους:
1. πλήρως αφοπλισμένου υπό τον έλεγχο διεθνούς δύναμης στην οποία να μετέχουν μόνον όσοι δεν αποτελούν "σύμμαχο" της μιας ή της άλλης πλευράς
2. χωρίς φυσικά την παρουσία της Χαμάς είτε στη Γάζα είτε στη Δυτική Όχθη
3. με ισραηλινά σημεία ελέγχου σε στρατηγικές τοποθεσίες στα σύνορα του παλαιστινιακού κράτους με την Ιορδανία και την Αίγυπτο και με όσους φράχτες θέλει στα μεταξύ τους σύνορα
4. σε τελωνειακή ένωση με το Ισραήλ
5. με ρήτρες στην εξωτερική πολιτική του για μη υποστήριξη εχθρικών προς το Ισραήλ ενεργειών
6. με διατήρηση, εντός παλαιστινιακής κυριαρχίας και στα αρχικά τους όρια, όσων ισραηλινών εποικισμών έχουν συμπληρώσει π.χ. μια γενιά κατοίκησης και διάλυση των υπόλοιπων
7. χωρίς αυτοδίκαιη επιστροφή "κατά ΟΗΕ προσφύγων" τρίτης ή τέταρτης (!) γενιάς
8. με μικρές ανταλλαγές εδαφών σαν αυτές που είχαν καταρχήν συμφωνηθεί το 2000 ή το 2007
9. με πρωτεύουσα στην περιοχή της Ιερουσαλήμ
10. με συνθήκες αναγνώρισης του Ισραήλ από όλα τα αραβικά και ισλαμικά κράτη
11. με ανάληψη του κόστους ανοικοδόμησης στη Γάζα από τους πλούσιους Αραβες "αδελφούς".
Η μόνη άλλη "λύση" είναι η ισοπέδωση της Γάζας και η μόνιμη και επίσημη κατοχή της Δυτικής Οχθης. Το τί σημαίνει το πρώτο το φανταζόμαστε όλοι. Ως προς το δεύτερο, όποιος μπορεί ας βεβαιώσει ότι μπορεί να είναι βιώσιμη και για πόσο χρόνο.
Και τελειώνει λέγοντας : Ουδεμία χρησιμότητα έχει πλέον το τί έκαναν ο Ναβουχοδονόσωρ το 587 π.Χ. και ο Αδριανός το 136 μ.Χ., αν οι Παλαιστίνιοι είναι ή δεν είναι ή έγιναν πια διακριτό έθνος, πόσοι ήταν οι Εβραίοι και οι Αραβες στην Παλαιστίνη το 1918 και πόσοι το 1947, αν οι Βρετανοί τη μια στήριζαν τους Εβραίους και την άλλη καλόπιαναν τους Άραβες, αν το Ντέιρ Γιασσίν ή το Xαντασσά ήταν δικαιολογημένα, αν ο Αραφάτ απέρριψε το "Καμπ Ντέιβιντ", ο Αμπάς την "Αννάπολη" και ο Νετανιάχου το "Οσλο".
Αγαπητοί μου ακροατές όπως καταλαβαίνετε όλα αυτά θα μπορούσαν να ισχύσουν αν δεν ίσχυε αντί για αυτά το δίκαιο της ανάγκης ή της κυριαρχίας των όπλων.
Κι εδώ έρχεται η δήλωση του Ιρανοβρετανού συγγραφέα Σαλμάν Ρούσντι ότι μια ελεύθερη Παλαιστίνη ( σημείωση δική μου)- με τα ισχύοντα τώρα- θα είναι σαν ένα κράτος Ταλιμπάν. Θα είναι ένα κράτος δορυφόρος του Ιράν. Και τελειώνει ρωτώντας,είναι αυτό που τα προοδευτικά κινήματα της Δύσης θέλουν να δημιουργήσουν; Σημειώστε ότι ο Σαλμάν Ρούσντι υποστήριζε την Παλαιστινιακή υπόθεση.
Με άλλα λογία η Ελεύθερη Παλαιστίνη δεν μπορεί να είναι μια κρατική οντότητα χωρίς να ισχύουν οι κανόνες της δημοκρατίας, Κι αυτοί παραβιάζονται βάναυσα από την Χαμάς.
Θυμίζω ότι από το 2007, η Γάζα διοικείται από τη Χαμάς και η Δυτική Όχθη από την (διεθνώς αναγνωρισμένη) Παλαιστινιακή Αρχή. Δηλαδή: δύο de facto κυβερνήσεις, 18 χρόνια παράλληλων εξουσιών.
Οι τελευταίες εκλογές έγιναν το 2006. Κανείς κάτω των 36 δεν έχει ψηφίσει ποτέ σε εθνικές κάλπες στη Δυτική Όχθη ή στη Γάζα. Για να μην αναφερθούμε στο κυνηγητό και την εξόντωση των αντιπάλων της Χαμάς. Προχθές μόλις είδαμε την δημόσια εκτέλεση τριών αντιφρονούντων προς την Χαμάς.
Οι μελλοντικοί κάτοικοι του επιθυμητού κράτους δεν έχουν δει την Δημοκρατία να λειτουργεί.
Δεν αρκεί λοιπόν να είμαστε επικριτικοί για τον Νετανιάχου και τους ακροδεξιούς συμμάχους του, όπως ο υπουργός Οικονομικών, Μπεζαλέλ Σμότριτς που είπε κυνικά: Η Γάζα είναι ένα χρυσωρυχείο για επενδύσεις.
Πρέπει να βλέπουμε την πραγματικότητα. Κι αυτή πόρρω απέχει από την ιδέα ενός Παλαιστινιακού κράτους με δημοκρατικό σύνταγμα, διάκριση εξουσιών και προπαντός ατομικές ελευθερίες, το οποίο θα ακυρώνει την ακραίες συλλογιστικές της άλλης πλευράς.
Από εκεί και πέρα οι καλές προθέσεις είναι χρήσιμες για να νοιώθουμε εμείς καλά.
Ελεύθερη Παλαιστίνη χωρίς Δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει.