Σε επτά συναντήσεις ανάμεσα στον πρόεδρο Αναστασιάδη και τον τ/κ ηγέτη Μ. Ακιντζί (από 23 Αυγούστου μέχρι 14 Σεπτεμβρίου) θα κριθεί με αρκετή σαφήνεια, το κατά πόσον ο παρών κύκλος συνομιλιών θα οδηγήσει σε ακτίνα συμφωνίας ή τα πράγματα θα πάρουν την κατιούσα.
Γι’ αυτό όλοι οι παίκτες παίρνουν θέση στο γήπεδο: της ακινησίας αν ανήκουν στο μπλοκ της ή σε εκείνο της προόδου αν διαθέτουν το πνεύμα του ρεαλισμού και της ανατροπής. Ας παρακολουθήσουμε ένα εξαιρετικό δείγμα σκέψης που διαπερνά το μπλοκ της ακινησίας στην τ/κ κοινότητα.
Ο «πρωθυπουργός» Χουσείν Οζγκιουργκιούν ανησυχεί πολύ, καθώς ανήκει στο κύκλο των μονίμως ανησυχούντων. Σε δηλώσεις του στον τηλεοπτικό σταθμό «Αντά» (12/8):
Αποκαλύπτει: «Βλέπω ένα περιβάλλον συνθλιμμένο, συρρικνωμένο, τελειωμένο (με πιέσεις και χίλια ζόρια) που ικετεύει για συμφωνία. Εάν υπάρχει κάποιος που το δέχεται αυτό, ορίστε, ας περπατήσει σε αυτό το δρόμο μαζί με τον κ. Ακιντζί».
Ανησυχεί:«είμαι ανήσυχος, οι συνομιλίες πάνε πίσω με βάση τις επιθυμίες και τις ευχές της ε/κ πλευράς. Είμαι ανήσυχος».
Αγανακτεί: «δεν πρέπει η τ/κ πλευρά να σκύβει συνέχεια το κεφάλι στις διαπραγματεύσεις και να παρακαλεί για λύση».
Αναστατώνεται: «εκλιπαρούμε για λύση, αυτό με αναστατώνει».
Υπενθυμίζει: «όχι οποιαδήποτε λύση, όχι λύση κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες…»
Πιέζει: «να πει δημόσια ( ο Μ. Ακιντζί) τι παραχωρήσεις κέρδισε (από την άλλη πλευρά) στο τραπέζι των συνομιλιών…»
Προειδοποιεί: «να μην ανοίξει μόνο το σημείο διέλευσης στη Δερύνεια. Να ανοίξουν ταυτόχρονα τα σημεία διέλευσης στη Δερύνεια και το Απλίκι…»
Θυμώνει: «Η ε/κ πλευρά, ενώ βρίσκεται στο τραπέζι των συνομιλιών, προχωρεί παράλληλα σε συμφωνίες με άλλες χώρες για το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, με τον Τ/κ ηγέτη να παραμένει απαθής. Αυτόν τον ηγέτη θέλει ο τ/κ λαός;».
Το σύστημα που επιδιώκει τη συνέχιση ενός status quo, μιλά διεθνώς την ίδια γλώσσα. Οι μονίμως ανησυχούντες διαθέτουν την ίδια αισθητική και γι’ αυτό ο Χουσείν Οζγκιουργκιούν ομιλεί εξ ονόματός τους. Όπως: «να μην σκύβουμε το κεφάλι στον εχθρό», «να μην εκλιπαρούμε», «να μην παραδοθούμε στις επιθυμίες της άλλης πλευράς», «να μην είμαστε υποχωρητικοί», «να είμαστε σκληροί και να ρωτάμε: αυτόν τον ηγέτη θέλει ο τ/κ λαός;». Αυτό το παράδειγμα, συνιστά έναν κύκλο από εκείνη την πολιτική συγκρότηση που δεν διαθέτει συμβιβαστικό πνεύμα, δεν αντιλαμβάνεται τη βαρύτητα μιας ανώτερης πολιτικής εξέλιξης, άρα καθοδηγεί τις συνομιλίες σε αδιέξοδο με εργαλείο την ανυποχώρητη στάση και με στόχο την απόλυτη επικράτηση.
Η μάχη ανάμεσα στα στοιχεία που διακρίνουν την εφικτή από την ιδανική λύση στο κυπριακό, πάντα παρέχει προσχήματα για την πολιτική της ακινησίας στο όνομα του «άριστου» και του «ανυποχώρητου». Στην πράξη οι οπαδοί της «ανυποχώρητης» λύσης οδηγούν τα πράγματα στη συντήρηση της σημερινής κατάστασης πραγμάτων. Αυτή είναι η εικόνα και ο λόγος ορισμένων τ/κ πολιτικών που επιδιώκουν την μη λύση, και έτσι να επιτύχουν την τόσο εμφανή στόχευσή τους: τη νομιμοποίηση της σημερινής κατάστασης πραγμάτων. Με έργα και δηλώσεις αποδεικνύουν ότι παραμένουν καθηλωμένοι σε πρακτικές που η ιστορική εξέλιξη έχει ανατρέψει, γι’ αυτό και οι σύμμαχοί τους βρίσκονται ανάμεσα στον κόσμο της αγέρωχης ρητορείας, της παραπληροφόρησης και της επιθετικής στάσης απέναντι στον εσωτερικό αντίπαλο. Είναι, πάντως κοινό χαρακτηριστικό κάθε δύναμης που έχει γυρισμένη την πλάτη της στο μέλλον, πως αρνείται να παρακολουθήσει τα σημερινά φαινόμενα, τα ανοικτά σύνορα, τη συμμετοχή στην ΕΕ, την αλληλεξάρτηση των οικονομιών, την επιθυμία για περισσότερες συνεργασίες στο ευρωπαϊκό γήπεδο, την ευρύτερη παγκοσμιοποίηση, την ανταλλαγή γνώσης, την πρόοδο, τις περιφερειακές συνέργειες.
Ο κόσμος της ακινησίας διαθέτει την ίδια επιχειρηματολογία. Τρέφεται από το παρελθόν, γιατί δεν έχει τίποτα να προτείνει για το μέλλον.