(του ανταποκριτή μας από τις Βρυξέλλες)
-Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι έξω από το κτίριο όπου έχει έδρα ο βασικός θεσμός.
Είναι μια κρύα μέρα, εδώ στη καρδιά της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης των τοκογλύφων, του 4ου Ράιχ και των μονοπωλίων.
-Κάτι ηλεκτρισμένο κυκλοφορεί στην ατμόσφαιρα.
Κάτι που έρχεται από μακριά.
Πολύ μακριά.
Πιο μακριά κι απ’ τα παιδιά της ΚΝΕ.
-Κάτι σε βαλκανικό ΑΕΠ με μία essence μεσογειακής αξιοπρέπειας.
-Κάτι πλούσιο σε συναίσθημα που ξεκινώντας από τις περήφανες πλατείες του λίκνου του πολιτισμού διέτρεξε τις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες πριν επικαθήσει στις πανύψηλες βρέμουσες και ηχώσες ιτιές (weeping willows) του περίβολου του κτιρίου του βασικού θεσμού και στους στιλπνούς ώμους των αγαλμάτων του κήπου.
-Είναι πρωΐ ακόμα αγαπητοί τηλεθεατές γι αυτό και μπορείτε να δείτε τους μικρούς μαθητές που ζουν στην πρωτεύουσα του θεσμού με τα σακκιδιάκια στον ώμο τους να πηγαίνουν για το σχολειό χοροπηδώντας σαν petits moineax.
-Είναι η περίοδος που μία απροσδιόριστη θλίψη πλανιέται στον αέρα κάνοντας να είναι όλα plus beau que jamais αλλά πιο ακριβά, αφού η τραπεζική κρίση μετατράπηκε σε δημοσιονομική με τη συμπαιγνία χριστιανοδημοκρατικών, σοσιαλδημοκρατικών και φιλελεύθερων θεσμών.
-Αλλά να! Βλέπουμε κάποια κίνηση στην είσοδο του μεγάρου ενώ μία από τις πανάκριβες θωρακισμένες λιμουζίνες αγορασμένες με τα λεφτά των τίμιων ευρωπαίων φορολογουμένων για τις ανάγκες μετακινήσεων των θεσμών παρκάρει και …. ναι βλέπουμε μόλις να βγαίνει από μέσα ο ελληνικός θεσμός που σε λίγο θα συμμετάσχει στην κοινή συνεδρίαση των θεσμών όπου θα παρευρίσκονται βέβαια και υπάλληλοι τεχνοκράτες, με τους οποίους φυσικά ο ελληνικός θεσμός δεν έχει πια τίποτα να πει.
-Είναι ντυμένος ελαφρά, αντισυμβατικά, αντικομφορμιστικά θα έλεγα, με απαλές πινελιές μόδας που ηχούν σαν ευχάριστες συγχορδίες υπόρρητης εθνικής υπερηφάνειας στο πρωϊνό ομιχλώδες τοπίο των Βρυξελλών.
-Κρατά ένα ντοσιέ που η υπερσύγχρονη κάμερα του σταθμού μας, επιτρέπει να διακρίνουμε τον τίτλο στο εξωτερικό του μέρος:
«Master financial assistant facility agreement
ή ξαφνικός θάνατος»
Μοιάζει με εθνικοαπελευθερωτικό αίτημα αγαπητοί τηλεθεατές αν και παλιότερα (προ πρώτης φοράς αριστεράς) οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι τα αιτήματά μας διατυπώνονταν με απλούστερο τρόπο, κατανοητό στον απλό λαό μας αλλά και στους οθνείους θεσμούς. Αλλά δεν είναι παρά η ονομασία της περήφανης ατζέντας που ο εθνικός μας εκπρόσωπος Γιάνης θα υποβάλλει σε λίγο στους θεσμούς, ενώ στο διπλανό δωμάτιο θα περιμένει συνοφρυωμένος ο όφις ο διμούτσουνος ο Αλεμανός.
Και… ναι βλέπουμε αγαπητοί τηλεθεατές να σταματούν τώρα μπροστά στην είσοδο οι λιμουζίνες που μόλις εξηγήσαμε την προέλευσή τους, μεταφέροντας και τους άλλους, τους ξένους θεσμούς, τον Ευρωπαϊκό, τον ευρωχρηματοπιστωτικό καθώς και τον Διεθνή Νομισματικό Ταμειακό θεσμό.
Μπαίνουν στο μέγαρο και οι πόρτες κλείνουν πίσω τους.
………………………………………………………………………………………
Η πλατεία ήταν γεμάτη.
Το μεγάλο πλήθος που «φύσιν είχεν άτακτα κεκραμέναν, ατέλεστα τέλεια μεμιγμένα» (κάτι σαν αστακογοριλοκουνελόψαρο δηλαδή) κρατούσε την ανάσα του.
Για τις επόμενες ώρες θα έμενε ακίνητο, βουβό, ενωμένο, κάτω από την τεράστια τετραπλή οθόνη στο κέντρο της πλατείας, κυκλώπειο μάτι στραμμένο στο μέγαρο, εκεί μακριά στις ευρωπαϊκές εσχατιές. Εκεί όπου οι θεσμοί κεκλεισμένων των θυρών θα επιχειρούσαν τις επόμενες δραματικές ώρες να διατυπώσουν ένα νέο συνομολογητήριο αριστερόστροφης χρηματοπιστωτικής αλληλεγγύης, ικανό να εμπνεύσει την ευρείαν έχουσα την όραση ήπειρο, να πορευθεί με αποφασιστικότητα στο λαμπρό πεδίο της μάχης εναντίον των τοκογλύφων απ’ όπου ελληνικοί και ξένοι θεσμοί θα συνεχίσουν (κατά τα άλλα) να δανείζονται, όσο η ανθρωπότητα θα συνεχίσει να γράψει στην προμετωπίδα της « στον καθένα ανάλογα με την εμπιστοσύνη που εμπνέει, από τον καθένα ανάλογα με το πόσα χρωστάει».
Και εκεί ήταν που από τα τεράστια μεγάφωνα της πλατείας έπεσε και το ανάλογο άσμα:
«Έρωτά μου τοκογλύφε
Γλύφε το κορμί μου γλύφε»
Οι στίχοι του Νίκου Δουλάμη απλώθηκαν βάλσαμο στις καρδιές του ακοίμητου περήφανου πλήθους.
Κάποιοι φροϋδιστές στη μια άκρη της πλατείας ανατρίχιασαν.
«Ίσως είμαστε η επόμενη κυβέρνηση» έλεγαν οι σιωπές των κοφτερών διασταυρούμενων βλεμμάτων τους.