Η πολιτική ιστορία των πρώτων 35 χρόνων του 20ου αιώνα, μας λέει πως από την ώρα που οι ισχυροί πόλοι των Φιλελεύθερων και των Λαϊκών κατέρρευσαν και διέρρευσαν σε μικρά εκλογικά ποσοστά και αδύναμα κομματίδια, ουδέποτε ανένηψαν με την προηγούμενη μορφή τους. Οι πρώτοι κατέληξαν απλή αποϊδεολογικοποιημένη συνιστώσα της Ένωσης Κέντρου, ενώ οι δεύτεροι περιήλθαν σε πλήρη πολιτική ανυποληψία από τη σύνθλιψή τους, αρχικά από τον Συναγερμό και ύστερα από την ΕΡΕ.
Όταν η Ευρωκομμουνιστική Αριστερά του 1977, δηλαδή το ΚΚΕεσωτερικού, προσπάθησε προ των εκλογών να διευρυνθεί, συμπράττοντας με την ΕΔΑ του σημαντικού Ηλία Ηλιού, καθώς επίσης και με την Σοσιαλιστική Πορεία, την Σοσιαλιστική Πρωτοβουλία και την Χριστιανική Δημοκρατία και την από κοινού ίδρυση της Συμμαχίας, είδε τα εκλογικά της ποσοστά να είναι πενιχρά. Κι αυτό, παρά την γενικότερη θετική πολιτική αξιολόγηση του Κύρκου, του Ηλιού, του Μαγκάκη, κυρίως, αλλά και των άλλων.
Ο πρόγονος, από το 1989, του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν ο Συνασπισμός, η ίδρυση του οποίου στηρίχτηκε στην ισότιμη σύμπραξη ΚΚΕ και ΕΑΡ και στη συμφωνία κορυφής Κύρκου – Φλωράκη, ενώ στην προσπάθεια συμμετείχαν και μικρότερα κόμματα, καθώς και ανένταχτοι. Οι βηματισμοί τους δημιουργούσαν δυναμική πολλαπλάσια των ποσοστών των κομμάτων, η οποία όμως αργότερα κατέληξε περί το 11%, εξαιτίας κυρίως αμφιλεγόμενων πολιτικών του σχήματος.
Πηγαίνοντας πάλι προς τα πίσω, βλέπουμε πως των σημαντικών πολιτικών εξελίξεων, πολλές φορές προηγούνται οι πολιτικοί εμβρυουλκοί, όπως, π.χ., υπήρξε ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος του Ν. Ζορμπά, για τον Ελ. Βενιζέλο.
Διάλεξα κάποια γνωστά και χτυπητά παραδείγματα από την περιοδολόγηση της πολιτικής ιστορίας, ώστε να εντοπιστούν αντιστοιχίσεις με το σήμερα. Έτσι παρατηρούμε πως το μεν ΠΑΣΟΚ είναι καθηλωμένο δημοσκοπικά περί το 6%, έχοντας κατρακυλήσει σ’ αυτό από το μέσο ποσοστό 40% της 30ετίας 1981- 2010, ενώ η ΔΗΜΑΡ – για την οποία πολύς ο λόγος – μετά την φυγή της από την Κυβέρνηση, κινείται στα όρια του 3%, ίσως και πιο κάτω.
Οι 58 πρώτοι και οι περίπου 5.000 ακολουθούντες αφενός και η υπό σύσταση ΕΛΙΑ αφετέρου, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια συγκροτημένη απόπειρα – από κάτω, κι ας λένε το αντίθετο – υπέρβασης των υπαρξιακών αδιεξόδων της υπάρχουσας θεσμικής Κ/αριστεράς. Η ευόδωση της προσπάθειας, θα σημαίνει και επιτυχία του ρόλου τους ως πολιτικών εμβρυουλκών, ειδάλλως θα έχουν αποτελέσει μιαν ενδιαφέρουσα απαρχή της συγκρότησης του Σ/δημοκρατικού χώρου, ο οποίος, έτσι κι αλλιώς, πρέπει να επανορίσει ποιο το προοδευτικό και ποιο το συντηρητικό σήμερα.