Ο πρώην εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ, ο κ. Παναγιώτης Ρουμελιώτης, το είπε καθαρά και χωρίς περιστροφές στους New York Times: «Γνωρίζαμε από την αρχή πως το πρόγραμμα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ήταν αδύνατον να εφαρμοστεί»! Και εξηγεί το γιατί: Πρώτον, γιατί δεν πέτυχε πουθενά και, δεύτερον, γιατί η Ελλάδα δεν μπορούσε λόγω της συμμετοχής της στο ευρώ να κάνει υποτίμηση του νομίσματος για να ανακτήσει την ανταγωνιστικότητά της.

Επεσήμανε, επίσης, ότι η τρόικα, προκειμένου να μην παραδεχθεί τα δικά της λάθη, αποδίδει τη μεγάλη ύφεση στο ότι δεν εφαρμόστηκαν οι μεταρρυθμίσεις. Αυτό είναι αληθές, δήλωσε, αλλά η μεγάλη ύφεση δεν οφείλεται σε αυτό, αλλά στη σκληρή λιτότητα και στις μεγάλες περικοπές δαπανών, που δημιούργησαν μια ανεξέλεγκτη ύφεση, πλήττοντας θανατηφόρα την εσωτερική ζήτηση.

Επειδή η υποτίμηση του νομίσματος λόγω ευρώ ήταν αδύνατη, μας επέβαλαν μια βίαιη «εσωτερική υποτίμηση», καθώς μια αιφνίδια και «απροετοίμαστη» ελληνική πτώχευση (με μεγάλη και ανεξέλεγκτη αρχική διασπορά ομολόγων) δεν συνέφερε τους εταίρους – δανειστές μας και επιπλέον θα «τίναζε στον αέρα» τη διεθνή οικονομία.

Στην ουσία, οι εταίροι μας με τα «μνημόνια» αγοράζουν χρόνο, πράγμα που συνεχίζουν να κάνουν, μεταθέτοντας το πρόβλημα, με «κόστος» βέβαια, για αργότερα [σε πιο ελεγχόμενες (;) συνθήκες], παρότι γνωρίζουν ότι οι «στόχοι του προγράμματος» είναι ανέφικτοι.

Αλλά η «ώρα της αλήθειας» κάποια στιγμή θα είναι αναπόφευκτη και για τους Ευρωπαίους εταίρους μας και για μας. Προς το παρόν, μας παρέχουν ένα ακριβό σωσίβιο αποφυγής μιας ανεξέλεγκτης και επικίνδυνης για όλους πτώχευσης, αλλά η τελική κατάληξη του θέματος εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη βούληση των Ευρωπαίων εταίρων.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν εξαρτάται τίποτα από εμάς. Ούτε ότι μπορεί να υπάρξουν λύσεις «ερήμην μας», με την έννοια να μην κάνουμε εμείς τίποτα. Κάθε άλλο… Αυτό όμως είναι το πλαίσιο που κινούμαστε. Το τι έπρεπε να είχαμε κάνει εξαρχής, με βάση αυτά τα δεδομένα, είναι ένα πρόβλημα που θα «βασανίσει» την ελληνική ιστορία (βασανίζει… ήδη εμάς) όταν κληθεί να αποφανθεί. Το θέμα είναι τι κάνουμε τώρα και πώς χειριζόμαστε πολιτικά την κατάσταση…

Οσο συγκεκριμενοποιούνται τα μέτρα για το πώς θα «μαζέψουμε» τα 11,5 δισ. στα επόμενα δύο χρόνια τόσο περισσότερο εμφανές γίνεται το αδύνατο του εγχειρήματος. Τα «μέτρα» που διαρρέονται είναι «μία από τα ίδια». Κινούνται στον ίδιο άξονα λιτότητας – ύφεσης. Μακάρι να «εξορθολογιστούν» κάπως, γιατί θα φέρουν μεγάλη «τρικυμία» τον Σεπτέμβριο.

Να δώσουμε μεν ένα ισχυρό μήνυμα διαρθρωτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων, αλλά τα 11,5 δισ. με τον τρόπο που πάνε να «μαζευτούν» θα επιταχύνουν το ελληνικό οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο. Η «επανάληψη» απαράλλαχτα της «ίδιας συνταγής» εξωθεί την κατάσταση σε πλήρες αδιέξοδο παρά διευκολύνει.

Αντιλαμβανόμεθα ότι η Ευρώπη χρειάζεται χρόνο και ότι κι εμείς πρέπει «να δώσουμε χρόνο στον χρόνο».

Παρ΄ όλα αυτά οφείλουμε -έστω και καθυστερημένα- να ρισκάρουμε σύντομα μια ευρωπαϊκή επανατοποθέτηση του ελληνικού προβλήματος, καθώς ο χρόνος της παρούσας κυβέρνησης, αν δεν «αλλάξει το πλαίσιο», υπάρχει κίνδυνος, δυστυχώς, να «συντομευθεί» απροσδόκητα.

Πρέπει και οι Ευρωπαίοι ηγέτες, αντί να «παίζουν» με διάφορες αμφίσημες δηλώσεις περί της τύχης της Ελλάδας, που πλήττουν εκτός από την Ελλάδα όλη την Ευρωζώνη, να αντιληφθούν ότι «καλύτερα παράταση, παρά εξάπλωση της κρίσης». Επιχειρήματα υπάρχουν…

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο «Έθνος» την Κυριακή 29/7/2012