Δεν διάβασαν ίσως ποτέ κάποιο κείμενό του αλλά δημοσιεύουν διάφορα δοξαστικά σποτάκια λες κι ο Δημήτρης Μαρωνίτης που δεν τα είχε ποτέ ανάγκη στη ζωή του θα τα ήθελε να βαλσαμώσουν το θάνατό του.

Να τον διαβάζουμε ήθελε.                                                                                                                                                                      Και να συλλογιόμαστε….

Το παρακάτω κείμενο είναι απόσπασμα από κείμενό του με τίτλο ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ» δημοσιευμένο στο βιβλίο του «Μέτρια και Μικρά» εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ 1987.

«….Η ρητορική ακράτεια των συνταγματαρχών υπήρξε κατά κανόνα και σωτηριολογική. Θέλω να πω ότι ολόκληρος ο προηγούμενος πολιτικός βίος μας θεωρήθηκε αμαρτωλός και έπρεπε βιαίως να εξαγιαστεί. Η περίφημη μεταφορά του γύψου, στην οποία επιδόθηκε ο Παπαδόπουλος, εξεικόνιζε καλά αυτή τη σωτηριολογική πολιτική αντίληψη και πρακτική. Ανάλογες όμως μεταφορές και ανάλογοι ρόλοι ανιχνεύονται και στον μεταδικτατορικό πολιτικό μας βίο: η σωτηρολογία τελικά επιβίωσε, κάποτε και με τη μορφή της πολιτικής θεολογίας. Και ασφαλώς δεν πρέπει να θεωρηθεί τυχαίο σύμπτωμα το γεγονός ότι ακόμη τα πολιτικά μας πράγματα κρίνονται με μέτρο πολιτικούς ηγέτες που αρέσκονται να παίζουν σωτήριο ρόλο, και όχι μόνο στον συντηρητικό χώρο.

Άμεσο παρεπόμενο της σωτηριολογικής πολιτικής είναι και η υποκατάσταση της πολιτικής και πολιτιστικής ηθικής από την πολιτική και πολιτιστική ηθικολογία. Διαβόητος υπερασπιστής της στα χρόνια της δικτατορίας υπήρξε ο κατά τα άλλα αγοραίος Λαδάς, που ανέλαβε και τη δίωξη ενός περιοδικού, επειδή ετόλμησε να υπαινιχθεί τις ερωτικές αποκλίσεις του Μιχαήλ Αγγέλου, του Λεονάρντο Ντα Βίντσι και άλλων μεγάλων της δικής μας και της παγκόσμιας λογοτεχνίας και τέχνης. Αξιοσημείωτο είναι ότι αυτού του είδους η ηθικολογία όχι μόνο σκανδαλοθηρεί, αλλά και χυδαιολογεί για να πετύχει το στόχο της. Νομίζω ότι ο τριγωνικός αυτός γλωσσικός τρόπος, σήμα αυταρχισμού και φασισμού, βρήκε και βρίσκει στις μεταπολιτευτικές μας μέρες συχνούς συμμάχους: υψηλούς και χαμηλούς. Το φαινόμενο πάντως του «αυριανισμού» σ’ αυτό το τρίγωνο θα πρέπει να εγγραφεί, αν πρόκειται να εκτιμηθεί στις αφελείς και πονηρότερες εκδοχές και παραλλαγές του, που καθημερινά πολλαπλασιάζονται και κοντεύουν να κατακλύσουν τη δημοσιογραφική μας αγορά.

Εδώ τελειώνουν οι δειγματοληπτικές υποθέσεις μου για πιθανές συνέχειες και συγγένειες μεταξύ δικτατορικής γλωσσικής συμπεριφοράς και μεταπολιτευτικού δημοκρατικού λόγου….»

Τόσο επίκαιρος που δεν ξεχνιέται.

Από τον ψυχωτικό φωνητικό οίστρο του Παπαδόπουλου, μέχρι τον μικρονοϊκό τόνο του Πολάκη η απόσταση όλο και μικραίνει