α τελευταία χρόνια η συνολική προσπάθεια για επίλυση του κυπριακού, έχει τύχει αντικατάστασης από τμηματικές πολιτικές. Αφήνουμε την ουσία, παίρνουμε ένα τμήμα της και δείχνουμε ότι «προσπαθούμε». Γι΄αυτό οι πόρτες του γηπέδου στις διαπραγματεύσεις άλλαζαν διαρκώς θέση, μια εδώ, μια εκεί
Παραδείγματα:
• Με απέναντι τον αξιόπιστο Μ. Ακιντζί, το κυπριακό στο ράφι, συναντήσεις, τελετές γύρω από τον αγωγό Eastmed, γνωστή η κατάληξη. Επειδή οι «παίκτες» δεν είχαν το θάρρος να πουν, «παίξαμε και χάσαμε, άρα «τέρμα ο αγωγός Eastmed», ανακοίνωσε τον επίλογό του, η αμερικανίδα υφυπεξ Β. Νούλαντ στην πρωτεύουσα της Κύπρου μετά από συνάντηση με τον τότε πρόεδρο!
• Ύστερα, «μάχη» για τον αγωγό GSI. Επειδή οι «παίκτες» δεν έχουν το θάρρος να πουν στην κοινή γνώμη «παίξαμε και χάσαμε», άρα, τέρμα ο Interconnector, η Αθήνα λέει άλλα, οι υπουργοί στη Λευκωσία δεν μπορούν να συνεννοηθούν και, έτσι σβήνει ο αγωγός, ως οι πάντες έχουν κατανοήσει
• Αν και παλαιότερο, έχει την αξία του. S300, όλα γνωστά, κοιτάζουμε τα 300 εκ. και αδιαφορούμε για το γιατί πήγαν Κρήτη. Η Κύπρος «έπαιξε και έχασε», νόμιζε ότι έτσι θα επέβαλλε όρους της, μέχρι που ο Ζακ Σιράκ, εκ μέρους ευρύτερων δυνάμεων, έθεσε το δίλημμα: «ή τους S300 με ανοικτό σενάριο να καταστραφούν με πυραυλική επίθεση από την Τουρκία επί του κυπριακού εδάφους ή συνέχιση της ενταξιακής πορείας και έτσι διευκόλυνση της διαδικασίας επίλυσης».
• Κοιτάξτε πίσω: Μόνο μια στρατηγική απέδωσε γιατί ήταν συνολική, διέθετε μιαν γενική θεώρηση πραγμάτων. Επιπρόσθετα, έτυχε επεξεργασίας από πρόσωπα με γνώσεις, με ικανότητες, με κύρος. Μόνο η στρατηγική αυτή κίνησε την ιστορία: Η Ελλάδα αίρει το βέτο της για την Τελωνειακή Ένωση ΕΕ- Τουρκίας, έτσι οι ενταξιακές συνομιλίες με την Κύπρο έξι μήνες μετά το τέλος της Διακυβερνητικής Διάσκεψης του 1996. Η Ελλάδα αίρει το βέτο της για να γίνει η Τουρκία υποψήφιο μέλος της ΕΕ με αντάλλαγμα την απρόσκοπτη ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, 1999. Η Ελλάδα αίρει το βέτο της, με συμφωνία πάνω σε 5ετές χρονοδιάγραμμα για από κοινή προσφυγή Ελλάδας-Τουρκίας στη Χάγη για επίλυση των διαφορών τους στο Αιγαίο, 1999-2004.
• Η συνολική στρατηγική περιελάμβανε ΕΕ, (πολιτική διεύρυνσης). Τουρκία, (σύνδεση/ ανάπτυξη της ενταξιακής της πορείας). Ένταξη της Κύπρου που θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για την επίλυση. Επίλυση των Ε/Τ διαφορών μέσω του διαιτητικού δικαστηρίου των ΗΕ.
• Κατά συνέπεια, τίποτε μόνο του, τίποτε τμηματικό, όλα σε μια συνολική θεώρηση στην οποία όλοι οι παίκτες θα ήταν/είναι κερδισμένοι. Έτσι θα είχαν κίνητρα να επιλύσουν σε μια διαδικασία αμοιβαίων βημάτων και συναινέσεων, παλιά και νέα προβλήματα. Το τέλος της στρατηγικής των διασυνδέσεων, έφερε στην επιφάνεια την οργανωμένη κατάτμηση του όλου. Με, 1ον. επιστροφή στην πολιτική της καταγγελίας, αιτήματα για κυρώσεις που δεν ήρθαν. 2ον. Αλλαγή του κλίματος στο εσωτερικό: δεσμεύσεις χωρίς αντίκρυσμα, οι ευθύνες μόνο στους άλλους, καμμία ευθύνη στην Ε/Κ ηγεσία. 3ον, Με συνόδους, ταξίδια σε διάφορες πόλεις της Ελβετίας, χορός από τεχνάσματα, μια εδώ, μια εκεί, σήμερα όμως μόνο εδώ!
ΥΓ: Η ακρισία, η άλλη όψη της γκρημνοβασίας, μετατροπή της Κύπρου στην «πίσω αυλή» του Νετανιάχου. Ας ελπίσουμε να μην βγει σωστή η εκτίμηση Κ. Στιούαρτ ότι «αν αποσύραμε τον ΟΗΕ από την νεκρή ζώνη, αύριο το πρωί, είμαι βέβαιος ότι θα ξεσπούσε σύγκρουση...», 5/8