Σώπα ρε σοβαρά, πως δεν πήραμε είδηση τίποτα;
Διαβάζουμε λοιπόν ότι ο Γιώργος Παπανδρέου κάνει κόμμα.
Ένα δικό του κατάδικό του κόμμα που θα λέγεται ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ.
Ένα κόμμα που όσο καλοπροαίρετος κι αν είσαι δεν μπορείς να δεχθείς ότι προκύπτει ως ανάγκη της κοινωνίας, ανάγκη του πολιτικού συστήματος να γεμίσει κάποιο ιδεολογικό κενό με τις ιδέες και τις προτάσεις του για τη χώρα.
Ένα ακόμα διασπαστικό κομματίδιο στον χώρο μεταξύ των δύο φορέων του νέου δικομματισμού
Γιατί απευθύνεται αποκλειστικά σε παραδοσιακούς ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ ανεξάρτητα αν έχουν μείνει σ’ αυτό ή έχουν μετακινηθεί προς το ΣΥΡΙΖΑ, δέσμιοι ή και φορείς μιας ιδεολογικής ανοησίας ότι το ΠΑΣΟΚ εγκατέλειψε τις αρχές του και έχασε την επαφή του με τα στρώματα που παραδοσιακά το στήριξαν εκλογικά.
Είναι χαρακτηριστική εδώ και κάμποσο καιρό η κατευθυνόμενη προπαγάνδα ότι το ΠΑΣΟΚ τιμωρήθηκε από το εκλογικό σώμα όχι γιατί αναγκάστηκε να πάρει μέτρα λιτότητας λόγω δημοσιονομικής χρεοκοπίας, αλλά επειδή αυτά τα μέτρα συνιστούσαν εγκατάλειψη του…. σοσιαλιστικού οράματος και των…. μη προνομιούχων στρωμάτων του πληθυσμού.
Η προπαγάνδα αυτή, μία άλλη εκδοχή δηλαδή της ανοησίας ότι το μνημόνιο έφερε την κρίση στη χώρα, υιοθετείται τόσο από το προνομιούχο εδώ και χρόνια (ακόμα και μετά τις περικοπές) κρατικοδίαιτο μέρος ψηφοφόρων του σημερινού ΠΑΣΟΚ, όσο και από εκείνο το επίσης κρατικοδίαιτο μέρος που ψήφισε μαζικά ΣΥΡΙΖΑ, ελπίζοντας και τα δύο μέρη, ότι θα σώσουν τα προνόμιά τους, αδιαφορώντας αν μετακυλήσουν το κόστος τους σε έναν ιδιωτικό τομέα με τρομακτικό ποσοστό ανεργίας και τεράστιο αριθμό κατεστραμμένων επιχειρήσεων
Κάτι σαν τους δικαστές δηλαδή.
Την προπαγάνδα όμως αυτή ενίσχυε και ενισχύει η σημερινή κυβέρνηση που επέλεξε συνειδητά να επιβάλλει την πιο άδικη και ταυτόχρονα εντελώς αδιέξοδη λιτότητα, μια λιτότητα χωρίς τις αναγκαίες και υποχρεωτικές βαθιές αλλαγές στο σύστημα διακυβέρνησης, στη δημόσια διοίκηση και στο παραγωγικό μοντέλο:
Λίγες μέρες πριν διαβάζαμε στη «Μ» ότι ξαναπροσλαμβάνονται στο μετρό 280 άτομα που ο επιθεωρητής δημόσιας διοίκησης είχε ακυρώσει τις προσλήψεις τους που συνοδεύονταν από σκανδαλώδεις και προκλητικές παρατυπίες με ομοφωνία ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ,ΑΝΕΛ!
Ο Κος Τσίπρας βέβαια έχει προαναγγείλει ότι θα τους προσλάβει όλους μόλις σκίσει το μνημόνιο που μας έφερε την κρίση.
Ο Κος Παπανδρέου είναι ένα από τα πρώτα θύματα αυτής της ιδεολογικής απάτης ότι το μνημόνιο έφερε τη χώρα σε δημοσιονομική κρίση, ένα από τα θύματα μιας κοινωνίας εθισμένης στο λαϊκισμό, στο ρουσφέτι και στην πελατειακή σχέση του πολίτη με τα δημοκρατικά κόμματα. Ένα λαϊκισμό που το δικό του κόμμα και ο ευφυής πρόγονός του είχε κάνει ακρογωνιαίο λίθο της πολιτικής του, βοηθούντος του αγωνιστή Μάκη Κουρή και της «αυριανής» που όλοι θυμόμαστε ότι ήταν η εφημερίδα που γκρέμισε τον Καραμανλισμό!
«Ιστορία μου αμαρτία μου λάθος μου μεγάλο» που έλεγε και η Ρίτα.
Είναι ακριβώς η ίδια παγίδα στην οποία έχει πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ με την υιοθέτηση της ακροδεξιάς αντιμνημονιακής ρητορικής και δεν μπορεί πια να αποδεσμευτεί, συρόμενος (και σύροντας μαζί του και ολόκληρη τη χώρα) σε μία πολιτική ιλαροτραγωδία.
Ο Κος Παπαπανδρέου με την απόφασή του για ίδρυση ενός ακόμα ΠΑΣΟΚ φαίνεται ότι αντί για χρήσιμα προτίμησε να βγάλει ευχάριστα συμπεράσματα.
Γιατί εύλογα κάποιος αναρωτιέται:
Από πού άραγε προκύπτει το συμπέρασμα ότι η Ελληνική κοινωνία περιμένει εναγωνίως τον ίδιο καθώς και τους κυρίους και κυρίες Θάνο Μωραΐτη, Φίλιππο Σαχινίδη, Συμεών Κεδίκογλου Νίκο Σηφουνάκη, Μιχάλη Καρχιμάκη, Γιώργο Πεταλωτή, Ρεγγίνα Βάρτζελη, Γιώργο Ελενόπουλο και Νίκο Ζιώγα που σύμφωνα με πληροφορίες θα ηγηθούν της «Αλλαγής» για να μας ξαναοδηγήσουν στην Αλλαγή;
Σε ποια αλλαγή;
Ούτε θέλουμε και κυρίως ούτε μπορούμε να προδιαγράψουμε εξελίξεις.
Μπορούμε όμως να εκφράσουμε κάποιο φόβο μας:
Ότι κάθε διάσπαση του ενδιάμεσου σε Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ δημοκρατικού χώρου μεγαλώνει τον κίνδυνο δορυφοροποίησης των κομμάτων που κινούνται εντός του είτε προς τον ένα είτε προς τον άλλο πόλο. Πολλά μικρά κόμματα με σημαία τους τον εκσυγχρονισμό σημαίνουν υποχώρηση του εκσυγχρονισμού, σημαίνουν ενίσχυση κομμάτων και κατεστημένων συμφερόντων που πολεμούν υπέρ των αντικοινωνικών προνομίων τους.
Στην ουσία κάθε τέτοια διάσπαση ενισχύει το δικομματισμό στη σημερινή του μορφή, ενισχύει τις δυνάμεις που θέλουν να περιορίσουν ή και να ματαιώσουν τη συνταγματική αναθεώρηση και τις διαρθρωτικές αλλαγές, ενισχύει ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Δημοκρατία. Το περίεργο είναι ότι ο Κος Παπανδρέου αυτά όλα τα γνωρίζει καλά. Κατά συνέπεια πορεύεται αναλαμβάνοντας τις ευθύνες του.
Ίσως όμως οι φόβοι μας αποδειχτούν αβάσιμοι.
Ίσως μέσα από τη συρρίκνωση και τον κομματικό κατατεμαχισμό ( δεν φταίει φυσικά μόνο ο Κος Παπανδρέου γι αυτόν) του κατ’ οικονομίαν αποκαλούμενου μεσαίου προοδευτικού, δημοκρατικού χώρου, καταλάβουμε πόσο προοδευτικός και δημοκρατικός είναι τελικά αυτός ο χώρος.
Κάτι θάναι κι αυτό!
Εδώ τρομάξαμε να καταλάβουμε ότι ο Μηλιός είναι μαρξιστής μέχρι που ο άνθρωπος αναγκάσθηκε να μας το πει ο ίδιος.
Τώρα βέβαια, με έναν Μαρξιστή είναι γνωστό ότι δεν έχεις πολλά περιθώρια αλληλοκατανόησης αφού έχει μετατρέψει το έργο ενός σπουδαίου διανοούμενου του 19ου αιώνα, του Κάρλ Μάρξ σε –ισμό, δηλαδή σε ευαγγέλιο. Γιατί αν για παράδειγμα πεις στο Μηλιό «ξέρεις ρε φίλε ο Μαρξισμός υπάρχει μόνο μέσα στο μυαλό σου όπως και κάθε ιδεολογία», θα σου απαντήσει ακριβώς όπως θα σου απαντούσε ένας θεοσεβής αν του έλεγες ότι ο θεός υπάρχει μόνο μέσα στο μυαλό του:
Ότι «….αυτό λέει και ο Θεός»!
Λέτε να είναι και ο Γιώργος Παπανδρέου τελείως Μαρξιστής;