Τελικά η μόνη αλήθεια που ακούστηκε στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ήταν όταν ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, απευθυνόμενος προφανώς στον Τσίπρα είπε σε άπταιστα ελληνικά: «Μαζί τα κάναμε»!

Φυσικά ο Τσακαλώτος με το «μαζί» δεν είχε πρόθεση να μοιράσει την ευθύνη εξ ίσου στον ΑλέξηΤσίπρα και στην κυρία Σβίγγου. Αντίθετα, θέτοντας και τον εαυτό του στο κάδρο όσων πρωτοκλασάτων σχεδίαζαν την υπονόμευση των θεσμών, την έξοδο από την ευρωζώνη και την επιστροφή στη δραχμή, θέλησε να προειδοποιήσει τον Τσίπρα για το μέλλον λέγοντάς του: «Μαζί θα πέσουμε»!

Τον προειδοποίησε, δηλαδή, με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι αν επιχειρήσει να αποστασιοποιηθεί από τους σχεδιασμούς της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ θα βρει απέναντί του πολλούς, πάρα πολλούς συντρόφους και συντρόφισσες, που θα αρνηθούν να τα φορτώσουν όλα στο Βαρουφάκη και ενδεχομένως και σε «μερικούς άλλους»…. Γιατί όμως ο Τσακαλώτος διάλεξε τη στιγμή της μεγαλύτερης δυνατής δημοσιότητας για να κοινοποιήσει το μήνυμα του στον Τσίπρα;

Η απάντηση βρίσκεται στη δημόσια αποκάλυψη του Φρανσουά Ολάντ ότι ο Τσίπρας ζήτησε από τον Βλαντιμίρ Πούτιν να τυπώσει δραχμές στη Ρωσία εν όψει της σχεδιαζόμενης επιστροφής στη δραχμή. Ναι δεν παρακούσατε! Να τυπώσει δραχμές στη Ρωσία! Ο Τσίπρας δεν διαπραγματευόταν καν με τους Ευρωπαίους εταίρους. Γιατί αν διαπραγματευόταν, η διαπραγμάτευση θα περιλάμβανε και την αποχώρηση από την ευρωζώνη με επιστροφή στη δραχμή και δεν θα χρειαζόταν εν κρυπτώ και παραβύστω η βοήθεια του Πούτιν. Δραχμές μπορούσαν να τυπωθούν οπουδήποτε. Απλά ο Τσίπρας, ναι αυτό το άξεστο κουτσαβάκι, το εξ απαλών ονύχων εκπαιδευμένο στην αυθαιρεσία και την ανομία της κατάληψης, μέσα στην τεράστια ασχετοσύνη του θεώρησε ότι ο Πούτιν θα έσπαγε τεράστια κοινά συμφέροντα Ευρώπης-Ρωσίας, πειθαρχόντας στην προφητεία πως το ξανθό γένος είναι προορισμένο να σώσει την Ελλάδα από τα νύχια των ξένων τοκογλύφων. Ναι αυτό το εκ Πρεβέζης ορμώμενο άεργο μειράκιο θεωρούσε ότι είχε τις ικανότητες και τη δυνατότητα να παρουσιάσει τα δικτατορικά σχέδια μιας δράκας Ελλήνων κομμουνιστών ως επιλογή του Ελληνικού λαού και στον Ελληνικό λαό να τα παρουσιάσει ως εκβιασμό των «ευρωπαίων τοκογλύφων»!

Ο Ολάντ, ο πολιτικός που συμπυκνώνει όλη την ενόχληση που μπορεί να σου δημιουργήσει η επηρμένη αμετροέπεια ενός Γάλλου σοσιαλδημοκράτη, ο άνθρωπος που αποφάσισε πριν από τους Έλληνες για τους Έλληνες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας μας και πριν από το ΣΥΡΙΖΑ για το ΣΥΡΙΖΑ ότι αυτό το κόμμα πρέπει να είναι μέλος της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας αποφάσισε να «δώσει» τον Τσίπρα! Να τον «δώσει» με τον κατά το δυνατόν πιο επίσημο και κατηγορηματικό τρόπο. Να τον «δώσει» ακριβώς τη στιγμή που ο Τσίπρας έχει ανάγκη τη μεγαλύτερη δυνατή υποστήριξη στο Ευρωπαϊκό περιβάλλον αλλά και αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη απαξίωση στη χώρα και τη μεγαλύτερη αμφισβήτηση στο εσωτερικό του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν είμαστε νομίζω ακόμα σε θέση να εξηγήσουμε με ακρίβεια το λόγο και τη στιγμή αυτής της μεταστροφής Ολάντ αν και θα ήταν βάσιμο να ισχυριστούμε ότι πρόκειται για ένα μήνυμα από ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση προς τον Τσίπρα, ότι δεν θα γίνει αποδεκτός ένας νέος γύρος σύγκρουσης με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς με κατάληξη τέταρτο μνημόνιο και νέα ανακεφαλαίωση των ελληνικών τραπεζών. Ο ίδιος ο Ολάντ (συμπλέοντας πια με τους άλλους ευρωπαίους ηγέτες) ανέλαβε το ρόλο του πομπού του μηνύματος προς τον Τσίπρα, προφανώς επειδή εκτιμά πως αυξάνονται συνεχώς οι Γάλλοι πολίτες που δεν αποδέχονται να χρηματοδοτούν την Ελλάδα επειδή η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί λογικό να χρεώνει τα αριστερά της πειράματα στους Γάλλους φορολογούμενους, ίσως όμως θέλοντας (λόγω πείρας) να θυμίσει στον ελληνικό λαό ότι πρέπει να προσέχει που βάζει την…. ψήφο του.

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος ανέλαβε στο συνέδριο να προειδοποιήσει τον Τσίπρα επισήμως και εκ μέρους του ισχυρότερου από τα νεοσταλινικά γκρουπούσκουλα που συναποτελούν τον ΣΥΡΙΖΑ, των 53(+), ότι κάθε απόπειρά του να πάρει μαζί του ένα μέρος του ΣΥΡΙΖΑ μαζί με το χειρότερο καθεστωτικό και διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ που έχει μετακομίσει εκεί, για να το παίξει εκφραστής της κεντροαριστεράς, θα τους βρει αντίθετους και αποφασισμένους να τον αμφισβητήσουν ανοιχτά και εφ’ όλης της ύλης.

Από τη μεριά του ο Τσίπρας δεν μπορούσε στο συνέδριο παρά να προσπαθήσει να σώσει ότι σώζεται, όπως θα έλεγε και ο πρόεδρος του κυβερνητικού πρακτορείου ειδήσεων κομμουνιστής Τσακνής. Από τη μία διαβεβαίωσε με λενινιστική πειθώ τους κομμουνιστές ΣΥΡΙΖΑίους ότι «είναι σημαντικότερο να είσαι μέλος της κεντρικής επιτροπής από το να είσαι υπουργός της πρώτης φοράς Αριστερής κυβέρνησης» και τους καταθλιπτικούς κεντροαριστερούς προσχωρούντες ότι είναι η τελευταία ελπίδα τους να υπουργοποιηθούν, ή τουλάχιστον να υπερβούν τα όρια της αναγνωρισιμότητας του δικού τους πολιτικού ή πανεπιστημιακού χώρου, συντασσόμενοι με την σοσιαλδημοκρατίζουσα πολιτική κωλοτούμπα του, ελπίζοντας ότι ο τυχοδιωκτισμός τους θα είναι τόσος και τέτοιος που θα τους επιτρέψει να παραβλέψουν τα 80 δισεκατομμύρια που κόστισαν μέχρι τώρα στους Έλληνες φορολογούμενους οι επιλογές του.

Από την άλλη, με την κυνική προτίμησή του στο γκαιμπελικής ταυτότητας τερατώδες ψεύδος, προσπάθησε να χρεώσει κάθε υπαρκτό και ανύπαρκτο πρόβλημα στην αντιπολίτευση, κατά προτίμηση στη Νέα Δημοκρατία για τις ανάγκες επανεγκλεισμού της «Δεξιάς» στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, με έμφαση στον Κυριάκο Μητσοτάκη, αφού η ενοχή του τελευταίου είναι ολοφάνερη καθώς πέρασε τον καιρό του αποκτώντας πτυχία σε ξένα Πανεπιστήμια, την ώρα που ο ίδιος άφηνε την προεδρία του Εγκέλαδου για να υπηρετήσει με επιτυχία την αριστερή αξία του αιώνιου φοιτητοσυνδικαλιστή. Το έχουμε όμως ξαναπεί: Οι Μπαλτάδες κάνουν τη μεγαλύτερη ζημιά όχι ανατρέποντας τη μεταρρύθμιση Διαμαντοπούλου στη Βουλή, αλλά καίγοντας επί δεκαετίες μυαλά νέων ανθρώπων στα δημόσια ΑΕΙ.

Υστερικός ο ίδιος ο Τσίπρας «αναζητεί δύναμι, αλλαγή, κινητικότητα. Ζή στιγμή με στιγμή, χωρίς σχέδιο. Θέλει ελευθερία από κάτι και όχι ελευθερία για κάτι. Η επιθυμία του έτσι παραβλέπει την πραγματικότητα. Ανοίγει μέσα του άβυσσο μεταξύ πραγματικού και φανταστικού. Τα πρωτεία της επιθυμίας δημιουργούν χαλαρή ηθική, κάνουν το ψέμα εύκολο. Μία συνεχής πολυπροσωπία και ψευδοπροσωπία. Αντί πολιτικών επιχειρημάτων προτιμά την ενοχοποίηση του αντιπάλου. Η ενοχοποίηση καθιστά περιττή την κατανόηση του προβλήματος. Κατά βάθος προβάλλει επιθετικά την ενοχή του προς τα έξω».(1)
Αλλά πια τα πράματα άλλαξαν. Τον ΣΥΡΙΖΑ τον Τσίπρα και τον σύντροφο Πάνο Στατέσσερα τους κατάλαβε μέχρι και ο Ολάντ, έστω κι αν χρειάστηκε να του ανοίξει τα μάτια …ο Πούτιν!
Τις επόμενες ημέρες θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η μοναχική αντισυνταγματική επίδειξη δύναμης του δίδυμου Τσίπρα-Παππά στην πρωτοφανή για δυτικό κράτος προσπάθεια χειραγώγησης της κοινής γνώμης και διώξεων «αντιφρονούντων» κατά λαϊκή απαίτηση. Γιατί «η τάση της δυνάμεως είναι να μεταβάλλει τους ανθρώπους σε πράγματα. Αυτό ανατρέπει ο νόμος».(2) Μένει να δούμε αν αυτό το έχουν καταλάβει και οι δικαστές του Συμβουλίου της Επικρατείας.

(1) Στέλιος Ράμφος. «Πολιτική από στόμα σε στόμα» σελ. 49 εκδόσεις ΑΡΜΟΣ
(2) Στο ίδιο σελ. 27