Δηλαδή από τη βούληση του πρώτου κόμματος να συνεργαστεί αλλά και από την ύπαρξη πολιτικά όμορων κομμάτων προς τα οποία θα απευθυνθεί.
Στα καθ’ ημάς, ας δούμε οι δύο βασικοί παίκτες, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, τι προοπτικές συμμαχιών έχουν, ώστε την άλλη μέρα να μπορέσουν να κυβερνήσουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με τις δηλώσεις των στελεχών του αλλά και του ίδιου του Τσίπρα, δεν πρόκειται να συνεργαστεί με μνημονιακά κόμματα, τα οποία και κατονομάζει (ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, κόμμα Γ. Παπανδρέου). Ακολουθώντας τη γραμμή της αριστερής διακυβέρνησης προτείνει συνεργασία σε ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ (και δευτερευόντως σε ΑΝΕΛ), ενώ είναι σίγουρο πως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν εισέρχεται στη Βουλή και το ΚΚΕ απορρίπτει κατηγορηματικά την πρόταση. Με δεδομένο πως οι ΑΝΕΛ βρίσκονται με το ένα πόδι εκτός Βουλής, η πολιτική της κυβερνητικής συμμαχίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι ουσιαστικά μετέωρη. Αλλά και οι μνημονιακοί αποκλεισμοί που θέτει, αν θεωρηθούν ως μέσο πολιτικής πίεσης για την αυτοδυναμία, και άρα μετά τις εκλογές θα αναιρεθούν, αυτό δεν προδικάζει πως τα δύο κόμματα (ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) θα διακινδυνεύσουν τη συμμετοχή τους σε μια κυβέρνηση που θα έχει ως βάση το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Η αίσθηση αυτοσυντήρησης του πολύπαθου ΠΑΣΟΚ και του νεότευκτου Ποταμιού μάλλον θα επικρατήσει απέναντι στις εφήμερες σειρήνες του κυβερνητισμού. Συνεπώς στην πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πιο πιθανή η δεύτερη εκλογική αναμέτρηση.
Από την άλλη πλευρά η ΝΔ έχει αποδείξει πως βρήκε ένα modus Vivendi με το ΠΑΣΟΚ, έχει δηλαδή αποκτήσει -έστω και εξ ανάγκης- την κουλτούρα της συνεργασίας, που μπορεί να τη διευρύνει εντάσσοντας σε αυτήν και το Ποτάμι, στους κόλπους του οποίου άλλωστε έχουν προσχωρήσει στελέχη που υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να στεγάζονταν στη ΝΔ (Δράση). Επιπλέον υπάρχει και η απαιτούμενη πολιτική βάση της συνεργασίας, που είναι η κοινή πορεία με τους εταίρους – δανειστές μας, η παραμονή μας δηλαδή στο πρόγραμμα, με ό,τι αυτό σημαίνει για την οικονομία. Τέλος, παρατηρείται πως τα τρία κόμματα έχουν κοινή θεώρηση της εξωτερικής πολιτικής, με κύριο σημείο τη διατήρηση του άξονα Ελλάδα – Κύπρος – Ισραήλ- Αίγυπτος.
Από τα παραπάνω προκύπτει πως τα μεγαλύτερα περιθώρια που έχει η ΝΔ στη σύναψη κυβερνητικής συμμαχίας της δίνουν ένα προβάδισμα στους αναποφάσιστους που θέτουν ως βασικό κριτήριο της ψήφου τους τη σταθερότητα και την αποφυγή δεύτερων εκλογών.
Διανύοντας την τελευταία εβδομάδα της σύντομης προεκλογικής περιόδου, θα δούμε να αναπτύσσεται και από τα δύο κόμματα η τακτική των συμμαχιών, με αντίθετη όμως κατεύθυνση. Ο ΣΥΡΙΖΑ πιέζοντας για την αυτοδυναμία θα σμικρύνει το εύρος τους, η δε ΝΔ ελπίζοντας πως με το πλεονέκτημα που διαθέτει σε αυτό το σημείο θα μπορέσει να γυρίσει το παιχνίδι, κερδίζοντας την ψήφο των αναποφάσιστων που επιζητούν τη σταθερότητα.