Αγαπητέ φίλε/φίλη
Μου ζητάς κάθε τόσο και ένα νέο κείμενο που να σχολιάζει όσα συμβαίνουν και πέφτουν στην αντίληψή σου. Για να κρίνεις ή να επικρίνεις τις απόψεις μου. Για να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις. Για να με συγχαρείς ή ακόμα και να με βρίσεις.
Σκέφτηκες όμως ποτέ αν μπορώ να συνεχίζω να γράφω για όλ’ αυτά;
Αν για παράδειγμα, μπορώ πια να γράφω για τις λειτουργίες των αγορών χρήματος όσο η κυρίαρχη άποψη στη χώρα μου είναι ότι πρόκειται για συνομώτες κατά του ελληνισμού και όχι για επενδυτικές εταιρείες που συμβουλεύουν τους πελάτες τους πώς να κερδίσουν ή να μην χάσουν τα χρήματά τους;
Αν μπορώ πια να γράφω για το τραπεζικό σύστημα της χώρας μου, όσο κανένας διευθυντής τραπεζικού υποκαταστήματος δεν βγαίνει ποτέ από το γραφείο του για να γνωρίσει ο ίδιος επιχειρήσεις και επιχειρηματίες της περιοχής του και όσο το μεγαλομετοχικό κατεστημένο τους είναι συνένοχο στην τεσσαρακονταετή «επιχείρηση» άλωσης του κράτους μέσω υπερδανεισμού και πελατειακής, αντιαναπτυξιακής αναδιανομής των δανεικών που δεξιοί, κεντρώοι κι αριστεροί μαυρογιαλούροι βάφτιζαν «κράτος πρόνοιας»;
Αν μπορώ πια να γράφω για την ανάπτυξη όσο κυριαρχεί στη χώρα μου η άποψη ότι μπορούν να τη δημιουργήσουν άτομα σαν τον Τσίπρα, μοιράζοντας από το πολιτικό μπαλκόνι της ΔΕΘ υποσχέσεις κατανάλωσης με λεφτά που δεν υπάρχουν και φιλικό κλείσιμο ματιού σε ρουφήχτρες των φόρων του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας;
Αν μπορώ πια να γράφω για την Ευρωπαϊκή πορεία της χώρας μου όταν το μόνο που θέλουμε από την Ευρώπη είναι να μας χαρίζουν λεφτά οι ευρωπαίοι πολίτες επειδή οι αγορές κεφαλαίων δεν μας δανείζουν πια και για κάποιους σκοτεινούς ανθελληνικούς λόγους που επικαλείται η κάθε μουρλοκακομοίρα Ζωή, όταν ακόμα μας δάνειζαν είχαν την αξίωση να τους επιστρέφουμε τα δανεικά;
Αν μπορώ πια να γράφω για τους ανέργους στη χώρα μου, όσο τα πλαστά πρωτογενή πλεονάσματα από υπερφορολόγηση και στάση πληρωμών του Δημοσίου σε προμηθευτές του, καταστρέφουν επιχειρήσεις, προσθέτουν ανέργους και σαν να μην φτάνει αυτό, πέφτουν σαν τυς γύπες απάνω στα κρατικά έσοδα δικαστές, ένστολοι και άλλοι ισχυρά διαπλεκόμενοι κρατικοδίαιτοι ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΠΛΗΓΕΙ ΠΟΛΥ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΊΣΗ;
Αν μπορώ πια να γράφω για το συνδικαλισμό στη χώρα μου, όσο η ΓΣΕΕ θα συνεχίζει να διαχειρίζεται με πλήρη αδιαφάνεια πολλά εκατομμύρια ευρώ το χρόνο και όσο το 90% περίπου των μελών της είναι άεργοι διαπλεκόμενοι εξουσιολάγνοι Τσουκαλάδες, όπως το 100% των μελών της ΑΔΕΔΥ;
Αν μπορώ πια να γράφω για τις σχέσεις κράτους και εκκλησίας στη χώρα μου όσο η τελευταία θα μπορεί να απαγορεύει στα ΑΕΙ τις Ισλαμικές σπουδές και να αφορίζει (ναι να αφορίζει στον 21ο αιώνα) λες και ζούμε σε καθεστώς Ταλιμπάν;
Αν μπορώ πια να γράφω για την ανώτατη εκπαίδευση όσο στη χώρα μου αντί να δίνουμε λεφτά για καλά δημόσια και κίνητρα για καλά ιδιωτικά Πανεπιστήμια, δίνουμε συντάξεις στα «εφταμηνίτικα» του Δημοσίου και στις άγαμες θυγατέρες αραχτών στα ΚαΨιΜι στρατόκαυλων;
Αν μπορώ να γράψω για τους νέους ανθρώπους όσο οι πιο άξιοι απ’ αυτούς ξενιτεύονται πανικόβλητοι και όσο πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι δάσκαλοι και καθηγητές τους δεν μπορούν πια να καταλάβουν, ή να βρούνε το θάρρος να πουν ανοιχτά στους μαθητές και στους φοιτητές, ότι Κουφοντίνας και Μιχαλολιάκος, Ρουβίκωνας και Χρυσή Αυγή είναι απλά φασίστες που οι μεν φοράνε μαρξιστική στολή παραλλαγής, ενώ οι άλλοι είναι γυμνοί, αυθεντικά προϊόντα του δημιουργού τους;
Αν μπορώ πια να γράψω για ελπίδα και αισιοδοξία όταν γύρω μου υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν τις πρωτοφανείς απίθανες γελοιότητες χτες του Καματερού, σήμερα του Σώρρα;
Για όλα αυτά και πολλά άλλα αγαπητέ φίλε/φίλη, προσπαθώ να γράφω, αλλά με όλο και λιγότερη όρεξη, όλο και λιγότερο κουράγιο, όλο και μικρότερη αισιοδοξία.
Θα βουλιάζουμε φίλε όσο θα φταίει το μνημόνιο οι «ξένοι τοκογλύφοι» ο «νεοφιλελευθερισμός» και οι «ΣαμαροΒενιζέλοι» για την κατάντια μας.
Γιατί απλά δε γίνεται έτσι:
Δε σώνεται έτσι η παρτίδα.
Δεν γίνεται να κατεδαφίζει αυτό το ακροδεξιό/κομμουνιστικό φανατισμένο αληταριάτο το ίδιο το πολίτευμα, να καταστρέφει θεσμούς, να στοχοποιεί ανθρώπους, να απειλεί, να διχάζει, να χτίζει μία γκαιμπελική αυτοκρατορία ψεύδους, συκοφαντίας, διαπλοκής και απάτης κι η αντιπολίτευση ν’ αγωνίζεται να διατηρήσει την αστική της ευγένεια!
Δεν γίνεται να παίζουν εκτός κανόνων πολιτικοί αγύρτες με επαναστατικά ένσημα από ατέλειωτα κομματικά αχτίφ(!) και καταλήψεις λυκείων, να εισβάλλουν προσχηματικά και ανενδοίαστα στο σπίτι του Στουρνάρα για εκφοβισμό, για να κάνει τα στραβά μάτια στην επιλογή του Δραγασάκη για διορισμό ενός ακόμα πρωταγωνιστή της περιόδου Κοσκωτά.
Δεν γίνεται ΚΥΠατζήδες με επονείδιστο λόγιο κουτσαβακισμό να κόβουν την υποψηφιότητα Ντογιάκου.
Δεν γίνεται προκλητικοί αλητάμπουρες με ματσωμένους μπαμπάδες, ΧΤΕΣΙΝΟΙ ΠΡΩΤΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ να απαντάνε στην υποψήφια άνεργη Κα Τσικρικά σαν τσαμουκάδες συνοικιακού κωλόμπαρου πως ΤΟ ΤΖΑΜΠΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕ, να καταργούν το ΕΣΡ και το Σύνταγμα, να παίζουν στη ρουλέτα την ενημέρωση σε μία χώρα που είναι στο σκληρό πυρήνα της Ευρώπης, με συνεργάτες απατεώνες τύπου Καλογρίτσα με τα γκρέμια για εγγύηση για να πάρει στη συνέχεια από την τράπεζα Αττικής με πρόεδρο Ρουμελιώτη δάνειο για να πληρώσει την άδεια που «χτύπησε».
Και κυρίως δεν γίνεται εμείς ν’ ανοίγουμε καθημερινά το fb και τα «δικά μας» site ελπίζοντας πως «οι ιδέες μας» τα γραφτά μας και ένα χαλαρό και αυτάρεσκο καθημερινό like στον στεγανό «προοδευτικό» μας μικρόκοσμο είναι αρκετό για να μας σώσει από το ναυάγιο.
Ζούμε και είμαστε μέρος της τελετουργίας του, αν δεν βγούμε στους δρόμους, στο γυαλί και στη Βουλή.
Αλλά με τί οργάνωση, με ποια συνθήματα, με ποιά πολιτική ελίτ, με ποια διανόηση με ποιους ηγέτες;
Με ποια «νέα διάταξη στοιχείων», με ποια «νέα μύηση που θα σαρώσει την αυλαία» του εθνικολαϊκισμού;