Ας μην κρύβουμε αυτά που υποβοηθούν αν δεν στηρίζουν τους μπαχαλάκηδες να σπάζουν κεφάλια μέσα στα πανεπιστήμια μας:

1. Η Αριστερά ήταν και είναι κοντά τους, ανεξάρτητα από τις χλιαρές ανακοινώσεις της με κροκοδείλια δάκρυα. Έτρεχε πάντα στην υπεράσπιση τους

2. Η συντριπτική πλειοψηφία καθηγητών και φοιτητών δεν δίνει δεκάρα για την βία: από φόβο, από συμφέροντα προσωπικά, ή λόγω πολιτικής τοποθέτησης.

3. Οι περισσότερες πρυτανικές αρχές αποφεύγουν την καυτή πατάτα της αντιμετώπισης της βίας στα πανεπιστήμια: κάνουν υπομονή μέχρι της εκτόνωσης της.

4. Η κοινωνία μας, οι γονείς των φοιτητών είναι εθισμένοι στην αριστερή βία (αλίμονο στην αντίστοιχη Ακροδεξιά όπου σχίζουν τα ιμάτια τους). Οι γονείς αδιαφορούν αν τα παιδιά τους σπουδάζουν ανάμεσα σε στειλιάρια, βαριοπούλες και σφαλιάρες στην καλύτερη των περιπτώσεων.

Είδατε καμία κινητοποίηση, διαδήλωση κατά της βίας στα πανεπιστήμια; Αν χάσουμε άνθρωπο μας μόνο τότε θα κινηθούν, και πάλι νωθρά.

Η εύκολη δικαιολογία όλων των ανωτέρω είναι ότι η αστυνομία, η πολιτεία, η κυβέρνηση δεν κάνουν το καθήκον τους. Όταν το κάνουν υφίστανται τις ύβρεις των αυτοαποκαλούμενων προοδευτικών δυνάμεων όλων των ανωτέρω.

Ας είμαστε ειλικρινείς, η βία στα πανεπιστήμια (στον κατεξοχήν χώρο της ελεύθερης έκφρασης) αντανακλά την υστέρηση μας ως κοινωνία, υστέρηση που βάθυνε στην ‘προοδευτική’ Μεταπολίτευση. Η άλλη παράμετρος που δείχνει επίσης την υστέρηση μας ως κοινωνία είναι η απαράδεκτη ποιότητα του πολιτικού μας συστήματος και της πλειοψηφίας των κομμάτων και των στελεχών τους.