Ο τραγικός θάνατος του 10χρονου αγοριού στο Καλό Λιβάδι της Μυκόνου μας θύμισε με τον πλέον εφιαλτικό τρόπο τα ελλειμματικά μέτρα ασφαλείας στη λειτουργία παιδικών παιχνιδιών, είτε πρόκειται για λούνα παρκ (Ελληνικό) είτε για αθλητικούς χώρους (Ηλιούπολη) είτε για θαλάσσια σπορ.

Μετά από κάθε φοβερό δυστύχημα το θέμα έρχεται στο προσκήνιο, γίνεται φασαρία, μπερδεύονται τα σημαντικά με τα ασήμαντα και τα σοβαρά με τα ανόητα και μετά από λίγο καιρό το ενδιαφέρον έχει χαθεί και πάμε για το επόμενο.

Ας θυμηθεί κανείς εικόνες από τις διακοπές του, ας ανακαλέσει σκηνές από παραλίες με τζετ σκι και άλλα πλεούμενα να περνούν ανάμεσα από τους λουόμενους και μάλιστα να κινούνται με ταχύτητα. Ας αναλογιστούμε όλοι αν κάθε φορά που τα παιδιά ζητούν να πάρουν μέρος σε ένα παιχνίδι έχουμε κάνει δεύτερες σκέψεις αναφορικά με την ασφάλειά τους, αν έχουμε ελέγξει με οποιοδήποτε τρόπο το βαθμό υπευθυνότητας των αρμόδιων – είτε πρόκειται για ιδιώτες είτε για δημόσιες αρχές.

Το τραγικό δυστύχημα στη Μύκονο δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό, είναι σύμπτωμα ενός προβλήματος το οποίο βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας: Προχειρότητα, ασυδοσία, επαγγελματική ανικανότητα και κρατική δυσλειτουργία συνθέτουν ένα επικίνδυνο μείγμα. Η συλλογική απάθεια απέναντι σε αυτή την κατάσταση έχει ίσως να κάνει με την εδραίωση της πεποίθησης ότι τίποτα δεν λειτουργεί εντελώς σωστά στη χώρα μας και, επομένως, είναι «να μη σου τύχει».

Στο Καλό Λιβάδι «έτυχε». Και αν όλα συνεχιστούν ως έχουν, μπορεί το επόμενο καλοκαίρι να ξανατύχει – εκεί ή αλλού.