Μετά την περήφανη κοινή εκδρομή-φωτογράφιση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ στο Καστελόριζο για «να δώσουμε περήφανη απάντηση στον σουλτάνο Ερντογάν», κάποιοι ζητούν από το ΣΥΡΙΖΑ να διαχωρίσει τη θέση του από τον Καμένο.
Προεξοφλούν δηλαδή ότι:
1. Η εθνικολαϊκιστική αυτή φιέστα, η 1267η κατά σειρά, σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε από το ροδομάγουλο, βατράχι-μαϊμού του ΥΠ.ΕΘ.Α. και ούτε ο Βίτσας που ήταν εκεί πρώτη μούρη, αλλά ούτε και κανένα άλλο κυβερνητικό ή κομματικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ δεν πολυκατάλαβε τι παίζει! 2. Η επιλογή του Καμένου από το ΣΥΡΙΖΑ ως συγκυβερνήτη ήταν μία απλή πολιτική κίνηση τακτικής που υπαγορεύθηκε από την ανάγκη του να διαχωρίσει τη θέση του από τους «γερμανοτσολιάδες» αφού όλη η μέχρι τότε αντιπολιτευτική και προεκλογική ρητορική του βασίσθηκε στην διχαστική λογική «ή εμείς ή αυτοί».
Αλλά από τον Ιανουάριο του 2015 μέχρι σήμερα, έχει τρέξει πολύ νερό στο αυλάκι της κυβερνητικής συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Μαζί σχεδίασαν τα πάντα αφού αν δεν ίσχυε αυτό, ο Καμένος θα είχε διαχωρίσει τη θέση του τουλάχιστον στα «χοντρά»: Τη διαπραγμάτευση Βαρουφάκη και το πραξικόπημα που ετοιμαζόταν με το παράλληλο τραπεζικό σύστημα, το χακάρισμα των ΑΦΜ, τη μπούκα στο νομισματοκοπείο και την έξοδο από την Ευρωζώνη, μέχρι το πραξικόπημα με τα τηλεοπτικά κανάλια που κατέρρευσε στα δικαστικά έδρανα.
Όλα αυτά έχουν υπογραφή ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Όλα αυτά τα πρωτοφανή που έχουν συμβεί στην οικονομία, στο θεσμικό σύστημα και στην κοινωνία μας τα τελευταία δύο χρόνια έχουν συμβεί με κοινές αποφάσεις ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ. Οι ΑΝΕΛ δεν είναι εκεί παρευρισκόμενοι και χαιρετίζοντες, είναι απολύτως συνυπεύθυνοι για την τεράστια καταστροφή που η κοινή τους πολιτική έχει προκαλέσει στη χώρα.
Η συνεργασία τους είναι μία βαθύτατα πολιτική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ που δεν εκφράζει τόσο τον πολιτικό αμοραλισμό του κακόμοιρου πρωθυπουργού μας, όσο την εμπεδωμένη αντιευρωπαϊκή/αντιδυτική ιδεολογία των καθοδηγητών του, των ορφανών του Περισσού που πια κυριαρχούν ολοκληρωτικά στο ΣΥΡΙΖΑ.
Η χώρα μας έχει κυβέρνηση όπου τα ηνία έχουν σκληροί Μαρξιστές-Λενινιστές αλλά όχι πολιτικά απολιθωμένοι όπως το ΚΚΕ. Είναι όσοι το 1989 καταλάβαιναν πολύ καλά ότι η βιομηχανία του κομμουνισμού είχε χρεοκοπήσει οριστικά, γι αυτό και αποχωρώντας από την αντιπροσωπεία που με θρησκευτική ευλάβεια διατήρησε το ΚΚΕ στο γωνιακό του μαγαζάκι, βρήκαν το νέο τους κοσκινάκι στον ολοκληρωτισμό ενός ευρωπαϊκού περονισμού με όχημα το ΣΥΡΙΖΑ και τον απερίγραπτα πρωτόγονο ριζοσπαστισμό των γκρουπούσκουλων που μέχρι σήμερα τον συναποτελούν, παρά τις προσπάθειες τεχνικής ομογενοποίησής τους μέσω της λεηλασίας μέρους των φόρων μας, για να διορίζονται κατά εκατοντάδες, αμόρφωτοι, ακατάλληλοι, ιδεοληπτικοί, παρατρεχάμενοι, γκόμενες και γκόμενοι.
Η φύση του ΣΥΡΙΖΑ απέκλειε εξ αρχής την κυβερνητική συνεργασία του με δημοκρατικά κόμματα όπως η ΝΔ το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Η επιλογή των ΑΝΕΛ ως κυβερνητικού εταίρου ήταν μονόδρομος για το ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά γι αυτό έχει δίκιο ο Βαγγέλης Βενιζέλος όταν λέει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κληθεί να συμμετάσχει στη νέα κυβέρνηση που θα προκύψει μετά τις εκλογές όποτε κι αν αυτές γίνουν.
Οι δηλώσεις Παρασκευόπουλου σχετικά με τον «εκδημοκρατισμό του Κασιδιάρη αν κι αυτός προσπαθήσει λιγάκι» δεν είναι παρά εκδήλωση της ίδιας βαθιά αυταρχικής και ολοκληρωτικής φύσης του ΣΥΡΙΖΑ, της πρόθεσής του να εγκαθιδρύσει ένα αυταρχικό εθνολαϊκιστικό σύστημα, ικανό να αμφισβητήσει και αν μπορέσει να ανατρέψει, τις κορυφαίες μεταπολεμικές επιλογές της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων. Την κοινοβουλευτική δημοκρατία, την ένταξη στην ΕΟΚ και στο ΝΑΤΟ.
Ο Καμένος είναι λοιπόν η ακριβώς άλλη όψη του ΣΥΡΙΖΑ.
Τυχοδιώκτες πεινασμένοι για εξουσία, που χρησιμοποιούν εργαλειακά κι αδίστακτα τον εθνικολαϊκιστικό λόγο, με στόχευση τη νόθευση, την υπονόμευση και αν μπορέσουν την ανατροπή του θεσμικού μας οικοδομήματος.
Εκείνος λοιπόν που ζητάει από το ΣΥΡΙΖΑ να διαχωρίσει τη θέση του από τον Καμένο, ή δεν καταλαβαίνει ότι διανύουμε σε πανευρωπαϊκό επίπεδο την εποχή της επιβεβαίωσης της αργόσυρτης ιστορικής ταύτισης ακροαριστεράς και ακροδεξιάς ή απλά είναι κάποιο θλιβερό πολιτικό λαμόγιο που αγωνίζεται κατά των μνημονίων και των σαμαροβενιζέλων για να μην έχουμε «παλινόρθωση της δεξιάς»!
Ο εθνικολαϊκιστικός λόγος δεν γεννήθηκε με την κρίση, ούτε με τα μνημόνια!
Τον γέννησε η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία στη διάρκεια των 40 τελευταίων ετών που κυρίως τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα κυβέρνησαν την Ευρώπη. Τον γέννησε ο λαϊκισμός των έργων της:
* Ένα κοινωνικό κράτος με αντικοινωνικές προδιαγραφές όπου πρόσβαση έχουν οι προνομιούχοι εργαζόμενοι του δημοσίου.
* Συνδικαλιστικές και επιχειρηματικές συντεχνίες που με ψηφισμένους από τη σοσιαλδημοκρατία νόμους συγκυβέρνησαν και συγκυβερνούν με τις εκλεγμένες κυβερνήσεις, αποσπώντας πλεονάσματα από την ανάπτυξη και από όσους τα είχαν μεγαλύτερη ανάγκη. Αυτά πρόλαβε και ανέτρεψε η Θάτσερ και γι αυτό σήμερα οι εργαζόμενοι στο ΗΒ βρίσκονται σε μεγαλύτερη ασφάλεια από τους εργαζόμενους στην υπόλοιπη Ευρώπη, με πολύ χαμηλότερη ανεργία και με καλούς ρυθμούς ανάπτυξης.
* Τραπεζικό σύστημα που μέσω της ΕΚΤ αποφάσισε σοσιαλδημοκρατικότατα να δημιουργήσει ένα γιγάντιο Ευρωπαϊκό Κράτος αγοράζοντας κρατικά ομόλογα, στην ουσία δηλαδή υπονομεύοντας το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης.
* Κοινό νόμισμα που ενώ θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως πίεση στις κυβερνήσεις να εγκαταλείψουν τον οικονομικό εθνικισμό, τη χρηματοδότηση ελλειμμάτων και να κάνουν μεταρρυθμίσεις, χρησιμοποιήθηκε με σοσιαλδημοκρατικότατη παρεμβατικότητα, στρεβλώνοντας όλο το ευρωπαϊκό παραγωγικό και χρηματοοικονομικό οικοδόμημα.
Το φαινόμενο δεν είναι λοιπόν μόνο ελληνικό.
Δεν ξεκίνησε από την Ελλάδα, δεν μελετήθηκε για καιρό, αφέθηκε να δημιουργήσει σοσιαλδημοκρατική συνείδηση ισότητας, σε βάρος της φιλελεύθερης συνείδησης ελευθερίας σε όλο τον δυτικοευρωπαϊκό χώρο. Και όσο πιο αριστερή ήταν η ιδεολογία και ο πολιτικός λόγος του κάθε σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, τόσο πιο καταστροφική ήταν η διακυβέρνησή του και τόσο πιο έντονος ο εθνολαϊκιστικός λόγος που χρειαζόταν για να υποστηρίξει τον λαϊκισμό των έργων του.
Σε έναν κόσμο ενιαίο σαν ένα μεγάλο χωριό η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία επιδίωξε την ισότητα με ευημερία εις βάρος (στην ουσία) του Κινέζου, του Ινδού, του Ρώσου, του Βραζιλιάνου και του Νουτιοαφρικανού εργαζόμενου. Κι αυτό δεν μπορούσε να γίνει παρά μόνο με την αποδοχή και ευθυγράμμισή της με τον καπιταλισμό καζίνο, ώστε να χρηματοδοτεί τις φούσκες μιας πλασματικής ευημερίας, που χωρίς πολιτική ντροπή (αν δεν ήταν άγνοια) ορισμένοι ονόμαζαν Κεϋνσιανισμό!
Η Ελληνική σοσιαλδημοκρατική περίπτωση είναι άκρως διαφωτιστική.
Το ΠΑΣΟΚ, ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που κυριολεκτικά λεηλάτησε τα συνθήματα και τον λόγο της κομμουνιστικής αριστεράς πορεύτηκε με σημαία το λαϊκισμό των έργων του.
Στη χρεοκοπία δεν μας έφτασε ο εθνολαϊκιστικός του λόγος αλλά τα λαϊκιστικά του έργα.
Δεν χρεοκοπήσαμε κραυγάζοντας κομμουνιστικά «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» ή αναγγέλλοντας ότι «δεν υπάρχουν θεσμοί αλλά μόνον ο λαός». Χρεοκοπήσαμε επειδή ο Τσοβόλας τα έδωσε όλα κατ’ επιταγήν του Ανδρέα Παπανδρέου και των Φωτόπουλων, των Μπαλασόπουλων και των Καλφαγιάννηδων, που συγκυβερνούσαν πια με τον 1264 εν ονόματι της αποκεντρωμένης δημοκρατίας, των κλειστών επαγγελμάτων, των συνταξιούχων ετών 50 και των άγαμων θυγατέρων ετών 25. Χρεοκοπήσανε το κράτος οικοδομώντας αμέτρητες σχολικές αίθουσες για να προσλάβουν δεκάδες χιλιάδες περισσότερους εκπαιδευτικούς μη αξιολογούμενους ποτέ, με αποτέλεσμα να καμαρώνουνε σοσιαλδημοκρατικά ότι έχουμε μία από τις χαμηλότερες αναλογίες μαθητών ανά αίθουσα, σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που βγάζει αγράμματους και άξεστους που δεν μπορούν να κατανοήσουν ένα κείμενο!
Όταν και η ελληνική δεξιά προσχώρησε σ’ αυτό το σύστημα, ήταν ζήτημα χρόνου κάποιος από αυτούς τους αγράμματους και άξεστους να γίνει πρωθυπουργός.
Για όλα φταίει όμως ο Σόιμπλε.