Όσο μεγάλος είναι ο κίνδυνος να περάσουμε όλη την μπόρα της κρίσης και στο τέλος να μην έχουμε ένα κράτος σύγχρονο και λειτουργικό και εν τέλει Ευρωπαϊκό, τόσο μεγάλη είναι και η πιθανότητα η αριστερά στην χώρα μας να περάσει στα αζήτητα.
Θα επιχειρήσω να τεκμηριώσω……
Ο ΣΥΡΙΖΑ που διαχειρίζεται την κρίση, σε κάθε μέτρο που πονάει ξεχύνονται οι υπουργοί στο «λυπούμαστε», «συγγνώμη», «είναι πρόσκαιρα τα μέτρα», δακρύζουν με υποκρισία και αποφεύγουν την αλήθεια και την αιτία που δημιούργησε την ανάγκη των μέτρων.
Δεν πιστεύουν, δεν κατανοούν, είναι προσκολλημένοι στο μοντέλο του πελατειακού κράτους. Αδύναμοι να ανταποκριθούν στις ανάγκες της εποχής. Ανίκανοι να σηκώσουν το βάρος που τους αναλογεί.
Καμία θεσμική επέμβαση δεν τολμούν, ενώ χρειάζεται η χώρα μία ριζική αναδιοργάνωση εκ θεμελίων. Στην Δημόσια διοίκηση, στην παιδεία, στο νομικό σύστημα……
Στο τέλος της κρίσης , όποτε έρθει, θα έχουμε πάλι ένα κράτος έτοιμο να ξαναβουλιάξει.
Η αριστερά είναι η μεγάλη απούσα από την κρίσιμη αυτή στιγμή. Δεν έχει ούτε προτάσεις, ούτε σχέδιο και το χειρότερο δεν έχει αποφασίσει εάν θέλει να έχει.
Ο χρόνος όμως της ανοχής έχει τελειώσει .
Η Ελληνική κοινωνία ξεπλήρωσε την ντροπή της από την περίοδο της Δικτατορίας, που γέμιζε ο λαός με πανηγυρισμούς τα στάδια της χούντας , ενώ την ίδια στιγμή η Αριστερά γέμιζε τις φυλακές.
Μετά η Αριστερά είχε άσυλο σε ότι έλεγε και ότι έκανε. Σπατάλησε όμως αυτή την ιδιότυπη ανοχή της κοινωνίας , με άστοχες απεργιακές κινητοποιήσεις, τυφλές συγκρούσεις, υποστήριξη κάθε αιτήματος ακόμη και του πιο παράλογου και κάθε λογής επιπόλαιες ενέργειες. Ήδη ζούμε την γελοιοποίηση της αριστεράς με την συνεχιζόμενη διασπορά, ακόμη και σήμερα που η χώρα είναι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Καθημερινά εμφανίζονται διάφορες ομάδες με γελοίους τίτλους όπως ΚΕΕΡΦΑ (Κίνηση Ενωμένη Ενάντια Ρατσισμό Φασισμό και ότι άλλο κατεβάζει η πειραγμένη φαντασία τους). Αυτό δεν είναι αριστερά. Μοιάζει με σχιζοφρένεια. Γιατί τι άλλο μπορεί να είναι όταν το ΚΚΕ Μ-Λ και το Μ-Λ ΚΚΕ εδώ και 30 χρόνια κατεβαίνουν μαζί σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά δεν βρήκαν ακόμη την αιτία να ενωθούν σε ένα κόμμα και κατεβαίνουν σαν συνεργασία δύο κομμάτων και διεκδικούν να ενώσουν τον λαό κάτω από αυτούς. Μείνανε στον περασμένο αιώνα και μιλούν λόγια μεγάλα με γλώσσα ακαταλαβίστικη. Και δεν είναι αυτό το σαλεμένο κλίμα μόνο στα γκρουπούσκουλα της αριστεράς. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στο μεγαλύτερα κέντρο αναφοράς της αριστεράς το ΚΚΕ, που 30 χρόνια τώρα ζει στην ασφάλεια της «καθαρότητας» της πολιτικής του, με 5% σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Μετράνε κάθε φορά την καθαρότητα και είναι ευχαριστημένοι ομφαλοσκόποι. Ζούνε σε όνειρα, απομονωμένοι από τον κόσμο στον δικό τους κόσμο.
Και τώρα είμαστε σε κρίσιμο σταυροδρόμι.
Θα ακολουθήσουμε αυτό τον φλύαρο δρόμο που σύμπασα η αριστερά ακολουθεί ή θα γίνει μοχλός του εκσυγχρονισμού του κράτους σε θεσμούς, παιδεία, αρχές και αντιλήψεις; Θα συγκρουστούμε ανοιχτά με το συνδικαλιστικό κατεστημένο ή θα χαϊδεύουμε τους δημαγωγούς επαγγελματίες;
Θα γίνουμε προστάτες φιλικής δημαγωγίας των μεταναστών, του «δεν πληρώνω», της «αντεπίθεσης» «των αλληλέγγυων» και άλλων φαιδρών κινημάτων ή θα αρθρώσουμε καθαρό και τίμιο λόγο μαζί με την λογική και θα πούμε αλήθειες;
Και όλα αυτά μαζί και με το αναγκαίο ήθος, που κανείς δεν δικαιούται να το θεωρεί δεδομένο και κληρονομικό. Η καθημερινότητα είναι αυτή που επιβεβαιώνει, επιβραβεύει και σε χαρακτηρίζει.
Χρειάζονται τολμηρές απαντήσεις στα κρίσιμα ερωτήματα.
Ανησυχώ από την αντιπολίτευση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που έχουν άτολμο λόγο και ρέπουν στην τακτική, που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Χαϊδεύουν την κοινωνία στις παράλογες απαιτήσεις και δεν τολμούν να πούνε αλήθειες, για τις βαθιές τομές και για τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος.
Επείγει σήμερα όσο ποτέ άλλοτε να ακουστούν αλήθειες και να τολμήσει επιτέλους κάποιος, να ξυπνήσει την κοινωνία από τον λήθαργο και από τις αυταπάτες που του καλλιέργησαν όλα τα κόμματα τα τελευταία χρόνια. Άρχισε να διαμορφώνεται ήδη επικίνδυνα ένα αντιευρωπαϊκό κλίμα, με ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ κανένα κόμμα δεν παίρνει την ευθύνη να αναλύσει και να διαλαλήσει, ότι η Ελλάδα ζει εξ αιτίας των χρημάτων που μας δίνει η Σλοβενία, η Λιθουανία, χώρες πολύ φτωχότερες από την δική μας. Ζει και δεν βυθίστηκε στην εξαθλίωση, από την οικονομική στήριξη της Γερμανίας, της Αυστρίας, της Γαλλίας και των άλλων εύπορων χωρών, που εμείς τους αποκαλούμαι υποτιμητικά και απαξιωτικά «δανειστές». Και εκεί τελειώνει η πολιτική σκέψη και η ανάλυση της αριστεράς. Ύστερα άρχισε η παραχάραξη των εννοιών για να καλυφθεί η πολιτική της φτώχεια. Η αριστεία αποκηρύχτηκε σαν ρετσινιά, η τήρηση των νόμων ονομάστηκε υποταγή, οι αγράμματοι έγιναν υπουργοί, οι μπαχαλάκηδες και κάθε αιτίας τεμπέλης έγινε σύμβουλος σε θέσεις πολιτικής ευθύνης και η επέλαση στον κρατικό μηχανισμό με επικλήσεις και αναφορές στο «ηθικό πλεονέκτημα».
Και τώρα φτάσαμε στο σημείο από τις επιλογές τους να απειλείται η Δημοκρατική λειτουργία του κράτους. Μπορεί ο πιστολέρο Πολάκης να καταργεί Δημοκρατικούς θεσμούς με αλήτικες συμπεριφορές, αλλά όταν καταγγέλλονται υπουργός δικαιοσύνης(αναπληρωτής) και πρόεδρος του Αρείου Πάγου για απάτη, όλοι τους πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης, τότε η Δημοκρατία είναι σε κίνδυνο. Το ηθικό πλεονέκτημα συγκαλύπτει την διαπλοκή και κατεδαφίζουν τις πολιτιστικές αξίες, τους πολιτικούς θεσμούς και το κράτος.
Όταν ο υπουργός της Εθνικής άμυνας συνδιαλέγεται με ποινικούς κρατούμενους σαν ένας αλήτης του λιμανιού, το ηθικό πλεονέκτημα είναι από την μεριά της καταδίκης και όχι της κάλυψης.
Η Αριστερά μπαίνει δίκαια τώρα στον δρόμο της φθοράς και της απαξίωσης.
Όπως τίποτε δεν θα είναι όπως πριν στο τέλος της κρίσης, έτσι και με τίποτε δεν θα μοιάζει η αριστερά που ξέραμε , που θέλαμε και μας κολάκευε να είμαστε κοντά της. Τώρα ο εξευτελισμός της είναι τέλειος.
Μας μένει να είμαστε όμως χρήσιμοι στον τόπο και στην χώρα μας πριν καταλήξει ερείπιο. Με μόνο εφόδιο την αλήθεια και την ανιδιοτέλεια.
Έχουμε μια ευκαιρία να σταθούμε δημιουργικά χρήσιμοι.
Έχουμε και μια ευθύνη . Να φανούμε χρήσιμοι σε αυτό που η κοινωνία μας σήμερα χρειάζεται. Το ήθος και την σοβαρότητα.
Με αυτά τα δυο ανεκτίμητα κεφάλαια έχουμε ιστορικό χρέος :
1) Να δώσουμε στους «δημιουργούς» υπόσταση και ρόλο. Κάθε είδους δημιουργό. Στην τέχνη, στις επιχειρήσεις, στο πνεύμα, στον αθλητισμό.
2) Να στηρίξουμε όλους τους σκεπτόμενους πολίτες, δίνοντας τους την ευκαιρία να χτίσουν νέο όραμα και διέξοδο από το σημερινό πολιτικό και κοινωνικό τέλμα. Σε όλους που έχουν κάτι να καταθέσουν, από πολύ μικρό μέχρι κάτι μεγάλο. Σε όλους χωρίς κανένα αποκλεισμό και για κανέναν λόγο. Οι διαχωριστικές ταμπέλες δεξιός και αριστερός είναι ξεπερασμένες. Τις ταμπέλες αυτές τις χρησιμοποιούν όσοι θέλουν να φανατίσουν, να κοιμίσουν και να εξαπατήσουν τον λαό για να λυμαίνονται την εξουσία.
3) Να κτίσουμε συμμαχίες και μέτωπα με τους «δημιουργούς» ανεξαρτήτως χρώματος. Για να αρχίσει στην Ελλάδα να φυσάει ο δημιουργικός άνεμος της ανάπτυξης.
Υπάρχουν οι υγιείς δυνάμεις και οι σκεπτόμενοι άνθρωποι που μπορούν να βγάλουν την χώρα από το σημερινό αδιέξοδο. Είναι οι νέοι άνθρωποι, οι νέοι πολιτικοί, που μπορούν να σηκώσουν την χώρα στον δρόμο της ανάπτυξης, όπως έγινε πρόσφατα στην Γαλλία. Οι χρεοκοπημένοι πολιτικοί μηχανισμοί και το σημερινό εξάμβλωμα της αριστεράς πρέπει το γρηγορότερο να εξαφανιστούν.
Στην σημερινή Ελλάδα όλο το πολιτικό σύστημα παραμένει ανθεκτικό και αντιστέκεται στην ανανέωση, στον ορθό λόγο και στις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα. Μία πολυπρόσωπη βουλή και ένας πολυδαίδαλος κρατικός μηχανισμός διατηρούν εξωφρενικά προνόμια και παχυλές αμοιβές, ενώ ο λαός ματώνει.
Είναι στο τέλος και ο λαός που πρέπει να σταματήσει να στηρίζει αυτό το γερασμένο πολιτικό προσωπικό, που κάνει ακόμα και νέους ανθρώπους όχι μόνο να φαίνονται αλλά και να είναι γέροι. Δεν μπορεί ο λαός μας να ζητάει αλλαγές, αλλάζοντας μόνο τις κυβερνήσεις. Πρέπει και ο ίδιος να αλλάξει. Να τολμήσει και να δει. Οι νέοι άνθρωποι, οι υγιείς δυνάμεις είναι δίπλα του.
Στο τέλος αυτού του δρόμου είναι η Ελλάδα, που θα μπορούμε να ελπίζουμε και να υπερηφανευόμαστε.