Από τον ανασχηματισμό και μετά παρακολουθούμε συνεχή επεισόδια επίδειξης ανυπακοής έναντι της Τρόικας από κυβερνητικά στελέχη που προσπαθούν να ξηλώσουν το πρόγραμμα προσαρμογής, περιφρονώντας τις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας.

Αλλος θέλει να «σκίσει» το σχέδιο διαθεσιμότητας και απολύσεων, άλλος ζητά ακύρωση προγραμματισμένων ιδιωτικοποιήσεων, το θέμα της λειτουργίας των καταστημάτων τις Κυριακές ανοίγει ξανά, αμφισβητείται ακόμη και η εφαρμογή της αξιολόγησης.

Ολα αυτά συμβαίνουν ατάκτως, με συνεντεύξεις στα ΜΜΕ και διαρροές, με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να παράγει, βασικά, φασαρία.

Μετά από έξι χρόνια στην ύφεση και τέσσερα χρόνια στο μνημόνιο, την ώρα που αχνοφαίνεται στον ορίζοντα η προοπτική της εξόδου από την κρίση, αντί να γίνει η σοβαρότερη δυνατή προσπάθεια για να διανυθούν τα τελευταία μέτρα, κυριαρχούν το εκλογικό άγχος και ο φόβος του πολιτικού κόστους.

Ετσι, ένα ισχυρό κομμάτι της κυβέρνησης ακολουθεί τον ΣΥΡΙΖΑ σε αντιμνημονιακή διάθεση, αγνοώντας ότι, όταν η επιλογή είναι μεταξύ δύο εκδοχών του λαϊκισμού, θα επικρατήσει η σκληρότερη και η αυθεντικότερη.