Το χειρότερο είναι ότι πρόκειται για νέους ανθρώπους. Τυφλωμένοι από τον φανατισμό, εκπαιδευμένοι στη βία, γεμάτοι μίσος για όποιον θεωρούν εχθρό-ιδεολογικό αντίπαλο. Η επίθεση εναντίον του καθηγητή Νίκου Μαραντζίδη δεν ήταν η πρώτη εναντίον πανεπιστημιακού. Έχει συμβεί τόσες φορές να απειλούνται, να προπηλακίζονται, να τρομοκρατούνται, να εμποδίζονται στην άσκηση των καθηκόντων τους. Τα πανεπιστήμιά μας έχουν εδώ και καιρό παραδοθεί σε τραμπούκους και χούλιγκανς και, το χειρότερο, το έχουμε συνηθίσει.

Στην περίπτωση του Ν. Μαραντζίδη υπήρξε κλιμάκωση: Ο ξυλοδαρμός έγινε στην καφετέρια, στο φως του ήλιου, με μαφιόζικο τρόπο, μπήκαν-χτύπησαν-έφυγαν. Σύμφωνα με όσα είπαν, τον τιμώρησαν για όσα γράφει για την Αριστερά. Στην πραγματικότητα, τιμώρησαν την ίδια την Αριστερά την οποία επικαλέστηκαν. Προσβάλλοντάς την.

Εχουν προηγηθεί πολλά για να φτάσουμε ως εδώ: Πρωτίστως η διάχυση της ανομίας, στους πάνω και στους κάτω, η εμπέδωση των κανόνων της ζούγκλας, η καθιέρωση της απλοϊκής σκέψης, των μανιχαϊσμών, το διαρκές βίωμα ενός διχασμού, η υποχώρηση της δημοκρατίας, ο διασυρμός του κοινοβουλευτισμού, η αποενοχοποίηση της ανθρώπινης κακίας ως έκφραση δίκαιης οργής.

Το θέμα δεν είναι να καταδικάσουν όλα τα κόμματα τη βία απ όπου και αν προέρχεται, με βάση το γνωστό κλισέ. Αυτό είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι να αναρωτηθούμε στο συλλογικό επίπεδο τι ακριβώς έχει συμβεί και έχει προχωρήσει τόσο πολύ ο εκφασισμός της ελληνικής κοινωνίας. Και τι μπορεί να γίνει για να μην αποτελεί επικίνδυνη επιλογή το να καταθέτει κανείς δημόσια τις απόψεις του και ταυτόχρονα να βγαίνει έξω για καφέ.