Ένας πρωτοφανής θίασος από σαλεμένους ξενοφοβικούς, ομοφοβικούς, φασίστες, νεοναζί, σταλινικά απολιθώματα, μαοϊκά σούργελα, κοινούς απατεώνες, αριστερούς τυχοδιώκτες και σοσιαλδημοκρατίζοντες τσαρλατάνους, απειλεί την Ευρώπη με ένα κρεσέντο εθνικολαϊκισμού για το «έλλειμμα δημοκρατίας» της,  για το  «δημοκρατικό μήνυμα» της ψήφου των Άγγλων και για το «όραμα της Ευρώπης των λαών». https://www.facebook.com/profile.php?id=100006820635396&pnref=lhc.unseen

Εισαγωγή

Διαβάζοντας και ακούγοντας τις πρώτες «ερμηνείες» της πλειοψηφικής επιλογής των Βρετανών, από τα μέλη του παραπάνω θιάσου και λαμβάνοντας υπ’ όψη μας τη διαφορετική φρασεολογία και τους διαφορετικούς στόχους τους, εύκολα αντιλαμβανόμαστε τα δύο κοινά σημεία που έχουν όλες, τόσο στη χώρα μας όσο και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

1.Ότι είναι καιρός «η Πολιτική» να πάρει το πρωτείο από την «Οικονομία» στην Ευρώπη.                                                  

2.Ότι είναι καιρός οι Ευρωπαίοι να απολαύσουν μεγαλύτερο κοινωνικό κράτος και περισσότερο σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα. 

 Πρόκειται για τις δύο πιο χρησιμοποιημένες «ατάκες» από τότε που η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση, έφερε στο ευρωπαϊκό (και όχι μόνο) προσκήνιο, τις αιτίες που η ολοένα και πιο ενιαία ευρωπαϊκή (και παγκόσμια) κοινότητα, βρίσκεται σε αδυναμία να αντιμετωπίσει τα προβλήματα από την επιταχυνόμενη ενιαιοποίηση του Κόσμου.

Η κρίση, από αποτέλεσμα αμήχανης και αδύναμης συνύπαρξης μετατρέπεται μέσω της ιδεολογικοποίησής της σε αιτία της:

Για κάποιους φταίνε οι άπιστοι, για άλλους οι μετανάστες και για μας τα «δεξιά» μνημόνια αφού τα αριστερά μνημόνια είναι κινήσεις τακτικής στην πορεία ανατροπής του καπιταλισμού! Για όλο το θίασο πάντως φταίει… η Ευρώπη.

Η μεγάλη εικόνα.

Η παγκοσμιοποίηση αποτελεί αναγκαία συνθήκη για την κατανόηση του σύγχρονου κόσμου, αλλά όχι και ικανή συνθήκη για την αποδοχή του. Ο πολύπλευρος συνεχής διάλογος διαφορετικών οικονομιών, διαφορετικών πολιτικών θεσμών, διαφορετικών πολιτισμικών καταβολών, εκδηλώνεται περισσότερο ως επιβιωτική συνθηκολόγηση, παρά ως διαρκής παραγωγή  Λόγου, Συναίνεσης, Συναντίληψης, προοδευτικής εν τέλει απεξάρτησης από στερεότυπα παλιά και νέα.

Καθώς η αλληλεξάρτηση σε παγκόσμιο επίπεδο μεγαλώνει, τα νέα προβλήματα που θέτει για λύση στην παγκόσμια κοινότητα γίνονται αιτία ανάπτυξης μίας πρωτοφανούς έντασης επιστροφής σε εθνικές, θρησκευτικές, κοινοτικές και κάθε είδους περίκλειστες ιστορικές και πολιτισμικές αφηγήσεις.

Η δυσανεξία μπροστά στα νέα προβλήματα εκδηλώθηκε αρχικά στις ολοκληρωτικές, στις αυταρχικές και στις παραδοσιακές κοινωνίες, υπό την επήρεια της διεθνοποίησης των αγορών χρήματος, του εμπορίου, των μεταφορών και της επικοινωνίας (ιδιαίτερα στην ψηφιακή της μορφή), με πρώτο θύμα της τον λεγόμενο υπαρκτό σοσιαλισμό.

Η έκρηξη κάθε είδους φονταμενταλισμού σ’ αυτές, έδειξε ότι όσο πιο κλειστή είναι μία κοινωνία στον σημερινό κόσμο, όσο πιο αγκυλωμένη σε αρχαϊκές ιδεολογικές ελίτ, όσο πιο αγκυρωμένη σε παρωχημένα σχήματα παραγωγής και διανομής νέου πλούτου, τόσο πιο εύκολα μετατρέπει τη δυσανεξία της σε εχθρότητα απέναντι στο κυρίαρχο αξιακό σύστημα του Δυτικού κόσμου. Κυρίαρχο επειδή ανταποκρίνεται περισσότερο από κάθε άλλο στις λειτουργίες και στις ανάγκες του ενιαίου κόσμου.

Το τρίπτυχο Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, Ατομικά Δικαιώματα, Ανοικτή Αγορά, υιοθετείται σε μεγάλο βαθμό ακόμα και από τους πιο φανατικούς και ευφάνταστους κριτικούς του:                          

Σ’ αυτό το πλαίσιο είδαμε τον  Φιντέλ με φόρμα ADIDAS να ξανακαταδικάζει τα μονοπώλια και τον καπιταλισμό και τους δήμιους του ISIS να πολεμάνε κι αυτοί τον καπιταλισμό  αποκεφαλίζοντας ανθρώπους σε τελευταίας καπιταλιστικής τεχνολογίας βιντεάκια, τη δημιουργία των οποίων σπούδασαν στα Πανεπιστήμια των άπιστων!

Είδαμε και την ανακοίνωση της νεοναζιστικής ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ και την ανατριχιαστικά όμοια «επιχειρηματολογία» της με τα υπόλοιπα μέλη του θιάσου «φταίει η Ευρώπη»:

«Η Χρυσή Αυγή χαιρετίζει τη Νίκη των Εθνικών και Πατριωτικών δυνάμεων στην Μεγάλη Βρετανία ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία έχει μεταβληθεί σε ένα στυγνό όργανο της διεθνούς των τοκογλύφων. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτοί οι οποίοι έχουν επιδοθεί σε μια σκληρή και εξοντωτική πολιτική κατά των εθνικών οικονομιών ήταν όλοι τους κατά του BREXIT. Η νίκη του BREXIT στην Μεγάλη Βρετανία αποτελεί μία νίκη του Εθνικού κράτους ενάντια στο ληστρικό χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, το οποίο πιστά υπηρετεί η Ευρωπαϊκή Ένωση των Βρυξελλών. Ήλθε ο καιρός η Ευρώπη να επιστρέψει στα Εθνικά κράτη και την ευημερία. Ελπίζω να γίνει κάποτε δημοψήφισμα και στην Ελλάδα, η οποία έχει γονατίσει οικονομικά και έχει υποδουλωθεί εκχωρώντας εθνική κυριαρχία στην Ευρώπη των τοκογλύφων».                                     

Οι διαφορές βρίσκονται μόνο στο βαθμό φρασεολογικής εξαλλοσύνης.

Κάθε είδους φονταμενταλισμός ερμηνεύει ιδεολογικά την κυριαρχία του Δυτικού μοντέλου, ως επικυριαρχία: Του «δυνατού πάνω στον αδύνατο», του «άπιστου πάνω στον πιστό», του «κακού πάνω στον καλό»! Φυσικά, η ιδεολογικοποίηση των διαφορών οικονομικών, πολιτικών και πολιτισμικών μοντέλων δεν συμβαίνει από μόνη της. Είναι οι επικρατούσες πολιτικοοικονομικές ελίτ που δίνουν τον τόνο, ανεξάρτητα από τους λόγους για τους οποίους το κάνουν: Είτε πρόκειται για επιθετικό ισλαμισμό, είτε για ελληνικό αριστεροτυχοδιωκτισμό, είτε για αμερικανική ισλαμοφοβία  είτε για αγγλικό εξαιρετισμό, η ρίζα είναι κοινή: Αμυντική προσκόλληση στη συλλογική ιδιοπροσωπία και στο παρελθόν, επιθετική ή φοβική συμπεριφορά απέναντι στην ασταμάτητη συνεχή ενιαιοποίηση του κόσμου.

Όσο πιο σκληρή και άκαμπτη είναι η άμυνα, τόσο πιο θεαματική είναι η επίθεση.

Άλλωστε είναι γνωστό και από τα άλλα ομαδικά σπόρ!

«Η   άμυνα φέρνει τις Νίκες και η επίθεση τις Εισπράξεις»! Εν προκειμένω τις εκλογικές.

Στον Ευρωπαϊκό χώρο η πολιτική  ενιαιοποίησης έχει αποφασιστεί υπό το βάρος των αποτελεσμάτων δύο αιματόβρεκτων παγκόσμιων πολέμων και ωριμάζει αργά και πάντως αργότερα απ’ όσο οι μεταβαλλόμενες παγκόσμιες συνθήκες απαιτούν.

Οι ευρωπαϊκές οικονομικοπολιτικές ελίτ ενώ, αναμφίβολα, συνειδητοποιούν ότι μόνον μία Ενιαία Ευρώπη μπορεί να συμμετάσχει στην εμπέδωση μιας νέας παγκόσμιας συμβολαιακής ισορροπίας, ικανής να εξασφαλίσει την ευημερία των εθνικών κρατών της, στέκονται αμήχανα και αναβλητικά μπροστά στη δυναμική που αποκτά στους πολίτες ένας σαρωτικός διευρωπαϊκός εθνικολαϊκισμός που σε κάθε ξεχωριστή εθνική κουλτούρα αποκτά τα δικά του εσωτερικά και εξωτερικά χαρακτηριστικά, επικαλούμενος, με μικρότερη ή μεγαλύτερη έμφαση διαφορετικής προτεραιότητας «εχθρούς», δίνοντας εκλογική δύναμη σε αντίστοιχα κομματικά μορφώματα.

Η εμπειρία των τελευταίων χρόνων έδειξε ότι η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ του Μιχαλολιάκου και το ΕΘΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ της Μαρίν Λε Πεν είναι άμεσες απεκκρίσεις του διαφορετικού ειδους κοινωνικής κλειστοφοβίας μεταξύ Ελληνικής και Γαλλικής  κοινωνίας. Εκεί ο «Πολωνός υδραυλικός», εδώ ο σκούρος μετανάστης (αιώνιος μετανάστης λόγω…χρώματος).

Και σε ένα αντίστοιχο επίπεδο: Οι κρίσεις που διαδοχικά δημιούργησαν στην Ευρώπη οι ολίγιστοι λαϊκιστές Κάμερον και Κόρμπιν  και ο  αριστερόφρων τυχοδιώκτης Τσίπρας, είναι άμεσες συνέπειες των διαφορετικών «ρευστών εθνικών φόβων» στους οποίους «τσίμπησαν» η Αγγλική και η Ελληνική κοινωνία. Στους Άγγλους η μετανάστευση, στους Έλληνες…. οι τοκογλύφοι του ΔΝΤ και των Βρυξελλών!

Με δεδομένο λοιπόν το BREXIT οφείλουμε να ερμηνεύσουμε τα στοιχεία που διαμόρφωσαν αυτή τη δυναμική μέσα στην Αγγλική κοινωνία, μένοντας κατά το δυνατόν σε απόσταση από πολιτικάντικες ευκολίες, ιδεοληπτικές δουλείες, ερμηνευτικές απλουστεύσεις και στερεότυπα. Στο πλαίσιο, βέβαια, ενός άρθρου αυτό μπορεί να γίνει σε επίπεδο επισημάνσεων και μόνο.  Ας ελπίσουμε ότι πιο αρμόδιες, ακαδημαϊκά τουλάχιστον, φωνές θα βρουν σε όσα ακολουθούν έναυσμα για να τεκμηριώσουν τα όσα αναπόδεικτα αναφέρονται.

ΗΒ και Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η συμμετοχή της Αγγλίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν πάντα ένας αγώνας εξαίρεσής της από τις διαδικασίες ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Ένα ισχυρότατο λόμπι της Αγγλικής χρηματοπιστωτικής ελίτ που εκφράζεται και στα δύο κόμματα, αν και περισσότερο στους Συντηρητικούς, έχει προμηθεύσει στη βρετανική κοινωνία την εκδοχή του για την παγκοσμιοποίηση, όπου δεσπόζουσα θέση έχει (στο City), η μη πραγματική οικονομία των χρηματιστηριακών υποπροϊόντων, η δημιουργία χρήματος από το «τίποτα» και η επανεπένδυση του μεγαλύτερου μέρους του πάλι στο «τίποτα» με διαδικασίες που εύστοχα έχει αναδείξει η έκφραση «καπιταλισμός-καζίνο». Η στενή διαχρονική σχέση αυτών των δυνάμεων του City με τις αντίστοιχες υπερατλαντικές δυνάμεις της Wall Street τις έχει οδηγήσει σε μόνιμη αντίθεση με το μεγαλύτερο μέρος των ευρωπαϊκών οικονομικών εθνικών ελίτ, όπως αυτές εκφράζονται στον επιχειρηματικό, στον τραπεζικό και στον πολιτικό χώρο, που είναι προσανατολισμένες σε μεγάλο βαθμό σε επενδύσεις στην παραγωγική οικονομία. Η εύθραυστη μεταξύ τους ισορροπία βασίζεται στο κοινό συμφέρον που προκύπτει με την επένδυση μέρους των κερδών της πραγματικής οικονομίας της ΕΕ στην μη πραγματική χρηματιστηριακή οικονομία του City, ιδιαίτερα όταν (και για όσο) κρίνουν ότι η αύξηση της παραγωγής δεν αντιστοιχεί σε αυξημένη ζήτηση και κατά συνέπεια το μόνο που θα επιφέρει θα είναι πτώση των τιμών. Το είδαμε αυτό μπροστά στα μάτια μας όταν στην αρχή της κρίσης διαπιστώθηκε ότι ευρωπαϊκές τράπεζες είχαν δύο και τρείς φορές μεγαλύτερα ανοίγματα από αμερικανικές τράπεζες σε χρηματιστηριακά υποπροϊόντα.

Τι όμως προκαλεί εδώ και δύο περίπου δεκαετίες σε Ευρώπη και ΗΠΑ αδυναμία ή/και άρνηση επανεπένδυσης κερδών στις πραγματικές οικονομίες εντός Ευρώπης και ΗΠΑ;

Ξέρουμε σήμερα πια, ότι οι λόγοι είναι α) η προτίμηση των επενδυτικών κεφαλαίων στις ανερχόμενες οικονομίες των  BRICS και β) η αδυναμία μιας σειράς προϊόντων (σύντομα και υπηρεσιών) που παράγονται σε Ευρώπη και ΗΠΑ να ανταγωνιστούν τα αντίστοιχα των BRICS, ιδιαίτερα των Ασιατικών.  Ένα τεράστιο δηλαδή μέρος του παραγόμενου νέου πλούτου έχει ήδη μεταφερθεί εκτός Ευρώπης και ΗΠΑ και μαζί με αυτό και ένα σαφώς μικρότερο αλλά πολύ σημαντικό μέρος της ιδιοποίησης αυτού του πλούτου. Και εδώ φτάνουμε στην καρδιά του Ευρωπαϊκού προβλήματος που μεταξύ άλλων έχει χαρακτηρίσει και τις σχέσεις ΗΒ και Ευρωπαϊκής Ένωσης:

Στην ΕΕ υπάρχει (τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές) το συγκριτικά μακράν καλύτερο κοινωνικό κράτος και η μακράν καλύτερη θεσμική λειτουργία της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, ό,τι κριτικό κι αν έχει κανείς (έχων σώας τας πολιτικάς φρένας) να της προσάψει.

Στοιχειώδης ρεαλισμός όμως, επιβάλλει την αναζήτηση κοινών ευρωπαϊκών κανόνων δημοσιονομικής προσαρμογής στις συνθήκες της νέας πραγματικότητας, δηλαδή των ορατών φαινομένων αποεπένδυσης/ύφεσης στην Ευρώπη.

Η Γερμανική επιμονή στην ανάγκη απόλυτης πρόταξης αυτού του στόχου για όλη την ΕΕ, εξηγείται πειστικότερα λόγω του μόνιμου προσανατολισμού του μεγαλύτερου μέρους της Γερμανικής οικονομικής ελίτ στην παραγωγή και πολύ λιγότερο  λόγω των αμήχανων, σπασμωδικών αντιδράσεων του ανεκδιήγητα λίγου Φρανσουά και της «αντικαπιταλιστικής» παροχολογίας των ιδεοληπτικών λαϊκιστών τύπου ΣΥΡΙΖΑ και PODEMOS.

Αντίστοιχα, η Αγγλική δύσμορφη και στην ουσία Αντιευρωπαϊκή, συνεχής διεκδίκηση εξαιρέσεων του ΗΒ από τις διαδικασίες ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, προκαλείται από την άλογη δίψα του κυρίαρχου χρηματιστηριακού κεφαλαίου του City για ρευστότητα, που το υποχρεώνει να αντιδρά σε όλες τις διαδικασίες που του τη στερούν.

*Αυτός είναι ο λόγος που Συντηρητικοί και Εργατικοί συμφωνούν, προβάλλουν και απαιτούν μία Βρετανική ειδική σχέση.

*Αυτός είναι ο λόγος που επί πολλά χρόνια και τα δύο κόμματα έχουν δημιουργήσει στην Αγγλική κοινή γνώμη την ψευδαίσθηση ότι το συμφέρον της κοινωνίας ταυτίζεται με το συμφέρον των κυρίαρχων κύκλων του City.

*Αυτός είναι ο λόγος που Συντηρητικοί και Εργατικοί μισούν ό,τι αφορά σε εισφορές στην ΕΕ, πχ την Κοινή Αγροτική Πολιτική και τον Ευρωπαϊκό Προϋπολογισμό.

*Αντίθετα, «γουστάρουν» ό,τι κοινό τους συμφέρει στην ΕΕ, όπως πχ τη συμμετοχή τους στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, τη συμμετοχή τους στα κοινά ευρωπαϊκά εξοπλιστικά προγράμματα και το αφορολόγητο των εξαγωγών τους στην ΕΕ:

Και εδώ μπαίνει το  Whiskey!

Η πολιτικοοικονομική ελίτ στο ΗΒ έχει πείσει μία έξυπνη αλλά παραδοσιακά αγκυλωμένη στην θεσμική αυθεντία κοινή γνώμη, ότι η σχέση ΗΒ-ΕΕ είναι ετεροβαρής κατά του ΗΒ, γι’ αυτό και «πατριωτικά δρώσα» διεκδικεί μόνιμα την ανατροπή αυτής της «αδικίας» με συνεχείς εξαιρέσεις.

*Κανείς τους δεν είπε ποτέ στους Βρετανούς πολίτες ότι το να πουλάει το ΗΒ αφορολόγητο Whiskey σε μία τεράστια αναπτυγμένη αγορά είναι πλεονέκτημα για τους ίδιους.

*Κανείς τους δεν είπε ποτέ στους Βρετανούς πολίτες ότι το να μπορεί το ΗΒ να χρηματοδοτεί επενδύσεις και να πουλάει οτιδήποτε σε όλον τον κόσμο με τα ευρώ της ΕΕ είναι πλεονέκτημα για τους ίδιους.

Έκαναν, αντίθετα ό,τι όλοι οι λαϊκιστές: Επικαλέσθηκαν τον μεγάλο κίνδυνο της εσωτερικής μετανάστευσης πείθοντας τους Βρετανούς ότι φταίει η πολιτική της ΕΕ, χωρίς να υπολογίσουν πόσο αυτή η αντιευρωπαϊκή σπέκουλα θα επηρέαζε την ψήφο των Βρετανών πολιτών, όταν για λόγους λαϊκισμού α λα Τσίπρα προκήρυξαν το δημοψήφισμα.

Σήμερα, λίγες μόνο μέρες μετά το αποτέλεσμα, η Αγγλική πολιτικοοικονομική ελίτ  τρέχει να μαζέψει τα σπασμένα που δημιούργησε αντιλαμβανόμενη ότι το μόνο άμεσο ορατό αποτέλεσμα του Brexit είναι η πυροδότηση της διαλυτικής διαδικασίας στο εσωτερικό του ΗΒ! Ο γελοιωδέστατος Μπόρις Τζόνσον, αυτή η αποκρουστική πολιτική Τραμπόφατσα, αρθρογράφησε ήδη κατά του Brexit ανατρέποντας την άποψη ότι οι πιο ξετσίπωτοι ευρωψεύτες βρίσκονται στην ελληνική κυβέρνηση!

Δια ταύτα λοιπόν…

Τι μπορούμε να συμπεράνουμε από το Brexit τελικά ;                                                                                      Αυτό που με εξαιρετική πολιτική διεισδυτικότητα και ακρίβεια περιέγραψε ο Παναγής Παναγιωτόπουλος σε μία ανάρτησή του στο FB:

«Αμέσως μετά τους λαϊκιστές ηγέτες που προκηρύσσουν (ή απαιτούν) δημοψηφίσματα τα οποία με το ατελέσφορο της εφαρμογής τους ροκανίζουν την εμπιστοσύνη σε κάθε πολιτική πραξεολογία και καθιστούν τις πολιτικές μας ελευθερίες α-νόητες (Τσίπρας, Κάμερον, Λεπέν κλπ), το δεύτερο βραβείο μίσους προς την δημοκρατία και την κοινωνική συνύπαρξη πρέπει να απονεμηθεί στους απλούς και κάπως χαλαρούς Λονδρέζους και άλλους Άγγλους που διεκδικούν να γίνει νέο   δημοψήφισμα. 

Αυτή η χιπστεροελίτ των ατομικών δικαιωμάτων στην νιοστή, οι υπερκοσμπολίτες του ξέφρενου τριτογενούς τομέα, οι αποσυνοριοποιημένοι της ευεξίας και της βιολογικής διατροφής, δεν αντιλαμβάνεται ότι το αίτημα της είναι ακριβώς μια πραξικοπηματική στάση (διπλής και για τον πλεονασμό της υπόθεσης). Συγγνώμη αλλά, εκτός από τις πολιτικές, υπάρχει πρόβλημα και με τις κοινωνικές ελίτ. Ελπίζω οι νεκροζώντανοι διαχειριστές της ευρωπαϊκής υπόθεσης, έστω για λόγους ιδιοτέλειας, να μην δεχτούν καμία επαναδιαπραγμάτευση και κανένα παιχνίδι συμβιβασμού σε ορίζοντα τουλάχιστον δεκαετίας».

Οι Βρετανοί πολίτες ασφαλώς και δεν πρέπει(!) να τιμωρηθούν.                                                              Πρέπει όμως να καταλάβουν, όπως και οι άλλοι ευρωπαίοι συμπολίτες τους που γοητεύονται από τη δημαγωγία του εθνικολαϊκισμού, ότι τα λεφτά που μας λείπουν λόγω δημοσιονομικής προσαρμογής δεν μας τα πήρε ο… καπιταλισμός, οι τοκογλύφοι κι η Μέρκελ, αλλά ο Κινέζος εργαζόμενος που έχει κι αυτός τα ίδια δικαιώματα με εμάς να τραφεί, να ντυθεί, να ζεσταθεί, να θεραπευτεί, να μορφωθεί, να κυκλοφορήσει, να διασκεδάσει και να επικοινωνήσει.

Ίσως ο ασφαλέστερος τρόπος να το καταλάβουν είναι να πουλάνε πια το Whiskey στην ΕΕ βαριά φορολογημένο και να τους φτάνουν οι στερλίνες τους μετά βίας για καμιά βδομάδα διακοπές στα νησιά μας για να το καταναλώσουν πολύ ακριβότερο!