Παραμονές των εκλογών για την ανάδειξη νέου ηγέτη των Τ/Κ, σε μερίδα Ε/Κ το ζήτημα παραμένει ακέραιο: «Όποιος και να βγει, καμμία διαφορά» ή «και ο Ερχιουρμάν να βγει... η Τουρκία»!

·     Εν τάχει: τα Κεμαλικά κόμματα στην Τουρκία στήριζαν την γραμμή «η μη λύση, είναι λύση», ή στήριζαν την γραμμή τύπου Ετσεβίτ-«η λύση δόθηκε το 1974»

·     Από το 2003 η εξουσία του ΚΑΔ στηρίχθηκε στη δήλωση Τ. Ερτογάν ότι «το Κυπριακό δεν αποτελεί προσωπική υπόθεση του Ρ. Ντενκτάς» (2/1/03). Ύστερα το ΚΑΔ ροκάνισε την ηγεσία Ντενκτάς με ενθάρρυνση στις διαδηλώσεις Τ/Κ εναντίον του, με επιβολή της διάνοιξης οδοφραγμάτων και ύστερα με τη θετική στάση της στο σχέδιο λύσης των ΗΕ το 2004.  Και τα τρία βήματα αντανακλούσαν τη δυναμική στις ευρωτουρκικές σχέσεις με επίκεντρο την 3η Οκτωβρίου 2005

·     Στις εκλογές του 2010, το ΚΑΔ στήριξε ανοικτά την επανεκλογή του ηγέτη της παραδοσιακής αριστεράς των Τ/Κ, Μ. Α. Ταλάτ- ομάδα από δημάρχους του ΚΑΔ από πόλεις της νότιας Τουρκίας εργάστηκε υπέρ Ταλάτ, κυρίως στην Καρπασία. Νίκησε ο Έρογλου. Περισσότερα: /https://larkoslarkou.org.cy/wp-content/uploads/2020/10/12_e_book.pdf

·     Το παράδειγμα μιλά από μόνο του. Συνομιλίες Χριστόφια-Ταλάτ. Ο (τότε) Τ/Κ ηγετης ομιλεί: «Η Τουρκία δεν είναι ένα άκαμπτο σώμα, μπορεί να πειστεί σε πολλά θέματα για τα οποία θα υπάρξει συμφωνία από τις κοινότητες. Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων με τον Χριστόφια, για πρώτη φορά, μπήκε στο τραπέζι η διασταυρούμενη ψηφοφορία. Πρώτα είπαμε όχι. Μετά από κάποιο διάστημα, το συζήτησα με τους φίλους μου εδώ και είπαμε ότι είναι μια καλή ιδέα. Θα εμποδίσει την επαναδιαίρεση του νησιού, γιατί αν ένας Τ/Κ ηγέτης ή ένας Ε/Κ ηγέτης χρειάζεται υποστήριξη από την άλλη κοινότητα, δεν θα μπορεί να είναι εντελώς εναντίον αυτής της κοινότητας, όπως το 1960 έως 1963, όταν ο Τ/Κ ηγέτης εκλεγόταν από τους Τ/Κ και ο Ε/Κ ηγέτης εκλεγόταν από τους Ε/Κ. Με τη διασταυρούμενη ψήφο, αυτό δεν θα συμβεί. Το συζήτησα τότε με τον Τούρκο ΥΠΕΞ Α. Γκιούλ. Είπε, πώς ήταν μια καινούργια ιδέα και του απάντησα ότι, «οι καινούργιες ιδέες μπορεί να είναι καλές ιδέες». (πηγή: «ο Φιλελεύθερος», 3/2/25)

·     Η συνέχεια είναι σχετικά γνωστή: Μον Πελεράν (2016) και κυρίως Κραν Μοντάνα, 2017. Δύο μέρες μετα το Κραν Μοντάνα, στο Αμβούργο (σύνοδος των G20), ο ΓΓ των ΗΕ Γ. Γκουτέρες μπροστά στον Τ. Ερτογάν επαίνεσε την Τουρκία «για την ισχυρή στήριξή της στη διαδικασία». Η αποχώρηση του Ν. Αναστασιάδη από τις συνομιλίες άλλαξε το πολιτικό τοπίο τόσο στο κυπριακό όσο και στην Τ/Κ κοινότητα. Με την κατάρρευση των διαπραγματεύσεων, η Τουρκία ζήτησε από τον Μ. Ακιντζί στροφή σε λύσεις σε «μοντέλο σαν την ομοσπονδία ή τη λύση δύο κρατών», ο ΜΑ δεν συμφώνησε και η Τουρκία στήριξε πλήρως Τατάρ (2020). Μαζί και η στροφή της Τουρκίας στα «δύο κράτη». Ο εκτροχιασμός Ακιντζί υπήρξε μία ιδιαιτέρως κοντόφθαλμη κίνηση από την πλευρά της Άγκυρας, καθώς ο ΜΑ διέθετε αξιοπιστία στους παίκτες του κυπριακού. Για παράδειγμα, ο ΓΓ των ΗΕ Α. Γκουτέρες σε επιστολή του στον Μ. Ακιντζί τον ευχαρίστησε «για την εποικοδομητική του συνεργασία και την ειλικρίνειά του στις προσπάθειες για την επίτευξη μιας συνολικής λύσης του Κυπριακού» (29/10/20)

·     Η κατασκευή ανάμεσα στους Ε/Κ της αντίληψης ότι η Τ/Κ κοινότητα είναι μία, επίπεδη και αναλλοίωτη, είναι αβάσιμη, παραπλανητική. Η θεωρία του τύπου «τι Τατάρ, τι Ερχιουρμάν», αφορά επινοήσεις, όχι συλλογισμούς!