Τη μία ημέρα η κυβέρνηση ανακοίνωνε ότι μπαίνει τέλος στις οριζόντιες ενισχύσεις και ελαφρύνσεις και ότι θα ασκηθεί αυστηρή δημοσιονομική διαχείριση, την επομένη άρχισαν να βλέπουν το φως της δημοσιότητας υποσχέσεις με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, μαζί και νέες οριζόντιες παροχές. Τη μία ημέρα διοχετεύει ότι αποφασίστηκε να μειωθεί ο ΦΠΑ στα τρόφιμα, την επομένη το μετανιώνει. Τη μία, με συγκίνηση και περηφάνεια εξαγγέλλεται ότι θα δοθεί έκτακτο επίδομα Πάσχα στους οικονομικά ευάλωτους, την επομένη αναιρείται -«ίσως/θα δούμε/εξαρτάται». Τη μία ημέρα δωρίζονται και τα τελευταία 2 από τα 8 δισ. των δήθεν επιστρεπτέων προκαταβολών, την επομένη η δωρεά στέλνεται στις καλένδες.
Μια προχειρότητα, ε, είναι εμφανής. Εν μέρει, ίσως γιατί διάφορα μέτρα εμφανίζονται ως λαγός από το καπέλο, ανάλογα, λες, με τις επικοινωνιακές ανάγκες: Ανακοινώθηκε η παροχή 280 εκατ. σε ευάλωτα νοικοκυριά τέλη 2021, που τρεις ημέρες πριν δεν είχαν περιληφθεί στην εκτέλεση του Προϋπολογισμού –λες, για να αλλάξει η κουβέντα από τους θανάτους της πανδημίας. Λίγες ημέρες μετά την καταστροφική διαχείριση της «Ελπίδας», ανακοινώνεται η μείωση του ΕΝΦΙΑ κατά 350 εκατ. –αντί 70 που έγραφε ο Προϋπολογισμός. Κι ήταν τέτοια η προχειρότητα, ώστε μέχρι προχτές ακόμα, το τελικό σχέδιο του ΕΝΦΙΑ δεν ήταν έτοιμο –στα γρήγορα αποφασίστηκε ότι θα κοπούν 350 εκατ. κι ακόμη αναζητείται πώς θα γίνει αυτό…
Στη ρίζα του προβλήματος βρίσκεται το άγχος των εκλογών.
Η χώρα έχει μπει σε παρατεταμένη προεκλογική περίοδο που, στο τέλος της, δεν υπάρχει η βεβαιότητα της αυτοδυναμίας που υπήρχε όταν γραφόταν ο νέος εκλογικός νόμος, που δίνει μικρότερο μπόνους στο πρώτο κόμμα. Κι αυτό, σε συνδυασμό με τα δημοσκοπικά ευρήματα που δείχνουν ότι το ΚΙΝΑΛ διατηρεί υψηλά ποσοστά, προκαλεί άγχη κι όχι δύσκολα σύρει σε αντιφατικές συμπεριφορές.
Απ’ τη μια, χρειάζεται αυστηρή διαχείριση για να ανακτήσουμε επενδυτική βαθμίδα, να πάψουν τα ελληνικά ομόλογα να κατατάσσονται στην κατηγορία «σκουπίδια» για να μην εκτιναχτεί το κόστος δανεισμού της χώρας, των επιχειρήσεων, των νοικοκυριών. Απ’ την άλλη είναι οι σειρήνες του λαϊκισμού (που ζει και βασιλεύει) και της ψηφοθηρίας.
Το σταυροδρόμι αφορά όλο το πολιτικό προσωπικό –όχι μόνο την κυβέρνηση.
Μετά από τρία μνημόνια και μια 10ετία, η Ελλάδα βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο. Δύο διαφορές από τις καταστάσεις που βιώνουν άλλες ευρωπαϊκές χώρες, συνήθως συμβολικά αποτυπώνονται σε δύο διαγράμματα: Το ένα δείχνει τη σταθερή πρωτιά μας στο μακάβριο ρεκόρ θανάτων από την πανδημία. Το δεύτερο, το νεότερο, δείχνει την απότομη διεύρυνση των spreads, της διαφοράς αποδόσεων του ελληνικού 10ετούς ομολόγου με εκείνες του γερμανικού ή/και των 10ετών άλλων χωρών του ευρωπαϊκού νότου. Δεν πάμε καλά.
Υπάρχει και μία τρίτη διαφορά, ίσως πιο σημαντική: Στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες υπάρχει διάλογος επί της ουσίας, γίνεται συνεννόηση στα δύσκολα, δεν θεωρούνται ντροπή αλλά, αντιθέτως, κρίνονται ως επιβεβλημένη δημοκρατική πρακτική οι πολιτικοί συμβιβασμοί, οι συναινέσεις, οι συνεργασίες και σε κυβερνητικό επίπεδο, με στόχο σταθερές και ισχυρές (ήτοι, με σαφές και δεσμευτικό πρόγραμμα και ισχυρή λαϊκή βάση) κυβερνήσεις.
Καθ’ ημάς τον τόνο δίνουν «οπλαρχηγοί» και χυδαίες ύβρεις. Αν αυτό το πρόβλημα λύσουμε, πολύ εύκολα θα λύσουμε και τα υπόλοιπα.
Πηγή: www.kreport.gr