Η συνεργασία και συμπόρευση των δυνάμεων του πολιτικού χώρου της Κεντροαριστεράς σε μια νέα μεγάλη συμμαχική παράταξη, είναι μια ώριμη για να πραγματοποιηθεί υπόθεση. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι τόσο ώριμη που κινδυνεύει ακόμη και να σαπίσει πριν καν «μαζευτεί ο καρπός της». Όμως αυτός δεν είναι ο μοναδικός κίνδυνος…
H Κίνηση των 58 με το κείμενο για την κεντροαριστερά, παρά τις όποιες ενστάσεις ή παρατηρήσεις μπορεί να έχει κάποιος, υπήρξε πιστεύω ένα σημαντικά θετικό γεγονός, που δημιούργησε κινητικότητα στο ευρύτερο δημοκρατικό χώρο και έδωσε μια αρχική ώθηση για την ανασυγκρότησή του. Όμως τώρα χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή εκ μέρους των εχόντων την πρωτοβουλία. Βιαστικές, άτσαλες κινήσεις και επιλογές όπως και άστοχες τοποθετήσεις μπορούν επίσης, όπως συμβαίνει και με την ακινησία, να έχουν ένα μη επιθυμητό αποτέλεσμα.
Ορισμένα πράγματα πρέπει κατά τη γνώμη μου να ξεκαθαρίζονται από την αρχή. Αυτή τη στιγμή στην σημερινή συγκυρία, καλώς ή κακώς υπάρχει μόνο ένας τρόπος, μία μόνο δυνατότητα, για την συγκρότηση και ανασυγκρότηση της ευρύτερης σοσιαλιστικής – δημοκρατικής παράταξης και καμία άλλη. Κι αυτή είναι η δημιουργία ενός πολυκομματικού συνασπισμού δυνάμεων, με την συμμετοχή κομμάτων, κινήσεων πρωτοβουλιών και προσωπικοτήτων, εντός του οποίου θα διατηρούν όλοι την πολιτική τους υπόσταση και φυσικά ούτε θα αυτοδιαλύονται ούτε πολύ περισσότερο θα διαλύονται. Το ΠΑΣΟΚ σήμερα ή η ΔΗΜΑΡ αύριο αν το αποφασίσουν να συμμετέχουν και ο καθένας άλλος εκ των συμμετεχόντων θα πρέπει να συνεχίσουν να υπάρχουν ως κόμματα και ως κινήσεις, εφόσον φυσικά το επιθυμούν και είναι προφανές αυτή τη στιγμή ότι οι περισσότεροι αυτό επιθυμούν.
Είναι λογικό να υπάρχουν και άλλες προσεγγίσεις και απόψεις επί του σύνθετου αυτού θέματος, όπως για παράδειγμα ότι θα πρέπει τα πολιτικά κόμματα να αυτοδιαλυθούν εξαρχής είτε κατά την διάρκεια της συγκρότησης και να δημιουργηθεί ένα εντελώς νέο ενιαίο πλέον πολιτικό υποκείμενο – κόμμα. Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι εφικτό σήμερα και κατά τη γνώμη μου δεν είναι και σωστό. Δεν γίνονται έτσι αυτά τα πράγματα, δεν γίνονται έτσι τα μεγάλα κόμματα και οι παρατάξεις, αν δεν έχει προηγηθεί ένα ικανό χρονικό διάστημα ζύμωσης με την κοινωνία και όσμωσης των συμμετεχόντων. Αν δεν έχουν ξεκαθαρισθεί μέσα από συζητήσεις και δημιουργικές αντιπαραθέσεις, τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά, τα βασικά προγραμματικά σημεία ο τρόπος και το οργανωτικό μοντέλο συγκρότησης, ιδιαίτερα ενός κόμματος της κεντροαριστεράς με πολυσυλλεκτικότητα και επιθυμητό πιστεύω κινηματικό χαρακτήρα.
Όσοι έχουν αυτές τις απόψεις περί διάλυσης και αυτοδιάλυσης, οι οποίες είναι φυσικά σεβαστές, θα πρέπει με την σειρά τους να σεβαστούν τα υπάρχοντα κόμματα και τον κόσμο τους και ιδιαίτερα αυτά που έχουν μια μεγάλη ιστορία και προσφορά στον τόπο, ανεξάρτητα αν σήμερα βρίσκονται σε φθίνουσα πορεία. Κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει το τέλος ενός πολιτικού οργανισμού με προβλέψεις – μαντεψιές, υποθέσεις και θεωρητικά σχήματα πριν αυτά επιβεβαιωθούν στην πράξη. Και οι μόνες πράξεις που μπορούν να επιβεβαιώσουν το τέλος ή μη ενός κόμματος, είναι είτε η λαϊκή ετυμηγορία είτε η απόφασή του να αυτοδιαλυθεί.
Για το ΠΑΣΟΚ, γιατί προς αυτό απευθύνονται κυρίως οι προτροπές για αυτοδιάλυση, οι οποίες ορισμένες φορές κινούνται και στα όρια της πολιτικής απρέπειας, από όσο όλοι γνωρίζουμε δεν τίθεται αυτή την στιγμή κανένα τέτοιο θέμα. Επομένως το άνοιγμα μιας τέτοιας συζήτησης ή ακόμη χειρότερα μιας τέτοιου είδους άμεσης ή έμμεσης επιδίωξης, αυτή τη στιγμή μόνο ζημιά κάνει στην υπόθεση της ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς.