Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ φθίνει και καταρρέει. Μια κυβέρνηση, η οποία είναι παγιδευμένη στα ψέματα και την πρωτοφανή ανικανότητα των μελών της, ήταν αναμενόμενο ότι δεν θα μπορούσε να ασκήσει διοίκηση σε συνθήκες κρίσιμες, η δε μαθησιακή διαδικασία κοστίζει πανάκριβα στην χώρα.
Η φθορά, η φαυλότητα και η ανικανότητά τους, ωστόσο, δεν καταστρέφει μόνο την οικονομία. Δηλητηριάζει όλους τους θεσμούς και πλέον δοκιμάζει τις αντοχές του Συντάγματος. Και βέβαια η μέχρι τώρα πολιτεία των στελεχών της κυβέρνησης δείχνει ότι, στο όνομα της διατήρησης της νομής της εξουσίας, θα συνεχίσουν να ασχημονούν σε βάρος της νομιμότητας, χωρίς κανένα σχέδιο για την χώρα και χωρίς κανένα ιδεολογικό έρμα.
Την ίδια στιγμή, αυτό που καταγράφεται (κοινωνικά και δημοσκοπικά) είναι μια υποβόσκουσα κούραση της κοινωνίας. Η παρατεταμένη οικονομική δυσπραγία, η διάψευση όλων των ελπίδων, η κατάρρευση των βολικών μύθων και ο πολυκερματισμός των πολιτικού συστήματος οδηγούν το πολιτικό σώμα σε παραίτηση. Εφτά χρόνια από το ξεκίνημα της κρίσης, στην Ελλάδα ακόμα διαφωνούμε για τα αίτια. Κι όσο αυτή η συζήτηση μένει μετέωρη, η χώρα θα συνεχίσει να περιστρέφεται γύρω από τον άξονα του εθνολαϊκισμού και της αυταπάτης. Ενός εθνολαϊκισμού που έχει άλλοτε ακροδεξιά, άλλοτε ακροαριστερά και άλλοτε απλώς ψεκασμένα χαρακτηριστικά και συνεχίζει να δηλητηριάζει το νου της κοινωνίας και να ακυρώνει κάθε προσπάθεια δημιουργικού πολιτικού διαλόγου.
Είναι χρέος των πολιτικών δυνάμεων που αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικές και φιλοευρωπαϊκές να προχωρήσουν μπροστά. Η κοινωνία χρειάζεται άμεσα μια πολιτική δύναμη ικανή να εμπνεύσει τους πολίτες, να συνεγείρει τις εναπομείνασες δημιουργικές δυνάμεις της χώρας, να αποτελέσει αντίβαρο στις πολυποίκιλες θεσμικές απρέπειες της κυβέρνησης. Μια πολιτική δύναμη που θα επαναφέρει στο επίκεντρο το αίτημα για μια Ελλάδα που είναι ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αποτελεί χώρο ανάπτυξης για τους κατοίκους της. Μια πολιτική δύναμη που δεν θα περιορίζει τον πολιτικό της λόγο στη διαχείριση της κρίσης και στην υλοποίηση του μνημονίου, αλλά θα συμπλάθει με τους πολίτες μια ευημερούσα Ελλάδα, θεσμικά ισχυρή και κοινωνικά δίκαιη.
Ο χώρος της κεντροαριστεράς, όπως εκφράστηκε μεταπολιτευτικά από το ΠΑΣΟΚ (και παρά τις όποιες επικρίσεις μπορεί να εκφράσει οποιοσδήποτε για επιμέρους πτυχές της πολιτικής του) αποτέλεσε αδιαμφισβήτητα ουσιώδη παράγοντα κοινωνικής και πολιτικής ομαλότητας. Και ακριβώς αυτό απέδειξε ο ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν μπορεί να διασφαλίσει για την χώρα.
Η σημερινή κατάσταση και η θεσμική, πολιτική και οικονομική διαχείριση –ή μάλλον η έλλειψη διαχείρισης- από πλευράς της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου και μέχρι πρότινος τρίτου αφανούς εταίρου, έχει καταστήσει σαφές και σε κάθε δύσπιστο προοδευτικό πολίτη την ανάγκη ύπαρξης ενός πολιτικού φορέα ικανού να εκφράσει ξανά τις δυνάμεις του χώρου αυτού.
Η ευθύνη του κάθε πολίτη έναντι του επιχειρούμενου κανιβαλισμού των θεσμών είναι σημαντική. Είναι, όμως, πρωτεύουσα η ευθύνη των δυνάμεων που οραματίζονται μια Ελλάδα σύγχρονη, ευρωπαϊκή και δημοκρατική να διαμορφώσουν τους όρους που χρειάζονται για τη δημιουργική μεταστροφή της χώρας.
Δυστυχώς, η μέχρι τώρα πορεία των τελευταίων ετών δείχνει ότι πολλοί μικροί εγωισμοί αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα της προσπάθειας δημιουργίας αυτού του πολιτικού φορέα. Αυτό που αναζητά το προοδευτικό κομμάτι της κοινωνίας, το εμποδίζουν προσωπικές φιλοδοξίες και κοντόφθαλμοι τακτικισμοί.
“Η Ιστορία δεν σε ρωτά πότε είσαι έτοιμος, ούτε σου λέει «περιμένω απ’ έξω για να ετοιμαστείς»”. Η καθυστέρηση είναι ήδη μεγάλη. Δημιουργικές δυνάμεις και εκσυγχρονιστικά κοινωνικά αιτήματα συνθλίβονται ανάμεσα στον εθνολαϊκισμό της κυβέρνησης και τη μονολιθικότητα της αντιπολίτευσης. Κόμματα, σχήματα, κινήσεις, αυτόνομες μονάδες πρέπει να δημιουργήσουν τάχιστα την κεντροαριστερή προοδευτική παράταξη που χρειάζεται η χώρα. Ο χώρος διαθέτει και την εμπειρία και το στελεχιακό βάθος για να το πετύχει.
Δεν έχει σημασία το «αυτοί ή εκείνοι». Δεν μπορεί ο διάλογος για το μέλλον της χώρας να καθορίζεται από τα πεπραγμένα του παρελθόντος. Δεν υπάρχει χώρος και χρόνος για τη δικαίωση κανενός. Έχουν δημιουργηθεί επιτροπές διαλόγου, έχουν συνταχθεί κείμενα και προγραμματικές θέσεις, έχουν ωριμάσει οι συνθήκες σε επίπεδο βάσης. Αυτό που μένει είναι η ειλικρινής βούληση των ηγεσιών.
Είναι ευθύνη ιστορική και πατριωτική όλων όσοι έχουν αποφασιστικό λόγο και ρόλο στο εγχείρημα να δώσουν αυτή την ευκαιρία τόσο στα μέλη που αγωνιούν όσο και στους πολίτες που αναζητούν. Οι συνθήκες απαιτούν σοβαρότητα, όχι μεγαλοϊδεατισμούς. Σε διαφορετική περίπτωση ο ιστορικός του μέλλοντος θα χρεώσει αυτή την αδυναμία στους πρωταγωνιστές της.