Από την πρώτη μέρα κυκλοφορίας του βιβλίου του Δ. Κουφοντίνα είδαμε τις διαμαρτυρίες όσων έχασαν πολυαγαπημένα τους πρόσωπα από το δολοφονικό χέρι της 17 Νοέμβρη.Δεν μπορεί κανείς να μην δει στα πρόσωπά τους τον πόνο που θα συντροφεύει όλη τη ζωή τους από αυτή την ολότελα άδικη απώλεια.
.
Mπορεί κανείς όμως να ζητήσει από αυτούς τους ανθρώπους κάτι παραπάνω από το να εκφράζουν αυτόν τον προσωπικό πόνο με το δικό τους αυθεντικό τρόπο, κάθε φορά που κάποιο γεγονός θα αναδεύει την οργή που δίκαια έχουν φυλακίσει στη μνήμη τους;
.
Η κυκλοφορία του βιβλίου ανέδειξε μία ακόμα πλευρά που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
.
Διαμαρτυρίες επώνυμων ή και ανώνυμων πολιτών και απαίτηση να αποσύρει ο εκδοτικός οίκος το βιβλίο, άποψη ότι δεν έπρεπε να κυκλοφορήσει γιατί δίνει βήμα στην τρομοκρατία, κατηγορίες όσων έκφρασαν την άποψη ότι δεν γίνεται να απαγορεύεις την έκφραση ιδεών ότι ενισχύουν την τρομοκρατία κ.α.
.
Που βρίσκεται η άκρη του νήματος;
.
Πολλοί από μας αγαπητοί αναγνώστες της «Μ» εξακολουθούμε να θυμόμαστε το δημόσιο κάψιμο βιβλίων του Μίμη Ανδρουλάκη, πριν μερικά χρόνια, έξω από το βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ της Θεσσαλονίκης υπό τη συναινετική παρουσία του ανεκδιήγητου Πανίκα Ψωμιάδη.
.
Θυμόμαστε τις επιθέσεις και καταστροφές κινηματογραφικών αιθουσών που ανέβαζαν τον «Τελευταίο Πειρασμό» του Σκορτσέζε, από ένα φανατισμένο θρησκόληπτο πλήθος και τελικά τη ματαίωση των προβολών.
.
Θυμόμαστε τις αντιδράσεις από ένα αντίστοιχου φανατισμού ετερόκλητο πλήθος στη διάρκεια εικαστικής έκθεσης, την καταστροφή και την απόσυρση εκθεμάτων από έναν ετερόκλητο όχλο.
.
Δεν έχουμε ξεχάσει τις πρόσφατες επιθέσεις σε θέατρα των Αθηνών, μια από το «λαό του ΠΑΟΚ» και μια από τους ηθικοπολιτικούς «αναμορφωτές» της Χρυσής Αυγής και τελικά την απαγόρευση στην πράξη των θεατρικών έργων που ανέβαζαν.
.
Δεν έχουμε ξεχάσει την επίθεση και τη ματαίωση μουσικής συναυλίας επειδή-κατά την αντίληψη κάποιων τραμπούκων-οι καλλιτέχνες ήταν…. «μνημονιακοί»!
.
Βιβλία, ταινίες, εικαστικά έργα, θεατρικές παραστάσεις, μουσικές συναυλίες, αλλά και συγκεκριμένοι άνθρωποι, πολλοί άνθρωποι, πάρα πολλοί άνθρωποι, έχουν πέσει θύματα τρομοκρατικής βίας, βίας που στη χώρα μας αναπαράγεται συνεχώς από την ιστορικού βάθους εθνική μας εχθρότητα προς την νεωτερική κοινωνία και τον ακραίο πατερναλισμό ενός κομματικού συστήματος περίκλειστου στα όρια μεταξύ φυλετικής ανωτερότητας που γεννά τη φασιστική φαιά τρομοκρατία της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ και ταξικής υπεροχής που γεννά την εξ ίσου φασιστική κόκκινη αδελφή της.
.
Ο «μαύρος» Ρουπακιάς και ο «κόκκινος» Κουφοντίνας είναι ενεργούμενα του ίδιου κύκλου βίας και αίματος που ξανάναψε μέσα στην Γερμανική κατοχή. Με την Ορθοκωστά και το Μελιγαλά να είναι το κοινό λιβάδι όπου ξαναβλάστησε ο κοινωνικός μας αταβισμός και ο πολιτικός μανιχαϊσμός μας.
.
Ο Παύλος Φύσσας και ο Παύλος Μπακογιάννης είχαν την ατυχία να συμβολοποιηθούν στο σκοτεινό ιδεοληπτικό σύμπαν της δεξιάς και αριστερής τρομοκρατίας ως απόλυτοι εχθροί της κάθε μιας.
.
*Ποιές αλληλουχίες ιδεών, ποιοι συνειρμοί, ποια ιδεοληπτικά «κλικ», ποιες κοινωνικές συνθήκες μετατρέπουν Ρουπακιάδες και Κουφοντίνες σε «αρχάγγελους τιμωρούς» και σε «απόστολους σωτήρες»;
.
*Είναι όλα αυτά μία αναπόδραστη μοίρα;
.
*Αξίζει να καταλάβουμε πως σκέπτονται;
.
*Πως θα διακοπεί επιτέλους αυτός ο κύκλος αίματος;
.
*Γιατί άραγε είμαστε η μόνη πια δυτική δημοκρατία που η πολιτική τρομοκρατία αναπαράγεται σε τέτοια έκταση και με τέτοια ένταση;
.
*Τα παραπάνω είναι ζητήματα που απασχολούν κάποιους που… «τους αρέσει να θεωρητικολογούν» ή είναι καυτά προβλήματα δικά μας, εμάς, των απλών ανθρώπων καθώς προσπαθούμε μέσα από τα οικονομικά μας συντρίμμια σήμερα, να διαχειριστούμε μία κοινή πορεία για ένα βιώσιμο και γι αυτό απαραίτητα πιο εξημερωμένο αύριο;
.
Ο Κουφοντίνας αγαπητοί φίλοι δεν είναι ένας δαίμονας.Ένας αριστερός φασίστας είναι.
.
Δεν έχουμε ανάγκη από άλλους δαίμονες.Μας φτάνουν οι «δοσίλογοι της κυβέρνησης», ο «Τόμσεν», το «4ο Ράιχ», οι «αεροψεκασμοί», τα «δις» της τράπεζας της ανατολής, οι «διεθνείς τοκογλύφοι» και πάει λέγοντας. Αυτά δημιούργησαν όπως το ζούμε καθημερινά τους νέους «Κουφοντίνες». Τα καμένα νεανικά μυαλά που σήμερα ξαναπατάνε τη σκανδάλη απέναντι στον «απόλυτο ταξικό εχθρό» δεν καήκανε ούτε από τις ανατριχιαστικές εξιστορήσεις, ούτε από τις παιδαριώδεις μαυρόασπρες «ιδέες» του.
.
Καήκανε από τη δαιμονοποίηση της πραγματικότητας, από το περίσεμα «δίκαιης οργής», από τη συνεχή παρακίνηση από πολιτικές δυνάμεις στην ανομία και στην παραβατικότητα, από την εδραιωμένη ατιμωρησία και από τη χύδην υποκρισία διάφορων ταγών που τους βλέπουμε να ξεσπαθώνουν υπέρ της απόσυρσης του βιβλίου.
.
Έχουμε ανάγκη λοιπόν να δώσουμε στα παιδιά μας την παιδεία, την εκπαίδευση και την κοινωνική αγωγή ώστε το «ανοσοποιητικό» τους σύστημα να αντιδρά με τη δική του επάρκεια στον «ιό» της τρομοκρατίας.
.
Και αυτή η παιδεία ποτέ και πουθενά δεν βασίστηκε σε απαγορεύσεις των ιδεών ενώ αντίθετα στερέωσε τη δημοκρατία αποδεικνύοντας το μεγαλείο της να τιμωρεί παραδειγματικά τους εχθρούς της αλλά όχι τις ιδέες τους. Η απαγόρευση του βιβλίου του θα ήταν εκείνη που θα λειτουργούσε ως «κατήχηση» στην πολιτική τρομοκρατία.
.
Τελειώνω εδώ το σύντομο αυτό σημείωμα.
.
Όσα παραπάνω υποστήριξα θα ήθελα με κάθε ταπεινότητα να ζητήσω να δεχθούν ακόμα και εκείνοι οι συμπολίτες μας που από το δολοφονικό χέρι του Κουφοντίνα (του κάθε Κουφοντίνα) έχασαν πολυαγαπημένα τους πρόσωπα .
.
Είμαστε μαζί τους αλληλέγγυοι στην οδύνη.Τους θέλουμε μαζί μας αλληλέγγυους στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας. Οι νεκροί τους είναι και δικοί μας νεκροί.