Το Υπερταμείο Αποκρατικοποιήσεων και η Αυτόματη Δημοσιονομική Διόρθωση (κόφτης) περιστέλλουν κατά πολύ τη δυνατότητα του πολιτικού συστήματος για πελατειακές συναλλαγές. Ανεξαρτήτως κόμματος ή τυχόν συνασπισμού κομμάτων που θα κυβερνούν. Απομένει ο στενός δημόσιος τομέας. Η διαχείριση των κόκκινων δανείων από funds είναι απαραίτητη για να αποφευχθεί η πιθανότητα κουρέματος των καταθέσεων (bail in). Με αυτά τα μέτρα, κατά μία έννοια, διαμορφώνονται οι όροι για την υπέρβαση του μεταπολιτευτικού μοντέλου που στηρίχτηκε ακριβώς στην πελατειακή συναλλαγή και τον υπερδανεισμό με συνέπεια την στασιμοχρεωκοπία.
Το σύνολο όμως των πολιτικών δυνάμεων συνεχίζει να αντιδρά απολύτως σύμφωνα με το πνεύμα και τη νοοτροπία του λαϊκισμού της μεταπολίτευσης.
Πρώτος και καλλίτερος ο ΣΥΡΙΖΑ. Αφού τα εισηγήθηκε και τα ψήφισε, κλαίει, οδύρεται και τα καταριέται, με τα στελέχη του να παρουσιάζουν εικόνα σχιζοφρενούς.
Από κοντά και σύμπασα η αντιπολίτευση, και εννοώ την επονομαζόμενη «ευρωπαϊκή». Όχι μόνο η Ν.Δ, αλλά και οι δυνάμεις του μεσαίου χώρου ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ και ΠΟΤΑΜΙ, από κοντά και η ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ, τα καταψήφισαν. Δεν καταλαβαίνουν ότι με αυτόν τον τρόπο δικαιολογούν εμμέσως τα κλαψουρίσματα του ΣΥΡΙΖΑ; Ευλόγως πολλοί πολίτες θα αναρωτιούνται, αυτοί τι θέλουν επιτέλους; Γι` αυτό είναι καταφανής σε όλους μια τακτική και στρατηγική αμηχανία από τη στιγμή που ψηφίστηκαν τα μέτρα.
Αυτό που θα περίμεναν οι ορθολογικότεροι και σοβαρότεροι πολίτες, στους οποίους αυτές οι δυνάμεις υποτίθεται ότι πρωτίστως απευθύνονται, θα ήταν η υπερψήφιση των παραπάνω μέτρων και από κει και πέρα η επικέντρωση στην αναγκαιότητα αλλαγής του μίγματος πολιτικής, όπου η υπερφορολόγηση εξαφανίζει τη μεσαία και μικρομεσαία τάξη, και με κορυφαίο ζήτημα τη διαχείριση του στενότερου δημόσιου τομέα και του κράτους, όπου η αναποτελεσματικότητα και η γραφειοκρατία βασιλεύουν, ενώ οι θεσμικές παρεκτροπές του ΣΥΡΙΖΑ και το βόλεμα ημετέρων δεν αποτελεί απλώς σκάνδαλο αλλά μέγιστο κίνδυνο για τη δημοκρατία. Αυτό είναι πλέον το πεδίο της μάχης.
Το χειρότερο όμως είναι ότι με τις αντιδράσεις τους σε επιμέρους μέτρα δυνάμει θετικά, οι δυνάμεις του μεσαίου χώρου υπονομεύουν αφενός τη δική τους αξιοπιστία και αφετέρου τη δυνατότητα αλλαγής νοοτροπίας των πολιτών και αποδοχής εκ μέρους τους της πραγματικότητας, που όλοι ξέρουμε ότι αποτελεί βασική προϋπόθεση για την υπέρβαση της κρίσης. Εκμηδενίζουν δηλαδή τον παιδευτικό ως προς την κοινωνία ρόλο τους.
Δεν αρκεί να επικαλείσαι και να ομνύεις στο όνομα της αλήθειας. Πρέπει να την υπηρετείς κιόλας αφήνοντας εντελώς πίσω σου τον μεταπολιτευτικό λαϊκισμό και την αναπαραγωγή της πολιτικής και κοινωνικής σχιζοφρένειας, αν πραγματικά πιστεύεις στις μεταρρυθμίσεις και τον εξευρωπαϊσμό της χώρας που τα κλίνεις σε όλες τις πτώσεις.
Συνεπώς, συνεχίζει να αναζητείται ο πολιτικός φορέας με κύριο χαρακτηριστικό μια διαφορετική νοοτροπία και διαφορετικές πολιτικές αντιδράσεις. Αυτός θα οδηγήσει τη χώρα και τους πολίτες στην μεταμνημονιακή εποχή και την έξοδο από την κρίση. Μεμονωμένες φωνές υπάρχουν. Αυτό που λείπει είναι το συλλογικό υποκείμενο. Όσο αναπαράγεται η ίδια παλιά νοοτροπία τα ποσοστά στον μεσαίο χώρο θα παραμένουν στάσιμα ή και καθοδικά. Η ενοποίηση αναξιόπιστων εταίρων δεν παράγει πολιτική αξιοπιστία, εμπιστοσύνη και ανοδική δυναμική.