Η συντριβή της ΔΗΜΑΡ στις ευρωεκλογές αποτελεί ένα πολιτικό γεγονός με ειδικό βάρος για όλους όσοι ενδιαφέρονται για την υπόθεση της Κεντροαριστεράς. Το γεγονός ότι το κόμμα του Φώτη Κουβέλη βρέθηκε να κινείται στη σφαίρα του 1% μαζί με εκείνο του Χατζημαρκάκη και των Κυνηγών επιβεβαιώνει πόσο αυστηρή είναι η κοινωνική της βάση. Ζητάει πολλά, συγχωρεί λίγα, κρίνει, συγκρίνει και αξιολογεί.

Η συζήτηση για τις αιτίες της δεινής ήττας ξεκίνησε ήδη. Γίνεται κοινά παραδεκτό ότι η αποσύνθεση ξεκίνησε μετά την αποχώρηση από την κυβέρνηση και κλιμακώθηκε με την άρνηση συμμετοχής στην προσπάθεια συγκρότησης της Ελιάς. Είναι, εξάλλου, αυταπόδεικτο ότι η προσέγγιση με τον Γ. Παπανδρέου δεν απέφερε πολιτικά κέρδη – κάθε άλλο.

Οι απλουστεύσεις και οι γενικεύσεις δεν ωφελούν, όμως είναι σαφές ότι οι στρατηγικές επιλογές της ηγεσίας αποδείχθηκαν εσφαλμένες, όπως επίσης ότι το πολιτικό μήνυμα ήταν θολό και δεν έπεισε.

Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί τώρα είναι να κυριαρχήσουν στην επόμενη φάση οι προσωπικές ατζέντες και να δημιουργηθεί μια εικόνα αναζήτησης διεξόδου σε ατομικό επίπεδο. Το καλύτερο που μπορεί να συμβεί είναι η ειλικρινής αυτοκριτική και ένας αναπροσανατολισμός στρατηγικής που θα εμπνέει και θα κινητοποιεί δημιουργικές κοινωνικές δυνάμεις.

Γιατί η ΔΗΜΑΡ μπορεί να εξαφανίστηκε εκλογικά, αλλά ο κόσμος της υπάρχει και, αν κινηθεί προς τη σωστή κατεύθυνση, θα τον συναντήσει.